Η Ροδάνθη Παπαδοπούλου – Τριανταφυλλίδου έφυγε χθες. Από σήμερα αναπαύεται στον γενέθλιο τόπο της με τη γαλήνη εκείνου που έφυγε αφήνοντας πίσω του αγαπημένους ανθρώπους να τον θυμούνται. Και όχι μόνο την οικογένεια, συγγενείς και φίλους, αλλά και συναδέλφους και μαθητές του.
Από τους παλιότερους εκπαιδευτικούς στη Βέροια, συνδυάζοντας σε θαυμαστή ισορροπία την αυστηρότητα με την καλοσύνη, μάχιμη φυσιογνώστρια στην έδρα και αργότερα πετυχημένη γυμνασιάρχης και λυκειάρχης, ανήκει σε μια γενιά παραδοσιακών δασκάλων που μας μάθανε γράμματα, ανοίγοντας τους ορίζοντες της σκέψης και της μάθησης.
Η Ροδάνθη, Ροδή για τους δικούς της, θεία Ροδή για μένα, αγαπημένη μορφή της οικογένειας, είχε το χάρισμα της απόλυτης και ανιδιοτελούς προσφοράς.
Καθώς η μητέρα μου δεν είχε αδελφή, μεγαλωμένη με τρία αγόρια στο σπίτι, η Ροδή, η ξαδέλφη της, ήταν η μικρή της αδελφή. Μαζί τα νεανικά τους μυστικά, οι χαρές, οι δυσκολίες και οι λύπες αργότερα.
Για μένα, καθώς έμπαινε στο σπίτι μας, το γλυκό της χαμόγελο ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν μιας ζεστής παρουσίας, που μπορούσε να εγγυηθεί πως όλα θα πάνε καλά.
Ευτυχισμένη σύζυγος του Ηλία Τριανταφυλλίδη, ενός από τους καλύτερους φιλολόγους που πέρασαν από την πόλη, μοιράστηκε μαζί του 60 χρόνια ζωής, αντιμετωπίζοντας στην κοινή τους πορεία όλα όσα εκείνη φέρνει, με την ίδια ματιά, με την ίδια πρακτική.
Με τον μικρό της μισθό – ποτέ οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν οικονομική άνεση, είχαν όμως τη χαρά να ζουν ανάμεσα σε παιδιά, κι αυτός ήταν ένας πλούτος – ενίσχυε μαθητές που το είχαν ανάγκη. Αυτό δεν το κοινοποιούσε ποτέ. Εμείς όμως το ξέραμε και τώρα πρέπει να ειπωθεί.
Γυρνώντας στο σπίτι μετά τη δουλειά της, τη βλέπαμε κάποιες φορές τα απογεύματα να κεντά περίτεχνα εργόχειρα και προπαντός να ζωγραφίζει. Στεκόταν με το πινέλο της μπροστά στον καμβά και μελετούσε το σχήμα και το χρώμα, άλλοτε προσθέτοντας, άλλοτε αφαιρώντας, πάντα με τη χαρά της δημιουργίας στο πρόσωπο.
Η θεία Ροδή, η Ροδάνθη, έφυγε. Αφήνει πίσω τον σύντροφό της, τα παιδιά της, τα εγγόνια της να την θυμούνται. Αφήνει όλους εμάς που τη γνωρίσαμε και που θυμόμαστε το γλυκό της χαμόγελο να φωτίζει τα παιδικά μας χρόνια και τις αναμνήσεις μας.
Από σήμερα είναι κοντά σε αγαπημένους και γνώριμους, που κείτονται στο μικρό ποντιακό κοιμητήριο, στο χωριό της, στα Παλατίτσια. Μοναχοκόρη αυτή, δίπλα στους νεκρούς γονείς της, ανάμεσα σε τόσους απλούς και λαϊκούς ανθρώπους, ανθρώπους που μοιράστηκαν την προσφυγιά και την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Και τις πέτυχαν αυτές τις μέρες με κόπους και θυσίες, χτίζοντας σπίτια, σπουδάζοντας παιδιά… Με το ποντιακό πείσμα και τη θέληση για δουλειά.
Καλό ταξίδι, θεία Ροδή. Θα σε θυμόμαστε…
Δήμητρα Σμυρνή
