“Δεν περισσεύουν δάκρυα για την Παλαιστίνη” / γράφει ο Νικόλαος Κατσίκας
Το να νιώθεις βαθιά μέσα σου σύντροφος και αδερφός με όλους αυτούς τους αδύναμους και κατατρεγμένους ανθρώπους, που όμως δεν γονάτισαν, που δεν άφησαν να χτιστεί μέσα τους μια φυλακή, που αντιστέκονται και ας ξέρουν ότι δεν θα νικήσουν, αυτό για μένα είναι το πιο όμορφο τοπίο του κόσμου. Ένα ήρεμο και λαμπερό ηλιόφωτο μέσα στη θύελλα.
Νικόλαος Κατσίκας
Υποστράτηγος ε.α (ΠΖ) BEd, BSc, MSc
«Έχει το Ισραήλ δικαίωμα στην αυτοάμυνα;» Ο Αμερικανοεβραίος καθηγητής πολιτικών επιστημών Νόρμαν Φινκελστάιν απαντά σε αυτό το στερεότυπο ως εξής: “έχουν δικαίωμα στην αυτοάμυνα οι φύλακες των στρατοπέδων συγκέντρωσης;”
Το μήκος της λωρίδας της Γάζας είναι 41 χιλιόμετρα, δηλαδή όσο η απόσταση Τρίκαλα – Πηνειάδα και το πλάτος της 9 χιλιόμετρα. Εκεί «ζούνε» περίπου 2,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι με ελάχιστο πόσιμο νερό και 4 ώρες ρεύμα την ημέρα. Νομίζω, ότι τα ποντίκια ζούνε καλύτερα. Το Ισραήλ έχει κατασκευάσει έναν φράκτη στην χερσαία περίμετρο της λωρίδας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου, η ντροπή της ανθρωπότητας.
Στις 7 Οκτωβρίου Παλαιστίνιοι μαχητές εξαπολύουν μια αιφνιδιαστική επίθεση πρωτοφανούς μεγέθους και αγριότητας. Χτυπάνε στρατιωτικούς στόχους αλλά κυρίως σκοτώνουν αμάχους χωρίς έλεος, ανάμεσα τους νέοι που διασκεδάζουν και παιδιά. Ακούω ανθρώπους στα μίντια να λένε πως έχουν τρομοκρατηθεί από την επίθεση στο φεστιβάλ και πως θα μπορούσε να είναι τα δικά τους παιδιά . Πόσες φορές άραγε έχουμε ξεστομίσει τέτοια κουβέντα για τα παιδιά της Παλαιστίνης; ‘Η μήπως αυτά είναι παιδιά ενός κατωτέρου θεού;
Αυτή η βέβηλη σφαγή είναι μια τραγωδία, γιατί ακριβώς ήταν αναπόφευκτη! Πρέπει να κλαίμε πικρά για τα θύματα των ισραηλινών, αλλά και των παλαιστίνιων της Γάζας. Εάν όμως θέλουμε να δούμε την αιτία που γέννησε όλο αυτό το κακό, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε πίσω από την εναλλακτική πραγματικότητα, που κατασκευάζει το κυρίαρχο μιντιακό σύστημα.
Η συνεχιζόμενη επί δεκαετίες κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, το καθεστώς απαρτχάιντ, ο εποικισμός και τα πογκρόμ στη δυτική όχθη, οι φυλακίσεις, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες χιλιάδων αμάχων από τον ισραηλινό στρατό, ανάμεσα τους παιδιά και έγκυες γυναίκες, είναι μια αργή εθνοκάθαρση που ξεκινάει από το 1948. Τότε 800 χιλιάδες παλαιστίνιοι εκδιώχτηκαν από την πατρογονική τους Γη με τη βία, το λένε «Νάκμπα», που σημαίνει καταστροφή!
Όμως για αυτό το διαρκές έγκλημα, στα κυβερνητικά κτήρια της δημοκρατικής δύσης δεν κυματίζουν παλαιστινιακές σημαίες και στους κυβερνητικούς αξιωματούχους δεν περισσεύει ούτε ένα δάκρυ. Περισσεύει ωστόσο η στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ στην επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ, γιατί έτσι υπηρετούνται τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, που θέλουν να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο της μέσης ανατολής με θύματα τους λαούς της περιοχής. Μόνο που τώρα, αυτή η επιθετικότητα του Ισραήλ στράφηκε και κατά του ιδίου του λαού του, ο όποιος πλήρωσε ένα οδυνηρό τίμημα.Για το κυρίαρχο αφήγημα, η ιστορία ξεκινάει από εκείνο το αιματοβαμμένο βράδυ στις 7 Οκτώβριου, γιατί αυτό που θέλει είναι να ξεχάσουμε την ιστορία. Ύστερα, θέτει τα στερεότυπα της εναλλακτικής πραγματικότητας.
Λέει λοιπόν : «Επιτέθηκαν κυρίως εναντίων αθώων πολιτών». Δεν λέει όμως τίποτα για τα πογκρόμ στα παλαιστινιακά χωριά της δυτικής όχθης από τους εποίκους. Επίσης, δεν λέει πως βλέπουν τους παλαιστίνιους ή νιώθουν για αυτούς, αρκετοί αθώοι πολίτες του Ισραήλ. Ορίστε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Το 2014 περισσότεροι από 2200 Παλαιστίνιοι, εκ των οποίων 530 ανήλικοι, δολοφονηθήκαν στη Γάζα από τον ισραηλινό στρατό. Τότε, Ισραηλινοί κάτοικοι του Sederot μαζεύτηκαν σε έναν λόφο, είχαν φέρει μαζί τους καθίσματα και αναψυκτικά, για να απολαύσουν το θέαμα ενώ έπεφταν οι βόμβες.
Το 2018 ο ισραηλινός στρατός δολοφόνησε 60 παλαιστίνιους στον φράχτη της Γάζας, που απλά διαμαρτύρονταν. Τα συναισθήματα των πολιτών του Ισραήλ για αυτό το γεγονός, καταγράφτηκαν με συνεντεύξεις από τους NYT και αποτυπώνονται στον τίτλο της εφημερίδας ακριβώς έτσι: «Ελπίζουμε τουλάχιστον, ότι η κάθε σφαίρα είναι δικαιολογημένη».
Το κυρίαρχο αφήγημα συνεχίζει και λέει: «Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αποτρόπαια τρομοκρατική ενέργεια της Χαμάς». Δεν λέει όμως, ότι μαζί με την ισλαμιστική Χαμάς επιτίθενται τα κομμουνιστικά και αριστερά μέτωπα της Παλαιστίνης, ενώ ακόμη και η διστακτική Φατάχ υποστηρίζει αυτή τη φορά το δικαίωμα στην άμυνα. Αυτές οι οργανώσεις εκφράζουν μέχρι τελευταίας ρανίδας τη ψυχή όλης της Παλαιστίνης και αυτό δείχνει ξεκάθαρα, ότι πρόκειται για αγώνα αντίστασης ενός καταπιεσμένου λαού, ενάντια σε στρατό κατοχής. Για ένα τόσο μεγαλειώδη σκοπό όλα τα απελευθερωτικά κινήματα, ακόμη και τακτικοί στρατοί, έχουν χρησιμοποιήσει τρομοκρατικές μεθόδους για να δώσουν στα λιγοστά τους όπλα περισσότερη δύναμη.
Και ναι, είναι χιλιοειπωμένο, η βία γεννάει βία, για αυτό εμείς οι πολιτισμένοι δεν πρέπει να τη δικαιολογούμε ποτέ. Ωστόσο πιστεύω, ότι η βία του καταπιεσμένου και επαναστατημένου ανθρώπου θα καθαγιάζεται στους αιώνες, γιατί απονέμει δικαιοσύνη.
Τώρα το κυρίαρχο αφήγημα καταλήγει: «Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Αλήθεια, στους πόσους νεκρούς παλαιστίνιους εμείς οι πολιτισμένοι το θεωρούμε γενοκτονία; Ή μήπως αυτό δεν έχει σημασία γιατί – όπως λέει ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ- πολεμάνε με «Ανθρώπινα ζώα»;
Στον «γενναίο νέο κόσμο» μας, η κυρίαρχη αντίληψη που θεωρεί ότι η ασφάλεια είναι ασυμβίβαστη με την ελευθερία, καταρρέει εκκωφαντικά. Δεν μπορεί να είσαι ασφαλής αν ο άλλος δεν είναι ελεύθερος. Ετούτες οι γραμμές γράφονται λίγο πριν τη χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού στη Γάζα. Ο κύκλος όμως του αίματος δεν θα κλείσει έτσι. Χρειάζεται μια δίκαιη και διαρκής ειρήνη και αυτό δεν γίνεται χωρίς ελεύθερη Παλαιστίνη.
Το να νιώθεις βαθιά μέσα σου σύντροφος και αδερφός με όλους αυτούς τους αδύναμους και κατατρεγμένους ανθρώπους, που όμως δεν γονάτισαν, που δεν άφησαν να χτιστεί μέσα τους μια φυλακή, που αντιστέκονται και ας ξέρουν ότι δεν θα νικήσουν, αυτό για μένα είναι το πιο όμορφο τοπίο του κόσμου. Ένα ήρεμο και λαμπερό ηλιόφωτο μέσα στη θύελλα.
