Έφυγε από τη ζωή δυο χρόνια πριν. Ο κόσμος τον αποχαιρέτησε με σεβασμό και συγκίνηση.
Και η Πολιτεία έκανε όσα έπρεπε αυτήν την ύστατη στιγμή της αναχώρησης. Ήταν αναμενόμενο, γιατί τέτοια μεγέθη, όπου κι αν ανήκουν, σπάνια παρουσιάζονται σε μια χώρα. Κι αυτό το ήξεραν εχθροί και φίλοι.
Το τι έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στον τόπο είναι λόγια χιλιοειπωμένα. Είναι εκείνος που τα τραγούδια του άνθισαν σ’ όλα τα χείλη, είναι εκείνος που έβγαλε την ποίηση μέσα από τις σελίδες των βιβλίων και την έκανε τραγούδι, εκείνος που με τους αγώνες, τις εξορίες, τις φυλακές του έγινε σύμβολο ενός λαού, που ζητούσε καλύτερες μέρες.
Και τώρα; Δρόμοι παίρνουν τ’ όνομά του, φεστιβάλ επίσης, χώροι μουσικής!
Όμως, οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, τα τραγούδια αλλάζουν. Άλλες φωνές, άλλες μελωδίες, άλλο κοινό…
Πέθανε η μουσική και τα τραγούδια του Μίκη; Όχι. Ακόμη και στην πιο “προχωρημένη” σημερινή συναυλία, που απευθύνεται στη νεολαία, όταν ακουστεί ένας “Θεοδωράκης” το κοινό ανταποκρίνεται αλλιώς. Γιατί; Γιατί πέρασε στο χώρο του κλασικού! Και τι σημαίνει κλασικό; Σημαίνει αυτό που αντέχει στο χρόνο και αγγίζει τον συναισθηματικό κόσμο κάθε γενιάς.
Είχε πει κάποτε ο Χαρίλαος Φλωράκης για τον Μίκη: “Ακούστε να σας πω. Σε 100 χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τους σημερινούς πολιτικούς.΄Όλοι όμως θα ξέρουν τον Μίκη Θεοδωράκη”.
Κι αυτό δεν είναι μια γεύση αθανασίας; Ποιος δε θα την αποζητούσε…
far
