“Το Ισραήλ μπροστά σε άλλη μια εκκωφαντική ήττα” / γράφει ο Θέμης Τζήμας

Η πιο σημαντική είδηση είναι ότι ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας (μάλλον ο χειρότερος της ιστορίας του κράτους αυτού) ανακοίνωσε στις 15 Ιανουαρίου ότι η φάση των εντατικών επιχειρήσεων στη Βόρεια Γάζα έχει ολοκληρωθεί, ενώ σύντομα θα ολοκληρωθεί και στη νότια Γάζα, οπότε και ένα μεγάλο μέρος των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων αποσύρεται. Από στρατιωτικής απόψεως πρόκειται για πραγματικό σοκ. Ήδη, ο αρχηγός του ισραηλινού γενικού επιτελείου, σε μια ασυνήθιστη κίνηση έσπευσε να προειδοποιήσει ότι τα «επιτεύγματα» των ενόπλων δυνάμεων απειλούνται λόγω της έλλειψης πολιτικής λύσης για την επόμενη μέρα.

Πίσω από αυτήν τη διπλωματική διατύπωση κρύβεται μια πολύ ταπεινωτική αλήθεια για τις ισραηλινές δυνάμεις: 101 μέρες μετά, 24.100 νεκρούς Παλαιστινίους μετά, 10.000 νεκρά παιδιά μετά, δισεκατομμύρια δολάρια σε βόμβες μετά, το αντίστοιχο δύο βομβών όπως αυτών της Χιροσίμα στη Γάζα μετά, το Ισραήλ έχει αποτύχει σε όλους τους διακηρυγμένους στόχους του: η Χαμάς και όλη η παλαιστινιακή αντίσταση είναι ισχυρότερη παρά ποτέ. Κανένας όμηρος δεν απελευθερώθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας της Χαμάς είναι στη θέση του. Οι Παλαιστίνιοι παραμένουν στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη.

Αλλά επιπλέον της αποτυχίας στους διακηρυγμένους στόχους του Ισραήλ, μια σειρά από πραγματικές συμφορές το ταλανίζουν: από τις 7 Οκτωβρίου έως το τέλος του 2023, περίπου 3.400 Ισραηλινοί στρατιώτες εισήχθησαν σε δομές αποκατάστασης. Μιλούμε για στρατιώτες που έχουν τεθεί εκτός μαχών. Είναι λογικό να έχουμε τουλάχιστον διπλάσιο αριθμό τραυματιών επιπλέον όσων βρίσκονται σε δομές αποκατάστασης. Έχουμε στοιχεία επίσης ότι το Ισραήλ συστηματικώς αναφέρει χαμηλότερο του πραγματικού αριθμό νεκρών τόσο στη Γάζα, όσο και στα σύνορα με τον Λίβανο. Άλλωστε σχεδόν όλες οι ανακοινώσεις του για νεκρούς αφορούν αξιωματικούς και υπαξιωματικούς. Δεν έχει λογική να σκοτώνονται στις μάχες οι βαθμοφόροι, αλλά όχι οι απλοί στρατιώτες. Μιλούμε για απώλειες τρομακτικές σε ενάμισι μέτωπο μόνο.

Αυτές οι απώλειες από τη Χαμάς και την παλαιστινιακή αντίσταση, τα πανάκριβα τεθωρακισμένα που καίγονται, ο Σιδερένιος Θόλος, ο οποίος ενίοτε δυσλειτουργεί και σίγουρα δεν τα πηγαίνει όπως το Ισραήλ διαφήμιζε, έχουν ήδη και θα προκαλέσουν ακόμα περισσότερο αλυσιδωτές συνέπειες και σοκ μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Το Ισραήλ είναι μια χώρα στην πραγματικότητα οκτώ εκατομμυρίων. Οι ένοπλες δυνάμεις του και οι μυστικές υπηρεσίες είχαν φτιάξει ένα μύθο περί ανίκητου, ο οποίος επλήγη το 2006 και θρυμματίζεται τώρα. Αν το Ισραήλ δεν είναι ούτε η μόνη, ούτε η πιο ασφαλής περιοχή για τους Εβραίους (και δεν είναι), στην πραγματικότητα δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν μέσα σε 100 μέρες και σε πλήρεις εχθροπραξίες μόνο με τη Χαμάς υποφέρει από τόσες απώλειες, τότε πώς μπορεί να αντέξει απέναντι στο Ιράν;

Επιπλέον, δεκάδες χιλιάδες κατοίκων του έχουν καταστεί αναγκαστικώς εσωτερικοί μετανάστες, ενώ ταυτοχρόνως υφίσταται μια πολύπλευρη οικονομική αιμορραγία, τόσο λόγω αυτού καθ’ εαυτού του πολέμου, της επιστράτευσης και της μετακίνησης πληθυσμών στο εσωτερικό του, όσο και των όσων συμβαίνουν στην Υεμένη. Οι σχέσεις του Νετανιάχου με τον Μπάιντεν ξαναγυρνούν σε ιστορικό χαμηλό, το εσωτερικό μέτωπο στο Ισραήλ βρίσκεται μάλλον στη χειρότερη στιγμή του από το 1948 ενώ βεβαίως, η δημόσια εικόνα του Ισραήλ παρόλα τα λεφτά που δίνει σε διαμορφωτές κοινής γνώμης βρίσκεται στα χειρότερά της. Ξέρει ότι δεν μπορεί να αντέξει νέα μέτωπα (Λίβανο, Υεμένη, Γκολάν, Ιράν), ενώ και οι ΗΠΑ είναι τελείως απρόθυμες (ακόμα τουλάχιστον) για ένα μεγάλο πόλεμο πριν από τις προεδρικές εκλογές.

Τις προηγούμενες ημέρες και εβδομάδες ο Νετανιάχου όπως έχουμε ξαναγράψει αποδύθηκε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σύρει τις ΗΠΑ σε πόλεμο με το Ιράν και σε επιχειρήσεις κατά της Χεζμπολάχ. Οι ΗΠΑ με τα πλήγματά τους στην Υεμένη μάλλον προσπάθησαν να τον «καλμάρουν» και να ξεμπερδεύουν με τις απαιτήσεις του, παρά να πετύχουν το οτιδήποτε στο πεδίο από στρατιωτικής απόψεως. Αυτό το οποίο έχουν πετύχει μέχρι τώρα είναι να προσθέσουν τα πλοία συμφερόντων ΗΠΑ και Βρετανίας στους διακηρυγμένους στόχους της Υεμένης.

Η απάντηση στις προβοκάτσιες του «Μπίμπι» (ή τουλάχιστον η πρώτη) ήρθε με μαζική και καίρια πυραυλική επίθεση του Ιράν σε αμερικανοϊσραηλινούς στόχους στο Ερμπίλ του Ιράκ. Σε σχέση με την απάντηση του Ιράν στη δολοφονία Σολεϊμανί, αυτή φαίνεται πιο καίρια και μεγαλύτερης οξύτητας. Δεν χτυπήθηκε βεβαίως αμερικανική βάση, αλλά το γεγονός ότι οι πύραυλοι του Ιράν και τα drones ταξίδεψαν πάνω από 1200 χιλιό,ρυτσ είναι ένα πολύ ηχηρό μήνυμα στο Ισραήλ. Συνέπεσε (;) δε χρονικώς με κάποια επεισόδια μεταξύ Αιγυπτίων ενόπλων και Ισραηλινών στα σύνορα των δύο κρατών στη Γάζα. Δεν ξέρουμε πολλά για αυτό το περιστατικό, όμως έρχεται μετά από διαδήλωση στην Αίγυπτο κατά της πολιτικής Σίσι στο Παλαιστινιακό, απειλές του Ισραήλ ότι θα πάρει πλήρως τον έλεγχο των συνόρων Γάζας-Αιγύπτου και φήμες για επαναπροσέγγιση του Ιράν με την Αίγυπτο. Θα δούμε αν θα υπάρξει ένταση Ισραήλ-Αιγύπτου και μέχρι ποιου σημείου.

Οι ΗΠΑ θα κινδυνεύουν να συρθούν σε έναν πυραυλικό πόλεμο φθοράς, ενώ το Ισραήλ αιμορραγεί. Η αντίσταση είναι αυτή που ακόμη δίνει, εκατό μέρες μετά, τον ρυθμό στο πεδίο. Επεκτείνει τις πολεμικές συγκρούσεις κατά το δοκούν, ενώ το Ισραήλ αδυνατεί να διαχειριστεί ακόμα και τη Γάζα.

Εν κατακλείδι, το Ισραήλ κινδυνεύει με κατάρρευση του συστήματος της περιφερειακής του ασφάλειας. Τόσο το ίδιο, όσο κι οι σύμμαχοί του, με πρώτες τις ΗΠΑ, μοιάζουν και είναι ευάλωτοι. Η παράταση της οξείας φάσης των συγκρούσεων το απειλεί με εξουθένωση και συντριβή. Σύντομα θα γνωρίζουμε περισσότερα, όμως με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η ήττα που είχε υποστεί το 2006 μοιάζει παιδική χαρά μπροστά στα όσα το απειλούν σήμερα.