Όλυμπος – Διασχίζοντας το Φαράγγι του Ενιπέα από Πριόνια μέχρι Σκήτη και Παλιό Μοναστήρι Αγίου Διονυσίου
Στις 29 Ιουλίου του 1987 ανέβηκα στον Όλυμπο. Έφτασα λίγα μέτρα κάτω από την κορυφή, τον Μύτικα. Το τόλμησα ακούγοντας τόσα πολλά από τον άντρα μου, που ανέβαινε από τα δεκαπέντε του στην κορυφή. Για τους Λιτοχωρινούς ο Όλυμπος είναι μέρος της ζωής τους και μαγεύονται από την παρουσία του, καθώς τον αντικρίζουν κάθε μέρα να τους καλημερίζει περήφανος, άλλοτε φωτεινός και χαμογελαστός κι άλλοτε σκοτεινιασμένος και απειλητικός.
Εκείνη, η πρώτη για μένα και μόνη ανάβαση μέχρι σήμερα, ήταν κάτι μαγικό! Ακόμα την ανακαλώ στη μνήμη μου με νοσταλγία, έστω κι αν ένα δυνατός αέρας που σηκώθηκε ξαφνικά, καθώς προσπαθούσαμε να πιάσουμε την κορυφή, 2917 μέτρα, μας εμπόδισε. Από τότε έχω το αίσθημα ενός ανολοκλήρωτου “ταξιδιού…”
Σήμερα, πάλι μέσα στον Ιούλιο, 34 χρόνια μετά, αποφάσισα μια άλλη διαδρομή, σαφώς λιγότερο κουραστική και επικίνδυνη, πεισμένη από τον ορειβάτη άντρα μου, που το παράπονό του είναι ότι δεν τον ακολουθώ στις αναβάσεις του, κι από την φιλική οικογένεια Τσιουμλέκη, που λατρεύει τέτοιες εξορμήσεις. Στόχος μας να διασχίσουμε το Φαράγγι του Ενιπέα, από τα Πριόνια μέχρι το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, αφού πρώτα περάσουμε από τη σκήτη του.
Αν οι κορυφές του Ολύμπου έχουν ένα έντονο επικό χρώμα και η κατάκτησή τους σε κάνει να αισθάνεσαι νικητής, το Φαράγγι του Ενιπέα είναι βαθύτατα λυρικό, γεννώντας διαφορετικά συναισθήματα.
Ξεκίνημα από την τοποθεσία Πριόνια, όπου φτάσαμε με το ένα από τα δύο αυτοκίνητα. Ορειβάτες κάθε λογής, Έλληνες και ξένοι, ξεκινούν από κει για διάφορες διαδρομές. Κάθε ηλικίας, ακόμη και μικρά παιδιά με τους γονείς τους, ξεκινούν σε μια προσπάθεια να ζήσουν αυτό που τόσο λείπει από τις τσιμεντένιες πόλεις μας, την ανάσα της Φύσης.
Το μονοπάτι δεν φαίνεται στην αρχή τουλάχιστον δύσκολο – πάντα με τα κριτήρια ενός άπειρου ορειβάτη, όπως εγώ – κι εμείς στοιχισμένοι πίσω από τον “αρχηγό” ξεκινάμε με την καλύτερη διάθεση, με τα μπατόν στο χέρι, για καλύτερη ισορροπία και ασφάλεια.
Η διαδρομή εξελίσσεται κάτω από τον παχύ ίσκιο των δέντρων κι αυτό δημιουργεί την αίσθηση της δροσιάς, που σ’ αφήνει να απολαμβάνεις το τοπίο.
Πανύψηλα δέντρα ορθώνονται κατακόρυφα, αφήνοντας με δυσκολία τις ακτίνες του ήλιου να αναζητούν διέξοδο να περάσουν στη γη. Ο κισσός σκαρφαλώνοντας σε κάποια δέντρα τα αγκαλιάζει θανάσιμα, αποζητώντας κι αυτός θέση στο φως. Όμως, εκείνο που είναι μαγευτικό δεν είναι μόνο οι εικόνες αλλά και οι ήχοι.
Πουλιά ανέμελα κελαηδούν και κάποια κατεβαίνουν στα πόδια μας στο μονοπάτι, χωρίς να μας φοβούνται. Αηδόνια κλέβουν την παράσταση και συναγωνίζονται στη μελωδικότητα με το νερό του Ενιπέα, που κυλά άλλοτε ορμητικά κι άλλοτε σιγανά σαν μια ορχήστρα με όλα της τα όργανα σε απόλυτη αρμονία.
Γεφυράκια ξύλινα γέρνουν πάνω από τα νερά του ποταμού και οι πέτρες στην κοίτη του λαμποκοπούν. Κατεβαίνουμε και παίρνουμε νερό από τη ροή του. Παγωμένο!
Μικροί καταρράχτες συναγωνίζονται σε ορμητικότητα και θόρυβο προκαλώντας το μάτι και το αυτί.
Ξένοι που ήρθαν στην Ελλάδα για να γνωρίσουν και τον Όλυμπο, διασχίζουν το μονοπάτι με το θαυμασμό στα μάτια τους, γιατί γι’ αυτούς η ομορφιά της φύσης φέρνει στη μνήμη τους και τη Μυθολογία μας, που κάποιοι απ’ αυτούς τη γνωρίζουν καλύτερα κι από μας!
Σκέφτονται πως σ’ αυτά τα νερά θα κατέβαιναν οι θεές να λουστούν… Και η φαντασία πλάθει συνειρμούς…
Κάποιες σπάνιες πράσινες πεταλούδες φτεροκοπούν γύρω μας παιχνιδιάρικα, καθώς διασταυρωνόμαστε με μια οικογένεια ξένων, που το ένα παιδί τους προχωρά ακάθεκτο μπροστά και το άλλο, μωρό ακόμα, κοιμάται ευτυχισμένο στην πλάτη της νεαρής μητέρας του.
Επειδή με παρασύρει η περιγραφή της ομορφιάς της φύσης, δεν πρέπει να ξεχαστώ και να μην πω ότι το μονοπάτι είχε για μένα και τις δυσκολίες του. Το ότι έχει ανεβοκατεβάσματα και σε κάποια σημεία γλιστρά, σε κάνει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός, όσο κι αν αυτοί που το χάραξαν μερίμνησαν να κάνουν τα πράγματα ασφαλέστερα για τους ορειβάτες του.
Μετά από ανηφορικό μονοπάτι κατεβαίνουμε σκαλιά που μας οδηγούν στη σκήτη του Αγίου Διονυσίου.
Στην κόγχη των βράχων ασκήτεψε για χρόνια εγκαταλείποντας τα εγκόσμια και συνομιλώντας μόνο με το Θεό. Από τα βράχια της σπηλιάς που σχηματίζεται τρέχει νερό και πολλοί προσκυνητές το παίρνουν μαζί τους ως αγίασμα.
Εδώ συναντιούνται κάθε λογής επισκέπτες. Έλληνες, ξένοι, ορειβάτες αλλά και προσκυνητές, κυρίως ορθόδοξοι από τα Βαλκάνια.
Στην κόγχη των βράχων στέκει ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο, με την εικόνα του του να αχνοφαίνεται στο μισοσκόταδο.
Το σημείο δεν είναι μόνο τόπος προσκύνησης αλλά και σταθμός για όσους κάνουν ορειβασία, καθώς πρέπει να ξεκουραστούν για λίγο, συνεχίζοντας για τον δεύτερο στόχο, το Μοναστήρι.
Σχολιάζουμε με θαυμασμό την παρουσία ανάμεσά τους μιας πανέμορφης ορειβάτισσας με κάτασπρα κομμένα μαλλιά και αθλητικό σώμα, η οποία γνωρίζοντας ελληνικά γυρνά ξαφνιάζοντάς μας και μάς μιλά για τον Όλυμπο και για το τι νιώθει για το δικό μας βουνό. Απόψε το βράδυ θα κοιμηθεί κάτω από τ’ άστρα! Έκπληξη και χαρά για μας τα λόγια της!
Ο δρόμος τώρα μπορεί να είναι πιο σύντομος, αλλά κακοτράχαλος, και μας οδηγεί μετά από λίγη ώρα στο Μοναστήρι.
Το Μοναστήρι, χτισμένο τον 16ο αιώνα, έχει υποστεί τη φθορά του χρόνου αλλά και την ανελέητη επίθεση του ανθρώπου. Κυριεύεται, λεηλατείται και καίγεται μετά το 1821 από τους Τούρκους και βομβαρδίζεται το 1943 από τους Γερμανούς, που ήξεραν ότι φιλοξενούσε αντάρτες.
Πληγωμένο καθώς είναι, χρειάζεται αναπαλαίωση και αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη. Η αυλή του είναι γεμάτη από εργάτες που το φροντίζουν. Προσπαθούν τα καινούρια υλικά που θα προστεθούν να μην αλλοιώσουν την προσωπικότητα του μνημείου και φαίνεται πως θα το πετύχουν.
Στη μεγάλη τραπεζαρία του εντυπωσιακές δεσπόζουν δύο μεγάλες εικόνες με θαμπά σκούρα χρώματα, που παραπέμπουν στη διαδικασία του “Νιπτήρος” και στον Ιησού νεκρό. Οι ξένοι επισκέπτες της τραπεζαρίας στέκονται μπροστά τους με σεβασμό, εκτιμώντας την υψηλή τέχνη με την οποία αποδίδονται οι μορφές. Καμιά σχέση με πολλές από τις εικόνες των σύγχρονων ελληνικών ναών, που τα χρώματά τους, υπερβολικά έντονα, δεν προκαλούν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό της ψυχικής ανάτασης. Επιδράσεις της Ιταλικής Αναγέννησης εμφανείς.
Λουλούδια στην αυλή με ποικίλα χρώματα κάνουν έντονη την παρουσία τους, ξεχειλίζοντας κυριολεκτικά μέσα από τις γλάστρες τους.
Κουρασμένοι – και πιο πολύ απ’ όλους εγώ – φτάνουμε στο ένα από τα δύο αυτοκίνητα, που μας περιμένει λίγο πιο πέρα. Κούραση ναι, η αίσθηση όμως της επίτευξης του στόχου από τη μια, και η απόλαυση μιας ιδιαίτερης εμπειρίας από την άλλη, με κάνει να πω – σήμερα 30 Ιουλίου του 2021- πως αξίζει τον κόπο να κάνετε αυτήν τη διαδρομή, αυτό το μικρό ταξίδι στην καρδιά της φύσης. Αποφασίστε το.
Φωτογραφίες: faretra.info – Μαγδαληνή Τσιουμλέκη
