Γιώργος Τσιάρας
Ήθελα σήμερα να ασχοληθώ με το ταξίδι-φιάσκο Μακρόν και Ούρσουλας στην Κίνα, την ώρα που η Γαλλία καίγεται – αλλά δεν γινόταν να μη γράψω δυο λόγια για αυτή την απίστευτη ιστορία με τη δήθεν (;) «διαρροή» των απόρρητων σχεδίων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για τη σχεδιαζόμενη εδώ και μήνες εαρινή αντεπίθεση των Ουκρανών. Μια αντεπίθεση-«τελευταίο στοίχημα» για την εξαντλημένη Ουκρανία, η οποία υποτίθεται πως θα ξεκινήσει μέσα στις ερχόμενες εβδομάδες χάρη στα δυτικά τανκς και άλλα «wunderwaffen» (θαυματουργά όπλα) και θα οδηγήσει στην ανακατάληψη των χαμένων εδαφών σε Ντονμπάς και Νοβαροσίγια – κάποιοι (εντελώς βλαμμένοι) στο Κίεβο κάνουν όνειρα ακόμη και για την Κριμαία… Αλλά τι αντεπίθεση να κάνεις, όταν όχι μόνο τα λεπτομερή σχέδια, αλλά και ο ακριβής εξοπλισμός και η σύνθεση των δώδεκα ολοκαίνουργιων και φρεσκοεκπαιδευμένων από τους ξένους «ειδικούς» ταξιαρχιών κυκλοφορεί ήδη ελεύθερα εδώ και μέρες στο Τουίτερ και το Τέλεγκραμ, δηλαδή σε κάνα… δισεκατομμύριο χρήστες;
Βγαίνουν που λέτε χτες οι New York Times, η αμερικανική «εφημερίδα της κυβερνήσεως» και βασικός «ιμάντας» του βαθέος κράτους, με αναλυτικότατο δημοσίευμα και δηλώνουν πολύ, μα πολύ προβληματισμένοι: το Πεντάγωνο, λέει, ερευνά ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από τη διαρροή των ντοκουμέντων. Στην ουσία, δηλαδή, μας λένε πως τα σχέδια και τα νούμερα που διέρρευσαν είναι αυθεντικά και πως οι μόνες «τροποποιήσεις» που φαίνεται να έχουν γίνει έχουν σχέση με τις ώς τώρα ρωσικές και ουκρανικές απώλειες. Και τονίζουν πως σε κάθε περίπτωση οι αποκαλύψεις, που περιλαμβάνουν αναλυτικές λίστες με τα διάφορα τεθωρακισμένα άρματα και οχήματα μεταφοράς προσωπικού που έχουν ήδη παραδοθεί ή θα παραδοθούν, αποτελούν, λέει, βαρύ πλήγμα για τις αμερικανικές, τις ΝΑΤΟϊκές και φυσικά τις ουκρανικές προσπάθειες για ανάκτηση της πρωτοβουλίας. Συμπληρώνουν, δε, πως αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν δουλεύουν σκληρά μέρες τώρα για να τα σβήσουν από το ίντερνετ, αλλά δεν τα καταφέρνουν – λες και μπορεί κάποιος να σβήσει κάτι από το ίντερνετ…
Τα έγγραφα βέβαια δεν παρέχουν συγκεκριμένα σχέδια μάχης, όπως για παράδειγμα για το πώς, πότε και πού η Ουκρανία σκοπεύει να εξαπολύσει την επίθεση, η οποία σύμφωνα με τους Αμερικανούς αξιωματούχους είναι πιθανό να πραγματοποιηθεί τον επόμενο μήνα. Ολοι όμως ξέρουν ότι ο διακαής πόθος των Ουκρανών είναι να κόψουν στη μέση τη «χερσαία γέφυρα» της Κριμαίας και να φτάσουν ώς την Αζοφική Θάλασσα, καταλαμβάνοντας τη Μελιτόπολη ή την Μπερντιάνσκ. Οσο για το πώς διέρρευσαν; Μια ένδειξη είναι ένα έγγραφο με την ένδειξη «άκρως απόρρητο», που παρουσιάζει την «Κατάσταση της σύγκρουσης από την 1η Μαρτίου»: πράγματι, εκείνη την ημέρα είναι γνωστό ότι ανώτατοι Ουκρανοί στρατιωτικοί συμμετείχαν σε ευρεία σύσκεψη σε μια αμερικανική βάση στο Βισμπάντεν της Γερμανίας, παρέα με τον Αμερικανό επιτελάρχη Μάρκ Μίλεϊ και τον στρατηγό Κρίστοφερ Καβόλι, τον ανώτατο ΝΑΤΟϊκό διοικητή για την Ευρώπη!
Να σας πω τη γνώμη μου; Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε τα σχέδια είναι αυθεντικά και διέρρευσαν (πιθανόν και από τους ίδιους τους Ουκρανούς) προκειμένου να «κάψουν» μια εκ των προτέρων καταδικασμένη, για να μην πω αυτοκτονική, αντεπίθεση είτε είναι μια κλασική κίβδηλη «false flag», μια ψεύτικη επιχείρηση αποπροσανατολισμού και ψυχολογικού πολέμου, που έχει σκοπό να «κοιμίσει» τους Ρώσους και να βελτιώσει τις πιθανότητες μιας πραγματικής αντεπίθεσης. Προσωπικά, από αυτά που διαβάζω όλους αυτούς τους μήνες, και ιδιαίτερα από τις ξένες αναλύσεις στρατιωτικών ειδικών, αλλά και από τις συχνά αντικρουόμενες δηλώσεις του Ζελένσκι και του στρατηγού του, Βαλέρι Ζαλούζνι, τείνω περισσότερο στην πρώτη εκδοχή: θεωρώ δηλαδή εντελώς απίθανο δώδεκα βιαστικά εκπαιδευμένες ταξιαρχίες, δηλαδή περίπου 50.000-60.000 άνδρες, με λιγότερα από τριακόσια βαρέα άρματα μάχης, εκ των οποίων λιγότερα από πενήντα είναι αυτό που λέμε πρώτης γραμμής (όπως τα γερμανικά Leopard 2 Α6 και τα βρετανικά Challenger II), χωρίς αεροπορική υποστήριξη και αεράμυνα πεδίου, και συνοδευμένα από μια πραγματική πανσπερμία ΤΟΜΠ και αυτοκινούμενων πυροβόλων, που το καθένα τους χρειάζεται διαφορετικά πυρομαχικά και ανταλλακτικά, να καταφέρουν να σπάσουν τις πολλαπλές ρωσικές ζώνες άμυνας, τόσο στη Ζαπορόζιε όσο και ακόμη περισσότερο στο Ντονμπάς.
Ούτε η γεωγραφία, με τις ανοιχτές στέπες και την παντελή έλλειψη κάλυψης, ούτε η ισορροπία δυνάμεων είναι υπέρ των Ουκρανών: αν πέρσι τον Σεπτέμβριο στη μοναδική τους ώς τώρα επιτυχημένη τακτική αντεπίθεση, στο Χάρκοβο, οι Ουκρανοί κατάφεραν στιγμιαία (και χάρη στη συνεχή αμερικανική δορυφορική πληροφόρηση) να εντοπίσουν την τρύπα στην άμυνα και να πετύχουν αριθμητική υπεροχή ακόμη και 10 προς 1, αναγκάζοντας τους λιγοστούς Ρώσους σε (συντεταγμένη) υποχώρηση στο Ιζιούμ και το Κράσνι Λίμαν, τώρα θα βρουν μπροστά τους τους 300.000 εμπειροπόλεμους και καλά οχυρωμένους επίστρατους, που διαθέτουν τεράστιο πλεονέκτημα σε όλους τους τύπους όπλων. Θα είναι ακόμη μία σφαγή, που θα κάνει ακόμα και το μακελειό του Μπαχμούτ, τη μεγαλύτερη μάχη του 21ου αιώνα, να μοιάζει με αψιμαχία…
