Σκοτ Ρίττερ: “Ανοιχτή επιστολή προς τον αμερικανικό λαό, καθώς η Ρωσσία γιορτάζει τη νίκη της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Ναζί”

Στις 9 Μαΐου, η Ρωσσία  γιορτάζει την Ημέρα της Νίκης, με αφορμή την 77η επέτειο της ήττας της ναζιστικής Γερμανίας. Δυστυχώς, ο αγώνας κατά της ναζιστικής ιδεολογίας συνεχίζεται μέχρι σήμερα και, δυστυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, υποστηρίζοντας αυτούς που κάποτε ορκιστήκαμε να νικήσουμε, ενώ πολεμάμε εναντίον εκείνων που κάποτε αποκαλούσαμε συμμάχους

———————–

Του Σκοτ Ρίττερ* – RT

9 Μαΐου 2022

Στο κλασσικό έργο του 1998, “Η Σπουδαιότερη Γενιά”, ο διάσημος δημοσιογράφος του NBC Tom Brokow εξέτασε τις ζωές και τις εμπειρίες κάποιων από τα εκατομμύρια των Αμερικανών ανδρών και γυναικών που πολέμησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

“Σε μια περίοδο της ζωής τους που οι μέρες και οι νύχτες τους θα έπρεπε να είναι γεμάτες από αθώες περιπέτειες, έρωτα και μαθήματα της καθημερινής ζωής”, παρατήρησε ο Brokow, “πολεμούσαν κάτω από τις πιο πρωτόγονες δυνατές συνθήκες στα αιματοβαμμένα τοπία της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ιταλίας, της Αυστρίας και των κοραλλιογενών νησιών του Ειρηνικού. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να σώσουν τον κόσμο από τις δύο πιο ισχυρές και αδίστακτες στρατιωτικές μηχανές που συγκεντρώθηκαν ποτέ, όργανα κατάκτησης στα χέρια μανιακών φασιστών. Αντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες και ξεκίνησαν αργά, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν. Πέτυχαν σε κάθε μέτωπο. Κέρδισαν τον πόλεμο, έσωσαν τον κόσμο”. Ο Brokow “είχε καταλάβει τι σήμαινε αυτή η γενιά Αμερικανών για την Ιστορία. Είναι, πιστεύω, η σπουδαιότερη γενιά που έδωσε ποτέ μια κοινωνία”.

Γεννήθηκα το 1961, περίπου δύο δεκαετίες μετά την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέχρι τότε, η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας είχε υποχωρήσει στα βιβλία της Ιστορίας και είχε αντικατασταθεί από έναν νέο και ακόμη πιο απειλητικό εχθρό, τη Σοβιετική Ένωση. Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, του οποίου η επαγγελματική πορεία, μέχρι το 1977, έμοιαζε με τουριστικό χάρτη της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, με θητεία στο Βιετνάμ, την Κορέα και την Τουρκία. Μεγάλωσα με το “καλύτερα νεκρός παρά κόκκινος” να μου έχει καρφωθεί στο μυαλό, πεπεισμένος ότι η υπηρεσία που προσέφερε ο πατέρας μου στο έθνος μας ήταν απαραίτητη για την επιβίωση του ελεύθερου κόσμου.

Το 1977, η οικογένειά μου μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία. Ο πατέρας μου είχε μετατεθεί στην 17η Πολεμική Αεροπορία, με έδρα την αεροπορική βάση Sembach. Επιλέξαμε να ζήσουμε εκτός της βάσης, στην “οικονομία”, όπως την αποκαλούσαμε, και τελικά εγκατασταθήκαμε σε ένα υπέροχο σπίτι στο χωριό Marnheim, το οποίο ανήκε σε μια γερμανική οικογένεια που το νοίκιαζε σε Αμερικανούς στρατιωτικούς για δεκαετίες. Το σπίτι είχε επίσης ιστορία. Το 1945, είχε χρησιμεύσει ως προσωρινό στρατηγείο για τον στρατηγό George S. Patton καθώς η 3η στρατιά του προωθήθηκε μέσω της περιοχής Rhein Pfaltz της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Είχαμε απομακρυνθεί τρεις δεκαετίες από αυτόν τον πόλεμο όταν μετακομίσαμε στη Γερμανία, αλλά οι υπενθυμίσεις αυτής της σύγκρουσης ήταν παντού γύρω μας. Πέρασα το καλοκαίρι του 1978 δουλεύοντας σε μια εγκατάσταση επιθεώρησης κρέατος που στελεχωνόταν από αυτό που κατ’ ευφημισμό αποκαλούσαμε “DPs”, δηλαδή “εκτοπισμένους”. Όταν τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, εκατομμύρια Ευρωπαίοι που είχαν υποδουλωθεί από τη ναζιστική Γερμανία βρέθηκαν απελευθερωμένοι από τη φυλακή τους, αλλά χωρίς σπίτι για να επιστρέψουν. Σε αυτόν τον πληθυσμό περιλαμβάνονταν πολλά παιδιά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν σε πολλούς από αυτούς τους μόνιμα εκτοπισμένους θέσεις εργασίας και ένα μέρος για να ζήσουν. Για χιλιάδες αυτή η ύπαρξη έγινε τρόπος ζωής και απασχολήθηκαν στην υπηρεσία της εκτεταμένης στρατιωτικής παρουσίας της Αμερικής στη Δυτική Γερμανία. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα την κοινότητα των “DP”, περίπου 33 χρόνια αργότερα, αυτά τα παιδιά είχαν μεγαλώσει και είχαν γίνει ενήλικες που ήταν βαθιά ευγνώμονες για τις ευκαιρίες που τους προσέφεραν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Ήταν επίσης βαθιά αγανακτισμένοι με τον γερμανικό λαό που τους φυλάκισε και κατέστρεψε την Ευρώπη των παιδικών τους χρόνων.

Η εμπειρία των “DPs” ήταν μια κλήση αφύπνισης για έναν Αμερικανό έφηβο που, ζώντας ανάμεσα στους Γερμανούς, είχε μάθει να τους βλέπει απλώς ως ένα ξενόφωνο είδωλο του εαυτού του και της οικογένειάς του. Αλλά δεν ήταν τόσο απλό.

Τον Ιανουάριο του 1979, η δυτικογερμανική τηλεόραση μετέδωσε, σε τέσσερις συνεχόμενες βραδιές, τη μίνι σειρά του ABC “Το Ολοκαύτωμα”. Μετά από κάθε επεισόδιο, οι Γερμανοί παρουσίαζαν ζωντανά ένα τηλεοπτικό πάνελ με ιστορικούς που δέχονταν ερωτήσεις από το κοινό (υπολογίζεται ότι πάνω από τη μισή Γερμανία παρακολούθησε τη σειρά). Όπως οι περισσότεροι Αμερικανοί που ζούσαν στη Γερμανία, είχα χάσει τη σειρά όταν είχε αρχικά προβληθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες τον προηγούμενο χρόνο. Η οικογένειά μου συντονίστηκε και, από περιέργεια, παρέμεινε συντονισμένη κατά τη διάρκεια των πάνελ. Σοκαριστήκαμε από αυτό που ακούσαμε – τα παιδιά των Γερμανών που είχαν ζήσει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τηλεφωνούσαν στο πάνελ, σε κατάσταση υστερίας, καταγγέλλοντας τους γονείς τους και το έθνος τους που επέτρεψαν να συμβεί κάτι τέτοιο. Οι διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί και ψυχολόγοι, που είχαν συγκεντρωθεί για αυτά τα πάνελ, έμειναν εμβρόντητοι από την οργή και τον θυμό – δεν είχαν απάντηση στο ερώτημα όχι μόνο πώς επιτράπηκε να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά και γιατί δεν τους είχαν διδάξει γι’ αυτό μεγαλώνοντας. Η Γερμανία, όπως φάνηκε, είχε προσπαθήσει να διαγράψει την εγκληματικότητα του ναζιστικού παρελθόντος της από τη σύγχρονη πραγματικότητά της.

Καθώς η οικογένειά μου ήταν επικεντρωμένη στο ότι ζούσε σε απόσταση μικρότερη από μία ώρα οδήγησης από τα σύνορα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας, όπου, στην άλλη πλευρά, εκατοντάδες χιλιάδες Σοβιετικοί στρατιώτες ήταν σταθμευμένοι, έτοιμοι (τουλάχιστον στο μυαλό μας) να εξαπολύσουν ανά πάσα στιγμή μια επίθεση που θα έφερνε την ειδυλλιακή ζωή μας σε ένα ξαφνικό και φρικτό τέλος, δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη συνεχή υπενθύμιση των όσων είχαν συμβεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο μόλις τρεισήμισι δεκαετίες πριν.

Μια από τις πιο οδυνηρές υπενθυμίσεις βρισκόταν πέρα από ένα άλλο σύνορο, αυτό στα δυτικά, όπου, κοντά στην πόλη Hamm του Λουξεμβούργου, βρισκόταν το Αμερικανικό Νεκροταφείο και Μνημείο του Λουξεμβούργου. Ο τόπος τελευταίας ανάπαυσης για περισσότερους από 5.000 Αμερικανούς που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας στη Μάχη των Αρδεννών, το Hamm ήταν επίσης το μέρος όπου αναπαύθηκε ο στρατηγός Πάτον μετά τον τυχαίο θάνατό του τον Δεκέμβριο του 1945 (η χήρα του πίστευε ότι “θα ήθελε να κείται δίπλα στους άνδρες του στρατού του που σκοτώθηκαν”).

Οι γονείς μου έβαλαν σκοπό να μας πάνε στο Hamm αρκετές φορές όσο ζούσαμε στη Γερμανία- ήταν μια σύντομη, γραφική διαδρομή και το ίδιο το νεκροταφείο ήταν πανέμορφο, ένα ταιριαστό μνημείο για εκείνους που έκαναν την υπέρτατη θυσία. Πάντα επισκεπτόμασταν το κοντινό Γερμανικό Νεκροταφείο Sandweiler, επίσης στο Λουξεμβούργο, όπου είχαν ενταφιαστεί τα λείψανα περισσότερων από 10.000 Γερμανών στρατιωτών που πέθαναν πολεμώντας τους Αμερικανούς. Και τα δύο νεκροταφεία ήταν μια ζοφερή, απογοητευτική εμπειρία.

Αλλά μόλις μας επισκέφθηκε ο θείος μου ο Μελ, η πραγματικότητα του τι αντιπροσώπευαν αυτά τα νεκροταφεία έγινε κατανοητή. Ο Μελ ήταν η ζωντανή ενσάρκωση της ” σπουδαιότερης γενιάς” του Tom Brokow, καθώς είχε υπηρετήσει στο ευρωπαϊκό μέτωπο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ερχόμενος στις παραλίες της Νορμανδίας μια εβδομάδα περίπου μετά την D-Day (Ημέρα της Απόβασης στη Νορμανδία). Η μονάδα του – ένας λόχος μεταφορών που είχε ως αποστολή την οδήγηση φορτηγών κατά μήκος του περίφημου “κόκκινου εξπρές”, είχε περάσει σχετικά εύκολα στη Γαλλία. Ως μέρος της 3ης Στρατιάς του Πάτον, συμμετείχαν στην απελευθέρωση της Γαλλίας και μέχρι να φτάσουν στα σύνορα της Μπενελούξ (Βέλγιο-Ολλανδία-Λουξεμβούργο) με τη Γερμανία, δεν είχαν υποστεί σημαντικές απώλειες.

Ο Μελ είχε ζητήσει να επισκεφθεί κάποιες από τις περιοχές από τις οποίες είχε περάσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι περισσότερες τού ξύπνησαν καλές αναμνήσεις, αλλά σε μια τοποθεσία σταμάτησε να μιλάει. Εδώ η μονάδα του είχε εγκλωβιστεί από το γερμανικό πυροβολικό και μέσα σε μια στιγμή περισσότεροι από 200 σύντροφοί του σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν -πολλοί από αυτούς που πέθαναν θάφτηκαν στο Hamm.

Οι σταυροί και τα αστέρια του Δαβίδ, που ήταν τόσο όμορφα τοποθετημένα στο περιποιημένο γρασίδι, είχαν ξαφνικά πρόσωπα, ονόματα και προσωπικότητες, που δεν μπορούσαν να αγνοηθούν. Αυτό που ήταν ένα ειρηνικό καταφύγιο, μετατράπηκε αμέσως σε μια φρικτή υπενθύμιση του τρομερού κόστους του πολέμου. Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να περάσω από ένα στρατιωτικό νεκροταφείο χωρίς να φανταστώ τις συνθήκες των γεγονότων που αφαίρεσαν τη ζωή όσων είναι θαμμένοι εκεί. Όλες οι ελπίδες, τα όνειρα και οι προσδοκίες που εγώ και άλλοι είχαμε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αυτοί οι νέοι άνδρες τα στερήθηκαν, συνήθως κάτω από συνθήκες που ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί.

Και οι υπεύθυνοι για τον θάνατό τους ήταν οι ίδιοι Γερμανοί με τους οποίους συνυπήρξα τόσο ειρηνικά στην άλλη πλευρά των συνόρων. Οι ίδιοι, τα παιδιά των οποίων εξοργίστηκαν με τη λήθη των γονιών τους όσον αφορά τη φύση του καθεστώτος που σκότωσε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους επιδιώκοντας τις φιλοδοξίες μιας από τις πιο απεχθείς ιδεολογίες όλης της ανθρωπότητας – του ναζισμού.

Στο κολλέγιο, σπούδασα Ρωσσική Ιστορία -μάλιστα, η πτυχιακή μου εργασία πραγματευόταν τους ιστορικούς δεσμούς μεταξύ του τσαρικού και του σοβιετικού στρατού. Ήμουν καλά εξοικειωμένος με τις εκστρατείες και τις μάχες που δόθηκαν μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της ναζιστικής Γερμανίας, καθώς και με το φρικτό τίμημα που πλήρωσε το σοβιετικό έθνος, του οποίου οι απώλειες ανέρχονταν σε δεκάδες εκατομμύρια.

Αλλά μόνο όταν είχα την ευκαιρία να ζήσω και να εργαστώ στη Σοβιετική Ένωση, ως μέλος μιας αμερικανικής ομάδας επιθεώρησης που ήταν τοποθετημένη έξω από ένα σοβιετικό εργοστάσιο πυραύλων στο Βότκινσκ, με αποστολή την εφαρμογή των διατάξεων της συνθήκης για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς, συνειδητοποίησα το βαθμό στον οποίο αυτή η θυσία σηματοδοτούσε την καθημερινή πραγματικότητα του σοβιετικού λαού. Στο κέντρο του Βότκινσκ υπήρχε ένα μνημείο για τους πολίτες που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθώς και για εκείνους που είχαν λάβει τον τίτλο “Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης” για την υπηρεσία τους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όπου κι αν ταξίδευε κανείς στη Σοβιετική Ένωση, υπήρχαν παρόμοια μνημεία που είχαν κατασκευαστεί σε κοινότητες που είχαν ορίσει ως βασική ουσία της ύπαρξής τους να μην ξεχνούν ποτέ τις θυσίες που έκανε η δική τους εκδοχή της “σπουδαιότερης γενιάς” για να σώσουν όχι μόνο τους συμπολίτες τους, αλλά και μεγάλο μέρος της Ευρώπης από τη μάστιγα της ναζιστικής Γερμανίας.

Αυτή η μνήμη συνεχίστηκε ακόμη και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης -η κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης πέρασε στη νέα Ρωσσική Ομοσπονδία, η οποία διατήρησε το καθήκον να τιμά όσους είχαν υπηρετήσει. Η Ρωσσία γιορτάζει αυτή την προσφορά στις 9 Μαΐου -την “Ημέρα της Νίκης”- που σηματοδοτεί την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας. Μία από τις μεγάλες παραδόσεις αυτού του εορτασμού ήταν η εικόνα των ηλικιωμένων βετεράνων αυτής της σύγκρουσης, στολισμένων με τα μετάλλια της εκστρατείας τους, να παρελαύνουν μπροστά σε ένα έθνος γεμάτο ευγνωμοσύνη. Ακόμη και όταν ο χρόνος και τα γηρατειά απομάκρυναν τη ρωσσική “Σπουδαιότερη Γενιά” από την κοινωνία και το έθνος που είχαν υπηρετήσει, ο ρωσσικός λαός συνέχισε να τους τιμά, με τα παιδιά και τα εγγόνια των αποθανόντων βετεράνων να παρελαύνουν στη θέση τους, κρατώντας ψηλά μια φωτογραφία του βετεράνου, μέρος αυτού που αποκαλείται “Το Αθάνατο Σύνταγμα”.

Σε αντίθεση με τους Γερμανούς, ο ρωσσικός λαός δεν ξεχνά.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο πράγμα για τον αμερικανικό λαό. Δεν θα υπάρξει φέτος κανένας εορτασμός στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη Νίκη στην Ευρώπη, όπως δεν υπήρξε και τα προηγούμενα χρόνια. Έχουμε ξεχάσει τη “Σπουδαιότερη Γενιά” μας και τις θυσίες που έκανε για το μέλλον μας. Δεν υπάρχει κανένα αμερικανικό “Αθάνατο Σύνταγμα” μελών της οικογένειας, που να παρελαύνει περήφανα στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων των ΗΠΑ τιμώντας τον σκοπό για τον οποίο υπηρέτησαν αυτοί οι νέοι άνδρες και γυναίκες.

Έχουμε ξεχάσει ακόμη και για τι πολέμησαν.

Υπήρξε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση πολέμησαν μαζί για να ξεπεράσουν τη μάστιγα της ναζιστικής Γερμανίας και την ιδεολογία που πρέσβευε. Σήμερα, όταν η Ρωσσία είναι εγκλωβισμένη σε έναν αγώνα με τους απογόνους της χιτλερικής Γερμανίας, με τη μορφή των ιδεολογικών απογόνων του Ουκρανού εθνικιστή Στεπάν Μπαντέρα, λογικά θα περίμενε κανείς ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν στο πλευρό της Μόσχας.

Οι οπαδοί του Μπαντέρα πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών Ναζί ως μέλη των Waffen SS, σφαγιάζοντας δεκάδες χιλιάδες αθώους πολίτες, πολλοί από τους οποίους ήταν Εβραίοι. Δικαιωματικά, η Ουάσινγκτον θα έπρεπε να διασφαλίσει ότι ο μισητός σκοπός, για τον οποίο τόσοι πολλοί είχαν δώσει τη ζωή και τα προς το ζην για να τον εξαλείψουν από την Ευρώπη, δεν θα σήκωνε ποτέ ξανά τα σατανικά του λάβαρα σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Απεναντίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέχουν βοήθεια στους σημερινούς οπαδούς του Μπαντέρα, και κατ’ επέκταση του Χίτλερ -η μισητή ιδεολογία τους μεταμφιέζεται σε ουκρανικό εθνικισμό. Το αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό, του οποίου οι παραδόσεις γεννήθηκαν από τις ηρωικές θυσίες εκατοντάδων χιλιάδων συναδέλφων τους στρατιωτών, ναυτών και αεροπόρων που έδωσαν τη ζωή τους για να νικήσουν τη ναζιστική Γερμανία, παρέχει σήμερα όπλα και εκπαίδευση σε Ουκρανούς, τα σώματα και τα λάβαρα των οποίων φέρουν τα σύμβολα του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ.

Στις 9 Μαΐου, η Ρωσσία θα γιορτάσει την Ημέρα της Νίκης, με αφορμή την 77η επέτειο της ήττας της ναζιστικής Γερμανίας. Δυστυχώς, ο αγώνας κατά της ναζιστικής ιδεολογίας συνεχίζεται μέχρι σήμερα και, δυστυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, υποστηρίζοντας αυτούς που κάποτε ορκιστήκαμε να νικήσουμε, ενώ πολεμάμε εναντίον εκείνων που κάποτε αποκαλούσαμε συμμάχους.

Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι η “Σπουδαιότερη γενιά ” του Tom Brokow θα ντρεπόταν για τις πράξεις εκείνων για τους οποίους θυσίασαν τα πάντα και οι οποίοι εξακολουθούν να αποδεικνύονται ανεπαρκείς ως προς το καθήκον να τιμήσουν τη μνήμη τους ενεργά και στην πράξη.

*Ο Scott Ritter είναι πρώην αξιωματικός των υπηρεσιών πληροφοριών του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ και συγγραφέας του βιβλίου “SCORPION KING: America’s Suicidal Embrace of Nuclear Weapons from FDR to Trump”. Υπηρέτησε στη Σοβιετική Ένωση ως επιθεωρητής εφαρμογής της Συνθήκης INF, στο επιτελείο του στρατηγού Schwarzkopf κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου και από το 1991-1998 ως επιθεωρητής όπλων του ΟΗΕ.

————————-

Μετάφραση από την Ε.Β.