Μαυρουδής – Βενετσάνου στη Βέροια, σ’ έναν μουσικό διάλογο ποιότητας και νοσταλγίας (Οκτώβριος του 2016)

Μαζί του η Νένα Βενετσάνου, λυρική τραγουδίστρια με μια πλατιά γκάμα εκφραστικών δυνατοτήτων, αλλά και τραγουδοποιός, που τα τραγούδια της έχουν τη δική της προσωπική σφραγίδα.

Ήταν επόμενο η βραδιά να είναι ιδιαίτερη. Νοσταλγία, πολύχρωμα ηχοχρώματα, καθηλωτική παρουσία της κιθάρας ως οργάνου που μπορεί να εκφράσει τα βαθύτερα συναισθήματα, υποταγμένη σε χέρια χαρισματικά, φωνή που ξέρει πώς μπορεί να ταξιδέψει στους κυματισμούς της εκείνους που αφήνονται στο άκουσμά της, και πάνω απ’ όλα μια ατμόσφαιρα μυσταγωγικής επικοινωνίας μ’ ένα μυημένο κοινό.

Η βραδιά άνοιξε με τον πρόλογο που έκανε στο έργο του Μαυρουδή η Xορωδία της Καβάλας ΣυνΩΔΗπόροι του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας, υπό τη διεύθυνση του  Γιάννη Κανάκη, η οποία είχε και την έμπνευση για τη δημιουργία αυτής της βραδιάς, που ανέβηκε τον περασμένο μήνα και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, δίνοντας σε γνωστά τραγούδια του συνθέτη, όπως το  «Άκρη δεν έχει ο ουρανός», «Ήταν μεγάλη η νύχτα», «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια», τη δική της πολυφωνική διάσταση.

Κι ενώ το κοινό περίμενε μια κιθάρα και μια φωνή στη σκηνή, φεύγοντας η χορωδία, ο Νότης Μαυρουδής μπήκε με τη Νένα Βενετσάνου και το Γιώργο Τοσικιάν, έναν εκπληκτικό κιθαρίστα, στον οποίο μεταλαμπάδευσε, όπως είπε, τις γνώσεις του και το πάθος για την κιθάρα.  Ο Τοσικιάν όχι μόνο τον πλαισίωσε, αλλά μοιράστηκε ισάξια μαζί του την επιτυχία της βραδιάς.

Διανύοντας έναν μουσικό δρόμο γεμάτο από μελωδίες που έφερναν το άρωμα πολλών χρόνων πίσω- μπουάτ της Πλάκας, «Νέο  Κύμα»- η κιθάρα του Μαυρουδή μάς ταξίδεψε στο χθες, χωρίς όμως να μείνει μόνο στο παρελθόν.

Η πορεία του συνθέτη διαγράφηκε ανάγλυφα, αναδεικνύοντας τους διάφορους σταθμούς της, με συναρπαστική γέφυρα κάθε φορά τη φωνή της Νένας Βενετσάνου.

Η Βενετσάνου είναι από κείνες τις φωνές που διαπλατύνονται εντυπωσιακά, καλύπτοντας ένα μουσικό και ερμηνευτικό φάσμα, που μπορεί να ξεκινά από το λυρικό τραγούδι και να φτάνει μέχρι το λαϊκό, με την ίδια εκφραστική ευστοχία και την ίδια συναισθηματική φόρτιση.

Παρένθεση ανάμεσα στα τραγούδια του Μαυρουδή, που τα ερμήνευσε με το δικό της μοναδικό τρόπο, τραγούδια δικά της- που γι αυτά ο συνθέτης έδειξε έναν απεριόριστο θαυμασμό- πρόσθεσαν στη βραδιά μια ακόμη πινελιά.  Το «Μαγισσάκι» του Οδυσσέα Ελύτη ή στίχοι εξαιρετικοί, όπως «τ’ όνομά σου είχα γράψει ανορθόγραφα…», «κόβει η αλήθεια, κόβει και θερίζει κι όποιος τη βρει τον βασανίζει…», δεμένα με τη δική της άποψη για τη σύνθεση, οδήγησαν σ’ ένα γοητευτικό σύνολο.

Και η κιθάρα μόνη της -Μαυρουδής και Τοσικιάν μαζί- χωρίς τη φωνή κάποιες φορές, να αποδεικνύει τις δυνατότητές της αγγίζοντας χώρους ανόμοιους, από «δρόμους» παλιούς βυζαντινούς μέχρι και ανεξερεύνητους του μακρινού Περού.

Κι όλα αυτά σε μια συνεχή ροή μουσικής και λόγου, καθώς ο συνθέτης, απευθυνόμενος στο κοινό του, ήθελε να φωτίσει και με λόγο τη μουσική του πορεία, δείχνοντας το «περιβάλλον» μέσα στο οποίο γεννήθηκαν τα τραγούδια του και τους ανθρώπους που καθόρισαν την πορεία του.

«Η περιουσία μου είναι οι άνθρωποι αυτοί. Γεννήθηκα σε μια εποχή που η τύχη μου ήταν να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους σαν το Χατζιδάκι, το Θεοδωράκη, τον Λοΐζο, τον  Ελύτη… Μια περιουσία ουσίας!»

Ο λόγος του Μαυρουδή, χαμηλών τόνων αλλά και άκρως επικοινωνιακός -καθοριστική σ’ αυτό η θητεία του ως παραγωγού στο ραδιόφωνο- μετέτρεψε το  μονόλογο  σε νοητό διάλογο με το κοινό, το οποίο τον παρακολουθούσε προσηλωμένο.

Η βραδιά έκλεισε με τη χορωδία των ΣυνΩΔΗπόρων και όλους τους συντελεστές επί σκηνής, συνδυάζοντας τη μονοφωνική διάσταση των τραγουδιών του Μαυρουδή με την πολυφωνική της χορωδίας. Συγκινητική στιγμή η κατάθεση στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου του «Πρωινού τσιγάρου», τραγουδισμένου απ’ όλους μαζί.

Μια ιστορική μουσική διαδρομή 50 χρόνων, που έδειξε έναν χαρισματικό συνθέτη και κιθαρίστα, αλλά και έναν ιδιαίτερα σεμνό και στοχαστικό άνθρωπο με λεπτό χιούμορ.

Φωτογραφίες: faretra.info