Βιβλιοπαρουσίαση / Δημήτρης Παπαστεργίου “Οκτώηχος της αχανούς” & “Κάτοψη” – Δύο βιβλία, δυο ποιητικές καταθέσεις

Κι έγινα αγέρας πάνω της, αστέρι στα μαλλιά της

(“Οκτώηχος της αχανούς”)

Με άλλα δύο βιβλία, που κυκλοφόρησαν αυτό το καλοκαίρι, “Οκτώηχος της αχανούς” & “Κάτοψη”, εκδόσεις ΡΩΜΗ, συμπληρώνει ο Δημήτρης Παπαστεργίου το ποιητικό του πορτρέτο, μετά από εφτά ποιητικές συλλογές που προηγήθηκαν.

Η “Οκτώηχος της αχανούς” &  η “Κάτοψη” είναι δυο διαφορετικές καταθέσεις. Το πρώτο αποτελεί μια κριτική προσέγγιση του μέχρι τώρα έργου του, με απανθίσματα των εφτά συλλογών του και το δεύτερο, η “Κάτοψη”, είναι μια καινούρια  ποιητική συλλογή που έρχεται στο φως.

Η “Οκτώηχος της αχανούς” αποτελεί το αντικείμενο έξοχης κριτικής προσέγγισης του όλου ποιητικού του έργου από την Ευσταθία Δήμου, η οποία στην εισαγωγή του κειμένου της με τίτλο “Ήχοι μιας τέχνης συνεχούς” δηλώνει πόσο σημαντικό πράγμα είναι η εξέλιξη του ποιητικού σώματος στην ποίηση του Παπαστεργίου προσλαμβάνοντας τις ποικίλες όψεις του στον χρόνο.

Με ευθυκρισία και ευαισθησία η κριτική ματιά της Δήμου ανατέμνει την κάθε συλλογή βλέποντας τον πυρήνα και τις ιδιαιτερότητές της, που ισχυροποιούνται με την κατάθεση αντιπροσωπευτικών ποιημάτων κάθε φορά.

Στο τέλος του βιβλίου παρατίθενται αποσπάσματα κριτικών και από άλλους που προσέγγισαν την ποίηση του Παπαστεργίου κατά καιρούς, ολοκληρώνοντας έτσι το μέχρι τώρα ποιητικό του πορτρέτο.

Ο ποιητής στο συγκεκριμένο βιβλίο προσθέτει κάτω από τα επιλεγμένα ποιήματα θραύσματα  νέων στίχων σε μελωδικές γραμμές της Οκτωήχου, όπως την αντιλαμβάνεται ποιητικά, που άλλοτε θυμίζουν δημοτικό τραγούδι κι άλλοτε καβαφικό άρωμα, όπως το παρακάτω:

“Πρέπει σκληρά να εξασκηθώ να εκλύω το Ωραίο”.

Εδώ, σ’ αυτό το βιβλίο, η εικαστική παρέμβαση της Φωτεινής Χαμιδιελή, με πίνακές της στο εξώφυλλο και στο εσωτερικό του βιβλίου, προσδίδει μια επιπλέον αίσθηση αισθητικής ολοκλήρωσης, που γοητεύει τον αναγνώστη.

Το δεύτερο βιβλίο, η “Κάτοψη”, ξεδιπλώνει νέες συναισθηματικές και νοητικές καταθέσεις του ποιητή πάνω στο χαρτί, καθώς με τον τίτλο ίπταται πάνω από τη ζωή του και τους μέχρι τώρα δρόμους της, μετατρέποντας το ¨ταξίδι” σε ποιήματα.

Εμφανής η διάθεση της μοναχικής και απαισιόδοξης ενατένισης του κόσμου ήδη από το πρώτο ποίημα, αφιερωμένο στον Δημήτρη Καρασάββα:

Μονόλογος

Έι
σεις πουλιά.
Πώς είναι εκεί πάνω;
Τι νιώθετε;
Τι βλέπετε;
μικροί μου
φτερωτοί εγωιστές;

Σας ζηλεύω, να το ξέρετε.
Πώς θάθελα
να είμαι σαν και σας
να με ρωτούν
και ν΄απαντάω με κραξίματα

για να μη λένε: μα
τι άνθρωπος μονόχνοτος.

Αλλά και στιγμές ερωτικής αναπόλησης και νοσταλγίας ενός μακρινού παρελθόντος ενυπάρχουν στη συλλογή:

Σεργιάνι

Τις νύχτες τα φιλιά σου σεργιανούν
στους κήπους του κορμιού μου.
Παίζουν κρυφτό στις φυλλωσιές,
στα δέντρα σκαρφαλώνουνε
και κλέβουνε τα φρούτα.

Κάθε πρωί το σώμα μου μυρίζει γιασεμί
και δαγκωμένο ροδάκινο.

Η ποίηση του Παπαστεργίου και σ’ αυτήν την τελευταία ποιητική συλλογή μπορεί να έχει την ανάγκη της επικοινωνίας με τον αναγνώστη αλλά είναι και σκληρή με την ίδια τη θέση και τη θεματολογία της Ποίησης γενικά σ’ έναν κόσμο σκοτεινό και παραδομένο στη θλίψη. Γράφει:

Συμπόνια

Ι

Τι θέμα έχει το ποίημα
που αυτήν την ώρα γράφεται σε μια γωνιά του κόσμου;
Και τι σκηνές θα ζωντανέψουν τα πινέλα σου –
ποια θάλασσα, ποια αγάπη;
τι μάσκες και τι χρώματα;
Ποιος να νοιαστεί, όταν η θλίψη όλα τα σκεπάζει; […]

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, με την πικρία για τα χρόνια που ζούμε και την καταχνιά τους, αλλά και με τη διέξοδο στην ομορφιά των όσων ζήσαμε και των όσων θα θέλαμε να ζήσουμε, η γραφή του Δημήτρη Παπαστεργίου είναι πάντα μία κατάθεση ευαισθησίας και σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζει τους δρόμους της Ποίησης.

…………….

( Ο πίνακας είναι της Φωτεινής Χαμιδιελή)