Έκθεση φωτογραφίας του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας: “18 Νοέμβρη, η μέρα μετά” / Όταν η φωτογραφία γίνεται Τέχνη και απηχεί τον στοχασμό
Ενταγμένη στο διήμερο το αφιερωμένο στα πενηντάχρονα του Πολυτεχνείου “18 Νοέμβρη, η μέρα μετά”, η Έκθεση του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας με τη σύλληψη και την πραγμάτωσή της, αποτελεί ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό γεγονός.
Γιατί ιδιαίτερο; Επειδή δεν ανήκει σε στερεοτυπική μορφή απόδοσης της επετείου, αλλά προχωρεί θεματολογικά και ταυτόχρονα καλλιτεχνικά.
Το θέμα που δόθηκε πέρυσι στους μαθητές του εργαστηρίου Φωτογραφίας του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας στις 18 Νοέμβρη του 2022, από τον δάσκαλό τους τον Τάσο Θώμογλου, ήταν “Πώς νιώθετε σήμερα, 18 Νοέμβρη, μια μέρα μετά για τα γεγονότα;”
Θέμα που ενεργοποιεί τη σκέψη αλλά και το συναίσθημα. Κακά τα ψέματα. Όταν η επέτειος περάσει, όλοι ξαναγυρίζουμε στην καθημερινότητά μας, που μας παρασέρνει. Ποια είναι, λοιπόν η απήχηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα; Μετά από 50 χρόνια;
Το ερώτημα το έκανε ο Τάσος Θώμογλου και οι μαθητές του Τέχνη. Τέχνη μέσα από τη φωτογραφία. Κι αυτό είναι από μόνο του πρωτότυπο.
Από κει και πέρα στήθηκε μια έκθεση ατμοσφαιρική στο… διάδρομο (!), που οδηγούσε στη σκηνή του Χώρου Τεχνών, όπου ο Όμιλος Φίλων Θεάτρου και Τεχνών Βέροιας θα ανέβαζε το δικό του δρώμενο με τον ίδιο τίτλο.
Και ο διάδρομος ήταν σκοτεινός! Σκοτεινός; Ναι, σκοτεινός και όσοι περνούσαν για να δουν τις φωτογραφίες το κατάφερναν με το φακό των κινητών τους! Σκοτάδι και φως. Και μέσα στην απόλυτη σιωπή, καθώς οι θεατές έπαιρναν τη θέση τους σιωπηλοί πάνω στην κλειστή σκηνή, έβλεπες τις φωτογραφίες της έκθεσης να προβάλλουν μέσα στο σκοτάδι, εκπέμποντας η κάθε μια το δικό της μήνυμα. Μόνο ένα ατμοσφαιρικό μουσικό χαλί τις έντυνε, επιλογή κι αυτό του Τάσου Θώμογλου.
Για τον Θώμογλου ξέρουμε πως η φωτογραφία και η Τέχνη της τον κέρδισαν, ενώ είναι επιστήμονας που αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο. Το πάθος για την Τέχνη, όμως, είναι ανίκητο και η μέχρι τώρα δουλειά του στη φωτογραφία αποδεικνύει πως έπραξε σωστά, ακολουθώντας την. Εδώ, όμως, μας ενδιαφέρει η δουλειά που έγινε από τους μαθητές του.
Ο καθένας έδωσε και το δικό του καλλιτεχνικό στίγμα, τον δικό του συναισθηματικό κόσμο, όπως καταγράφεται με το φωτογραφικό φακό του, μια μέρα μετά.
Ένα κορίτσι κάθεται απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων. Τη χωρίζουν απ’ αυτήν αυτοκίνητα που περνούν, ανάμεσά τους κι ένα της Αστυνομίας. Κι αν ήθελε να φωνάξει, να πει όσα την βασανίζουν σήμερα, αυτήν μια μαθήτρια με το σάκο της στην πλάτη, η φωνή της δε θα έφτανε στη Βουλή. Την εμποδίζει η κίνηση του δρόμου, ο θόρυβος της καθημερινότητας, η οχλοβοή του.
Ένα τριαντάφυλλο του έρωτα το παρασέρνει το ρυάκι της βροχής πάνω στο σκληρό τσιμεντένιο οδόστρωμα…
Ένα στεφάνι αναποδογυρισμένο κείτεται στα βρεγμένα σκαλοπάτια. Ένας μεσήλικας που έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου προχωρεί σκυφτός. Μπροστά του ορθώνεται μια κλούβα της Αστυνομίας και πίσω της επιβλητική μια Τράπεζα. Πώς ορίζεται η μοίρα μας σήμερα;
Άλλη φωτογραφία εγκλωβίζει την παιδική αθωότητα πίσω από κάγκελα, καθώς και δυο παπαγαλάκια που αντικριστά κοιτιούνται χωρίς να συνειδητοποιούν πως είναι κι αυτά φυλακισμένα, επαναλαμβάνοντας λόγια, που δεν είναι δικά τους…
Και δίπλα στις φωτογραφίες κείμενα….
Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για κάθε μια φωτογραφία, όμως το καλύτερο θα ήταν να δει κανείς την έκθεση, που πρέπει πιστεύουμε να μεταφερθεί στο Φουαγιέ της Στέγης από αύριο, για να ΄χει περισσότερους αποδέκτες.
Όσο για το δρώμενο που ακολούθησε από τον Όμιλο Φίλων Θεάτρου και Τεχνών επί σκηνής, σε συνεργασία με την ΚΕΠΑ, ήρθε και έδεσε απόλυτα με την έκθεση, φωτίζοντας συγκινητικά το “μετά” του Πολυτεχνείου.
Φωτογραφίες: faretra.info
…………………..
Για το μουσικοθεατρικό δρώμενο του Ομίλου μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:
………………………………………………………..
Ένα κείμενο του Τάσου Θώμογλου για τη σύλληψη της ιδέας και την πραγμάτωσή της, που περιέχει και τα ονόματα των καλλιτεχνών-φωτογράφων, είναι απαραίτητο:
18 ΝΟΕΜΒΡΗ: η μέρα μετά
Έκθεση φωτογραφίας
Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2022. Μετά από ένα μάθημα φωτογραφίας θεάτρου, συζητάμε ως πιθανό φωτογραφικό project την συνθήκη που ίσχυε -με όρους χρονικού ρεαλισμού- εκείνη τη στιγμή για όλους μας: μία ημέρα μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου, «μία ημέρα» μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ποια είναι η σύνδεσή μας με τα γεγονότα και τη μνήμη τους και ποια η σύνδεση της -τώρα και έως τώρα- ζωής μας με αυτά; Υπάρχει κάτι; Αν ναι, πώς; Αν όχι, γιατί; Μας μένει τελικά κάτι ή είναι μια ακόμη Παρασκευή μετά από μια συνηθισμένη Πέμπτη;
Οι πρώτες φωτογραφίες έφτασαν μία εβδομάδα μετά και έδειξαν πως υπάρχει «αίμα». Σύντομα και ευτυχώς, η ιδέα ξέφυγε από εμάς ως τμήματα φωτογραφίας θεάτρου, και βρήκε άλλους ανθρώπους που θέλησαν να οργανώσουν κάτι μεγαλύτερο, να το σκηνοθετήσουν, να το ντύσουν μουσικά, να συμμετέχουν με σώμα και ψυχή και -ένα χρόνο μετά- να το μεταποιήσουν σε κάτι δικό τους.
Στη συγκεκριμένη έκθεση, μαθήτριες και μαθητές από τρία τμήματα θέλησαν να δώσουν τα δικά τους σχόλια, τις απαντήσεις, τις νέες ερωτήσεις και τους προβληματισμούς. Άλλοι πιο δεικτικά, άλλοι πιο ποιητικά, αλλά όλοι με ελευθερία σε έκφραση, σε format και σε χρωματισμό. Δεν είναι μια ιστορική καταγραφή. Είναι, κυρίως, συναισθηματική.
Η έκθεση προσπαθεί να έρθει κοντά με το κύριο γεγονός που εκτυλίσσεται στην σκηνή. Τόσο χωρικά, όσο και αισθητικά και νοηματικά. Να αποτελέσει προοίμιο και επιμύθιο. Να συμπληρώσει και να συμπληρωθεί. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Στην μετεξέλιξη και υλοποίηση της οποίας συμμετείχαν όλοι οι μαθητές.
Συμμετέχουν
με έργα τους οι μαθητές του Εργαστηρίου του ΔΗΠΕΘΕ, αλλά και της Λέσχης “Κινηματόδρασις” της Αλεξάνδρειας:
Σίσσυ Αντωνίου, Δημήτρης Ατματζίδης, Χριστίνα Βάφα, Νάγια Γεωργίου, Δημήτρης Γεωργόπουλος, Αλεξάνδρα Γκίκα, Κατερίνα Γρηγοριάδου, Σοφία Δαμιανίδου, Ευαγγελία Ιωαννίδου, Γιώτα Καμπέρη, Χάρης Κουρουζίδης, Νατάσα Κουρτίδου, Τάσος Κουτζάμπασης, Μαρία Κούτρα, Γεωργία Μπεντίλα, Πρόδρομος Νεστορόπουλος, Κατερίνα Ντελιοπούλου, Κωνσταντίνος Ντομουχτσής, Σύμος Παπαδόπουλος, Χάιδω Παπαδοπούλου, Κώστας Παπακώτας, Σταματία Πασχαλιώρη, Χρυσάνθη Στάμου, Αναστασία Σπυριδωνίδου, Βασίλης Τάτσης, Παύλος Τσανακτσίδης, Δάφνη Τσολάκη, Μιχάλης Χασιώτης, Στράτος Χατζόπουλος, Ιωάννα Χρηστίδου.
Τάσος Θώμογλου
