Βέροια – “Αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη” / Μια συγκινητική “επαγγελματική” παράσταση μουσικής και λόγου
Τι σημαίνει “παράσταση” και τι σημαίνει “επαγγελματική”; Όταν υπάρχει έμπνευση, σοβαρότητα, δουλειά και συν+ εργασία, όταν ο λόγος και η μουσική συνοδοιπορούν, μιλάμε για παράσταση.
Όταν το αποτέλεσμα είναι εκείνο που δικαιώνει τον τίτλο “επαγγελματικός”, τότε το να μην υπεισέρχεται σε όλο αυτό και το χρήμα, αλλά να είναι αποτέλεσμα ανιδιοτελούς προσφοράς στον πολιτισμό, τότε μιλάμε για μια παράσταση μουσικής και λόγου αφιερωμένη σε μια μεγάλη μορφή του τόπου, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, πού ήταν ισάξια της παρουσίας του στα πνευματικά πράγματα.
Έτσι ήταν η χθεσινή παράσταση, που είδαμε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας αφιερωμένη στον Ιάκωβο Καμπανέλλη από το μουσικό σχήμα “Μπούσουλας” κι από το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Επαγγελματική! Θα τη ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες και πάνω απ’ όλα συγκινητική!
Ήταν μια παράσταση που έκλεισε, (ας ξεκινήσουμε από το τέλος), με πολλά δυνατά “μπράβο” στο φινάλε, που συνόδευαν το παρατεταμένο χειροκρότημα ενός κοινού, που έδειχνε φανερά συγκινημένο.
Γιατί;
Επειδή όλοι κατάλαβαν τη δουλειά που υπήρχε πίσω από το οικοδόμημα της παράστασης και την συγκίνηση όλων, μουσικών και ηθοποιών, που κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε συγκίνηση και του κοινού.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν χθες το βράδυ εκεί, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας! Ζωντάνεψε μέσα από τα κείμενα των ηθοποιών, μέσα από τα τραγούδια. Ζωντάνεψε μέσα από την παρουσία του Οδυσσέα Γωνιάδη, που ήταν κι αυτός εκεί, για να θυμίσει την παράσταση “Η Έβδομη μέρα της δημιουργίας” του Καμπανέλλη, που ανέβηκε το 1989 από το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Ο Οδυσσέας έπαιζε τότε στην παράσταση.
Εμφανώς συγκινημένος τώρα, 80+, ο Οδυσσέας μίλησε για τον άνθρωπο Καμπανέλλη, για την απλότητα και το χάρισμα να είναι οικείος με τους άλλους. Με την τραγιάσκα του, καθόταν εκεί στην πρώτη σειρά και άκουγε συγκινημένος, με τις εικόνες και τους ήχους μιας εποχής να ζωντανεύουν μπροστά του.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν εκεί. Ο θεατρικός συγγραφέας με έργα που αγαπήθηκαν, γιατί κουβαλούσαν τους καημούς και τα όνειρα του λαού του. Ο ποιητής, ο στιχουργός, ο πεζογράφος, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός. Ένας Έλληνας homo universalis, που δεν ήθελε να το δείχνει, αλλά ήταν. Γιατί πάνω απ’ όλα ήταν σεμνός. Κι αυτή η σεμνότητα έλαμπε τότε περισσότερο από τα κούφια πυροτεχνήματα της εποχής μας.
Τόσα τραγούδια ακούστηκαν χθες! Και οι στίχοι όλοι ήταν δικοί του. Τα ωραιότερα τραγούδια μιας εποχής που ονειρευόταν ένα καλύτερο αύριο. Και το πάλευε και έπεφτε και ξανασηκωνόταν, και αγωνιζόταν και ήλπιζε. Ραγιάδες ράθυμοι καταντήσαμε σήμερα. Υπνωτισμένοι.
Τους στίχους του Καμπανέλλη έντυσαν οι τρεις μεγάλοι της Μουσικής μας! Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος! Τι ευλογημένη συνάντηση! Τι ευλογημένη εποχή, όπου εμείς οι μεγαλύτεροι γίναμε μάρτυρες τέτοιων συναντήσεων. Τι τύχη αλήθεια…
“Ματωμένος γάμος”, “Παραμύθι χωρίς όνομα”, “Γειτονιά των Αγγέλλων”, “Μαουτχάουζεν”, “Το μεγάλο μας τσίρκο”!! Η Ελλάδα! Των μικρών και καταφρονεμένων, των ονειροπόλων, των αγωνιστών, όχι των δέσμιων στα βρόχια του χρήματος…
“Στρώσε το στρώμα σου για δυο”… Ο κόσμος τραγουδάει κι αυτός… Η αίθουσα της Στέγης γεμίζει από φως. Από μάτια που λάμπουν στο μισοσκόταδο. Η μελωδία μετατρέπεται στο εκρηκτικό ορχηστρικό του “Αλέξης Ζορμπάς”, ο κόσμος συνοδεύει χτυπώντας τα χέρια, όχι γιατί του το ζητά η ορχήστρα, αλλά γιατί το θέλει ο ίδιος.
Η ορχήστρα του “Μπούσουλα”υπέροχη! Πόσες πρόβες πρέπει να έκαναν, για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα; Τι συντονισμός, τι πάθος, τι ένταση; Κιθάρες ο Γεωργουδάκης με τον Κασερόπουλο, μπουζούκια οι Θεοδωρίδηδες, κόντρα μπάσο ο Τουλουμτζίδης….! Υπέροχοι, όλοι!
Οι τραγουδιστές του, ο συνήθως εκρηκτικός Μιχάλης Ρίζος εδώ να τιθασεύει τη φωνή του σε τόνος εκφραστικότερους, που του πήγαιναν πολύ, ανεβάζοντας, όταν χρειαζόταν! Δίπλα του η Ελίζα Κοτρίδου με τη σεμνότητα, τη νιότη και το ταλέντο της, εξαιρετική. Ο Κωστής Ρίζος να υπογραμμίζει πάντα εύστοχα με το αρμόνιο και τη φωνή του, και ο Κώστας Ρίζος, άλλοτε εκρηκτικός με τα κρουστά του και άλλοτε τρυφερός με την υπέροχη φυσαρμόνικά του…
Αναμφισβήτητα, η χθεσινή βραδιά ήταν η καλύτερη στιγμή του “Μπούσουλα”, καθώς είχε και την όλη επιμέλεια της παράστασης.
Και στην άκρη της σκηνής οι ηθοποιοί, που σήκωσαν το βάρος του λόγου. Αυτοί που έδειξαν μέσα από το λόγο ποιος ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Μορφές και φωνές υπέροχες που με την στάση του σώματος και την εκφραστικότητα της φωνής τους ανέδειξαν το κείμενο. Ο Άρης Ορφανίδης, η Όλγα Παπαδοπούλου, ο Γιάννης Γεωργόπουλος…
Και η αίθουσα να πάλλεται από συγκίνηση και να ξαναγινόμαστε όλοι εμείς “του καναπέ”, για λίγη ώρα έστω, αγωνιστές, καθώς ακούγεται το τελευταίο τραγούδι της παράστασης από το “Τσίρκο” :
Αρνιέμαι
Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι
Οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε
Αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά
Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι
Να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
Που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
Με τη δική μου γη και το νερό
Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι
Να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
Αρνιέμαι να ‘χω σκέψη που σωπαίνει
Να περιμένει μάταια τον καιρό
