Χρονογράφημα

«Πρωί Σαββάτου στην Ανοίξεως» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

21/11/2022, 00:02

Πρωί Σαββάτου.

Άνοιξα τον υπολογιστή σε ενημερωτικά site.
Απογοητευτικά τα νέα, σχεδόν για όλα…
Κάθε μέρα ένα καλό δεν ακούμε.

Τα ΜΜΕ μας χειρίζονται με πλήρη απαξίωση.
Βγήκα έξω, όμορφη μέρα ζεστή, καθόλου Νοεμβριάτικη.
Λιγοστά ξασμένα, άσπρα σύννεφα έκρυβαν το γαλάζιο.
Περπάτησα ως τη Θεσσαλονίκης που είχα μια δουλειά, κατηφορίζοντας την Τρεμπεσίνας .

Στην επιστροφή ανεβαίνοντας προς το 11ο Δημοτικό, σε εκείνη την επίπονη σκάλα, έκανα ένα μικρό διάλειμμα ανάσας.
Το μάτι τράβηξε πέρα προς τον κάμπο που ακόμα όμως κρυμμένος καθώς ήταν πίσω από τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες και τις φυλλωσιές των δέντρων, δεν φανέρωνε την ομορφιά και την απεραντοσύνη του.

Συνέχισα κι έστριψα αριστερά στην Ανοίξεως.

Η Ανοίξεως έλαμπε από το φως του ήλιου, γεμάτη χρώματα του φθινοπώρου και νοσταλγικές πινελιές, όπως η παλιά διώροφη αστική κατοικία , με τα νεοκλασικά στοιχεία.

Περπατούσα ανέμελη και σκεφτόμουν να πετάξω το πανωφόρι Νοέμβρη μήνα…

Όλες οι ηλικίες χρόνια τώρα, αυτήν τη διαδρομή ακολουθούν για να πάνε κάτω τα φαρμάκια της καθημερινότητας και για να αναζωογονηθούν.

Να ξεσκουριάσουν τα πόδια, η μέση, το μυαλό…

Εντωμεταξύ όλο και κάποιον γνωστό ή συγγενή σου συναντάς που είχες καιρό να τον δεις…

Συνεχίζω την πορεία μου, ο ήλιος είναι το καλύτερο γιατρικό.

Γύρω στις 11 είναι καλοσυνάτος, παίζει με τις σκιές, στήνει με μαεστρία σκοτεινούς και φωτεινούς ιμπρεσσιονιστικούς πίνακες.

Τα βήματα με οδηγούν στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Με κάλεσαν οι ήχοι και τα αποτυπώματα μιας άλλης εποχής, η ομορφιά του τοπίου , τα αρώματα του δεντρολίβανου και της λεβάντας.
Για άλλη μία φορά νά ‘μαι στον κήπο των επιτύμβιων στηλών.

Τι ωραία ονόματα ήταν αυτά!

Κοσμία, Φιλοτέρα, Ευοδία, Ζωσίμα, Καλλίκη, Άρογος, Αινείας, Εύοδος, Φουρτουνάτος.
Οι επιτύμβιες στήλες του θανάτου και της ζωής συγχρόνως.

Ο θάνατος καθορίζει τα πάντα, αλλά θέλουμε να νομίζουμε πως δεν υπάρχει και ζούμε σα να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Αναβάλλουμε αυτά που επιθυμούμε κι έτσι γινόμαστε δυστυχείς. Πιανόμαστε από τις ζωές των άλλων και κυρίως αυτών που αγαπάμε πολύ και ξεχνάμε τι θέλαμε… τι θέλουμε…

Να! διαβάζω…
Πόσο συγκινούμαι!
Ή Λανείκα, θυγατέρα του Νικάνωρος, ο Αινείας γιος του Όκκου.

Ο Όκκος γιος του Αινεία.
Σας χαιρετούν

Μέσα του 1ου μ.Χ

Ο Εύοδος και η Ζωσίμα, στη μνήμη του τέκνου τους Άρογου.

Ύστερος 2ος αι. μ.Χ

Είμαι ο Αρχιμήδης και αυτός είναι ο τάφος μου.

Δεν υπήρχα και γεννήθηκα.

Πέθανα, δεν υπάρχω και δεν με νοιάζει.

Γεια σου και χαρά σου, περαστικέ.
τέλος 2^ου μ.Χ…

Πέρασα το Κάστρο το περίκλειστο με τον ωραίο κισσό να λαμπυρίζει.

Να, πιο κάτω η παιδική χαρά που σαν μπαλκόνι και αυτή χαίρεται τον κάμπο τον αγέρωχο που φέρνει στον νου όμορφες κόρες του Μέγα Αλέξανδρου με σαγιάδες και κατσούλια.

Τόσην ώρα περπατάς και μία παιδική χαρά προβάλλει, μικρούλα κι αυτή.
Πόσο παιδομάνι να χωρέσει!

Ξεχύνεται από τα κλουβιά για να προλάβει τις κούνιες, που σε κάνουν να νιώθεις πως πετάς, λένε τα παιδιά που περιμένουν τη σειρά τους.

Άγιοι Ανάργυροι οι παλιοί.
Πνιγμένη η αξιόλογη εκκλησία στις λεβάντες και στα δεντρολίβανα.

Τα ψηλά, πυκνά κυπαρίσσια, φαίνονται τώρα.
Τόσο μακρινά στον χρόνο και τόσο ταιριαστά πλάι στην καινούρια εκκλησία.
Γυρίζω το βλέμμα μου δεξιά, προς τα πίσω για να χαιρετήσω τον Καρατάσο τον ήρωα που στέκει περήφανος κι ορμητικός, έτοιμος για δράση.

Μπροστά στην περίφραξη της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων στέκει υπό γωνία το καπάκι ενός φέρετρου.

Έτσι είναι η ζωή…

Ο θάνατος πορεύεται μαζί της.

Ο υπερήλικας με το μπαστούνι στρέφει το βλέμμα προς αυτό και συνεχίζει το δρόμο του ορθός και σίγουρος για την ύπαρξη του.

Ο ήλιος είναι τόσο δυνατός αυτή τη στιγμή που θολώνει τις φιγούρες που ξεκουράζονται στα παγκάκια στην αρχή του πάρκου.

Ένα φως σα θαμπή, χρυσή ομίχλη.

Ο κάμπος σε λίγο αρχίζει να φαίνεται καλύτερα. Απλώνεται σε βάθος, μέχρι εκεί που φτάνει η Σαλονίκη…

Η Eληά… το μπαλκόνι της Βέροιας!

Μα πόσο τέλειος αυτός ο χαρακτηρισμός…
Δεν είναι νομίζω τόσο τα δέντρα του πάρκου, οι λεβάντες και τα δενδρολίβανα, οι θάμνοι, τα αιωνόβια πλατάνια που απέμειναν, η όμορφη , θλιμμένη κόρη της Βέροιας, οι προτομές του Εμμανουήλ Ζάχου και Μανώλη Ανδρόνικου, που σε προκαλούν να την επισκεφτείς, αλλά ο κάμπος της Ημαθίας.

Σου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας, της ανάτασης.
Είναι σαν μία εκπνοή χαλάρωσης, ένας αναστεναγμός που παίρνει μαζί του όλες τις τοξίνες.
Είναι η «παραλία» της Βέροιας που μπλεδίζει, όταν ο ήλιος δύει κι όλα γίνονται ένα συνονθύλευμα, σα μια θάλασσα μαγική.

Από τη μία άκρη στην άλλη, ξεκουράζεται το βλέμμα, πετάς σαν πουλί και να από τη δεξιά μεριά τα Πιέρια και το Βέρμιο που αγκαλιάζονται. Μπροστά λαμπυρίζει το νερό της τεχνητής λίμνης της περίκλειστης που εξελίσσεται σε έναν ενδιαφέροντα βιότοπο.
Η πόλη κατεβαίνει χαμηλά και αγγίζει τα δέντρα στα μακρινά χωράφια.
Τα πιο μακρινά θολώνουν στον ορίζοντα.

Καμιά φορά νομίζεις πως μυρίζει θάλασσα!

Φτάνοντας στα καφέ της Εληάς, τα χρώματα του φθινοπώρου γίνονται εντονότερα.

Ο ήχος του «σιντριβανιού», το μοναδικό υγρό στοιχείο του πάρκου σε «ξεδιψά».

Οι σταγόνες του χαϊδεύουν το πρόσωπο σου και γρήγορα εξατμίζονται επιστρέφοντας στον τόπο τους.
Ο αντάρτης σε εγρήγορση, ατενίζει το παρελθόν ανησυχώντας για το μέλλον.

Αριστερά ένας αδέσποτος, όμορφος σκύλος μόλις ξάπλωσε δίπλα στην αναμνηστική πλακέτα, όπου αναγράφεται το όνομα του Δημάρχου στη διάρκεια της θητείας του οποίου φυτεύτηκε η παρακείμενη ελιά ως μέρος του «παγκόσμιου στεφανιού» ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.