“Βασίλης Δημάκης. Η σχετικότητα των πραγμάτων και των εννοιών” γράφει η Πόπη Φιρτινίδου
Όσους κοιτάζουν παγωμένα και αδιάφορα
ένα παιδί που απλά δεν ήταν το δικό τους
τους περιμένει ένα φίδι στο σαλόνι τους
έχει στοιχειώσει ξαφνικά το σπιτικό τους
Παύλος Παυλίδης “ένα αλλιώτικο παιδάκι”
Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες την περιπέτεια ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ελευθερωθεί από τα πλοκάμια του συστήματος και τον εναγκαλισμό τους που κινδυνεύει να γίνει (δυστυχώς όχι μεταφορικά) θανάσιμος.
Είμαι βέβαιη πως όποιος πει πως καταλαβαίνει πώς ζει, τι ζει ένας άνθρωπος στη φυλακή, θα πει ψέμματα. Μόνο να φανταστώ μπορώ. Φαντάζομαι, λοιπόν, πως ο Βασίλης Δημάκης πάλεψε με τους δαίμονές του, το θυμό του, την αδέξια παιδική του πατριδογνωσία, την ακυρωμένη νιότη του, πως μέτρησε και μετράει ανθρώπους, λόγια και συμπεριφορές, μετακίνησε και μετακινεί ακρογωνιαίες παραδοχές, ξανασχημάτισε και σχηματίζει ακόμη τον κόσμο του και τον Κόσμο, και με τη βοήθεια των δασκάλων του γρατζούνισε κι άνοιξε μια χαραμάδα στον τοίχο και πέρασε μέσα απ’ αυτήν σε κάτι νέο, από «το τετραγωνικό μέτρο του κελιού του, να συνεχίσει τον δρόμο του πάνω στη γη», για να παραφράσω τον ποιητή. Για μένα αυτό είναι Παιδεία, το να γίνεσαι κάτι άλλο, να συνομιλείς με τον Άλλο και το Άλλο, να βάζεις μια άνω τελεία στον εγωκεντρισμό σου. Από αυτήν την άποψη, ποιος είναι πιο βαθιά και ουσιαστικά μορφωμένος; Ο Δημάκης που τέλειωσε το σχολειό μέσα στη φυλακή ή το ξύλινο σύστημα των αποφοίτων που τον αφαιμάσσει;
Διάβασα το τελευταίο κείμενο αυτού του ανθρώπου. Λέει πως παραιτείται. Πιστεύω πως δεν κάνει σωστά και εύχομαι να αναθεωρήσει. Εύχομαι, σχεδόν προσεύχομαι, οι δάσκαλοί του που τον τράβηξαν στη ζωή με την μεταφορική έννοια όταν του δίδαξαν πως υπάρχει μια άλλη ζωή και αξίζει να αλλάξει τον εαυτό του για να την κοινωνήσει, να τον πείσουν τώρα πως η ζωή, αυτήν τη φορά με την κυριολεκτική της έννοια, αξίζει και την νιοστή ευκαιρία, αξίζει κάθε ευκαιρία. Μα –αν καταλαβαίνω καλά, αν διαβάζω καλά το κείμενό του- τραβάει μόνος του τον εαυτό του από τα πλοκάμια του συστήματος. Απεμπλέκει τον εαυτό του από το παράλογο και το στημένο. Ορίζει την συνθήκη. Και στην συνθήκη αυτήν δεν μπορεί πια κανείς να τον βλάψει, να του σφίξει περαιτέρω τον λαιμό. Από αυτήν την άποψη ποιος είναι περισσότερο ελεύθερος; Ο Δημάκης μέσα στη φυλακή ή το κυνικό σύστημα των αποφοίτων που του κλείνει την κάνουλα που του φέρνει αναπνοή;
Βλέπω και διαβάζω τους αλληλέγγυους και αναρωτιέμαι ποιος θα έβγαινε στο δρόμο για να φωνάξει υπέρ της κυρίας Σοφίας Νικολάου (και δεν μιλώ για σιδερόφρακτα όργανα της τάξης). Ας αναρωτηθεί –πριν να είναι τραγικά αργά- το σύστημα ποιος είναι πιο νεκρός, η Χελίν Μπολέκ ή ο Ταγίπ Ερντογάν.
