“Πόλεμος και ειρήνη (στην Ουκρανία) – Η νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας μετά τον πόλεμο” / γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Χειροπιαστά είναι επίσης τα (αμερικανικά) κέρδη σε στρατηγικό επίπεδο, καθώς επιβεβαίωσαν την «αναγκαία» στρατιωτικής τους παρουσία στην Ευρώπη, διέλυσαν στρατηγικούς δεσμούς που είχε αναπτύξει η Γερμανία με τη Ρωσία και γενικότερα έσυραν όλους τους συμμάχους τους που έχουν δεμένους στο άρμα τους σε μια πορεία κατά τη Μόσχας την οποία ακολουθούν παρά το τρομακτικό οικονομικό και πολιτικό κόστος που πληρώνουν.
Ήδη τα νοικοκυριά σε πολλά κρατίδια στη Γερμανία βλέπουν τους λογαριασμούς ρεύματος να ανεβαίνουν κατά 60% ενώ στη Γαλλία έχει ξεκινήσει η προετοιμασία της κοινής γνώμης για την πιθανότητα μεγάλης χρονικής διάρκειας διακοπών ρεύματος. Τα ίδια πάνω κάτω προβλήματα αντιμετωπίζουν όλες οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ που ακολουθούν, παρ όλα αυτά, το αμερικανικό άρμα που «δείχνει» να βαδίζει κατά της Μόσχας.
Είναι, λοιπόν, φανερό, πως δίπλα από τα κέρδη κάποιων συσσωρεύονται και τεράστιες ζημιές (οικονομικές και πολιτικές) για κάποιους άλλους. Αυτός ο «ισολογισμός» θα κρίνει στο τέλος πότε και με ποιους ρυθμούς θα αποκλιμακωθεί η στρατιωτική εμπλοκή στην Ουκρανία και θα δώσει τη θέση της, σταδιακά, σε διπλωματικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα αναζητήσουν την νέα ισορροπία και αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη.
Μέσα από αυτό το πρίσμα έχουν ιδιαίτερη σημασία οι δηλώσεις που έκανε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αμέσως μετά την τετραήμερη επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον και τις συζητήσεις που είχε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζον Μπάιντεν.
Ο Μακρόν δήλωσε ότι συζήτησε με τον Μπάιντεν «την αρχιτεκτονική ασφαλείας στην οποία θέλουμε να ζήσουμε αύριο», επισημαίνοντας ταυτόχρονα και τους (δικαιολογημένους) φόβους του Πούτιν για μια επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς.
«Το θέμα (η αρχιτεκτονική ασφάλειας) αυτό, είπε ο Μακρόν, θα είναι μέρος των παραγόντων για ειρήνη, και ως εκ τούτου πρέπει επίσης να προετοιμαστεί: τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε, πώς προστατεύουμε τους συμμάχους και τα κράτη μέλη μας, δίνοντας ταυτόχρονα εγγυήσεις για τη δική της ασφάλεια στη Ρωσία την ημέρα που θα επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;»
Για να ανοίξει ο δρόμος για ειρηνευτικές συνομιλίες , ωστόσο, θα πρέπει να «πειθαναγκαστεί» η Ουκρανία που πρόθυμα μετατράπηκε σε αντιπρόσωπο ενός αμερικανικού πολέμου κατά της Ρωσίας.
Οι ΗΠΑ έχοντας ήδη εξασφαλίσει τα γεωπολιτικά/ στρατηγικά τους κέρδη (επιβεβαίωση της στρατηγικής τους παρουσίας στην Ευρώπη και έλεγχο της ΕΕ) μεθοδεύουν από τη μια να ρεγουλάρουν την απληστία των λόμπι της πολεμικής βιομηχανίας και των εξαγωγέων φυσικού αερίου και από την άλλη να «καθοδηγήσουν» την ουκρανική ηγεσία στο μονοπάτι του συμβιβασμού.
Δεν είναι άλλωστε μυστικό (το έγραψε η WSJ) ότι τα εξελιγμένα πυραυλικά συστήματα που πωλούν οι Αμερικανοί στην Ουκρανία έχουν «πειραγμένα» λογισμικά που περιορίζουν εξαιρετικά σημαντικά το εύρος της εμβέλειάς) τους.
Μυστικό δεν είναι επίσης ότι εντός του ΝΑΤΟ οι Αμερικανοί είναι αυτοί που συγκρατούν τους ανατολικοευρωπαίους συμμάχους τους που δεν έχουν ακόμη καταλάβει πως παίζεται το παιχνίδι και ζητούν από τους Αμερικανούς να ακολουθήσουν μια πορεία σύγκρουσης με τη Μόσχα, η οποία τελικά οδηγεί στον Αρμαγεδδώνα.
