Οι τελειόφοιτοι του Μουσικού Σχολείου Βέροιας μιλούν με θαυμασμό και αγάπη για το σχολείο τους
Ξεκινώντας για ένα ρεπορτάζ στο Μουσικό Σχολείο Βέροιας, με στόχο να δώσουμε την εικόνα του σχολείου μιλώντας με μαθητές, γονείς και καθηγητές, συναντήσαμε τους τελειόφοιτους να περιμένουν το αστικό της γραμμής για την πόλη, μέσα στον τεράστιο πευκόφυτο χώρο που περιβάλλει τα κτίρια.
Μεγάλα παιδιά πια, με εξάχρονη εμπειρία σ’ ένα τέτοιο σχολείο, μιλούν γι’ αυτό, για τους δασκάλους τους και προπαντός για τα εφόδια που τους έδωσε το σχολείο.
Ο Πρόεδρος Βασίλης Θεοδωρίδης: Φοιτώ εδώ και 6 χρόνια στο Μουσικό Σχολείο. Αποφοιτώντας φέτος αισθάνομαι πιο έντονα όλα όσα μου έχει αφήσει αυτό το σχολείο. Μ’ έφερε κοντά στη Μουσική και μ’ έμαθε πώς να τη σέβομαι, πώς να σέβομαι το κάθε μουσικό κομμάτι αλλά και τον κάθε δημιουργό.
Ξεκινώντας 24 άτομα στην αρχή και καταλήγοντας τώρα να αποφοιτούμε 9, φτιάχτηκαν δυνατοί δεσμοί ανάμεσά μας. Όσο για τη σχέση με τους καθηγητές μας νομίζω πως είναι σχέσεις ζεστές αλλά και ελεύθερες, στις οποίες παίζει ρόλο και το ότι είμαστε μικροί…καλλιτέχνες!
Τα περισσότερα παιδιά θέλουν να πάνε σε μια μουσική σχολή αποφοιτώντας. Εγώ θα ήθελα μια άλλη σχολή, παρόλο που έχω τα εφόδια για μια μουσική. Η αγάπη και η γνώση της Μουσικής όμως και θα με ακολουθεί πάντα, και θα μου είναι χρήσιμη.
Πιστεύω πως αυτό το Σχολείο μάς βοήθησε ν’ αναπτύξουμε την κριτική μας σκέψη σ’ όλους τους τομείς, βγαίνοντας από ‘δω πιο δυνατοί.
Αντώνης Κουτσαντάς: Είμαι εδώ από την πρώτη Γυμνασίου. Αποφάσισα να πάω σε μουσική σχολή, παρόλο που η οικογένειά μου θα ήθελε κάποια στρατιωτική για άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Περνώντας ο καιρός κατάλαβα πως αυτό που αγαπώ είναι κάτι άλλο κι επειδή μ’ αυτό θ’ ασχοληθώ σ’ όλη μου τη ζωή, αποφάσισα να το ακολουθήσω.
Θα ήθελα να μπορώ να παίζω και να τραγουδώ ως καλλιτέχνης, χωρίς αυτό να με εμποδίζει να διδάξω.
Προβλήματα αντιμετωπίσαμε βέβαια αρκετά σ’ αυτό το σχολείο, γιατί δεν μας κάλυπτε κτιριακά, ήμασταν πολύ περισσότεροι. Τώρα που καλύψαμε αυτήν την πρώτη ανάγκη, το μειονέκτημα είναι ότι το σχολείο βρίσκεται έξω από τη Βέροια κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Χάνοντας το αστικό αναγκάζεσαι να πάρεις ταξί.
Είναι σημαντικό το ότι ο Διευθυντής μας είναι πέρα από Φυσικός και Μουσικός, αυτό μας δένει περισσότερο μαζί του, γιατί μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα. Με τους καθηγητές μας μάς δένουν όλα αυτά τα χρόνια σχέσεις άνεσης και επικοινωνίας, χωρίς να λείπει ο αναγκαίος σεβασμός.
Γεωργία Παπανίδου: Πιστεύω πως ήμασταν τυχεροί που ο Διευθυντής μας είναι και Μουσικός, γιατί αντιλαμβάνεται καλύτερα τις ανάγκες και του σχολείου αλλά και τις δικές μας ανάγκες.
Και το ότι πολλοί από τους καθηγητές μας των άλλων ειδικοτήτων, των γενικών δηλαδή μαθημάτων, έχουν κι αυτοί μια μουσική παιδεία, τους κάνει πιο κατάλληλους για ένα τέτοιο σχολείο.
Αδριανός Θεοδωρίδης: Μέσα στα έξι χρόνια που έζησα σ’ αυτό το σχολείο απέκτησα πολλές εμπειρίες. Πρώτα-πρώτα μπόρεσα να μάθω ένα όργανο που δεν είναι συνηθισμένο, το βαρύτονο. Είναι όργανο για Μπάντες Φιλαρμονικής και Στρατού, που δεν είναι καθόλου γνωστό. Έχω εξελιχθεί τόσο σ’ αυτό, που θ’ ασχοληθώ πια μ’ αυτό επαγγελματικά. Βέβαια, όντας στη Φιλαρμονική του Δήμου είχα μια πρώτη επαφή με το όργανο, αλλά τώρα πια στο Μουσικό Σχολείο, μέσα από τις πολλές μας εκδηλώσεις, η επαφή μου με το όργανο έχει τόσο αναπτυχθεί, ώστε να μπορώ να πω πως το όργανο αυτό είναι το μέλλον μου.
Σ’ αυτά τα έξι χρόνια συνειδητοποίησα πως η Μουσική δεν είναι μόνο νότες, είναι τρόπος ζωής, είναι έκφραση, είναι πνευματική καλλιέργεια, είναι Παιδεία!
Νικολέττα Γιαννοπούλου: Αν και νιώθω χαρούμενη που τελειώνω το σχολείο, νιώθω ταυτόχρονα πως φεύγω από ένα σχολείο, όπου οι ζωή με τους συμμαθητές μου και με τους δασκάλους μου ήταν ιδιαίτερες και θα μου λείψουν. Ήταν ένα ξεχωριστό, ένα αλλιώτικο σχολείο!
Φωτογραφίες: faretra.info
Το Β’ μέρος του ρεπορτάζ για το Μουσικό Σχολείο Βέροιας θα δημοσιευτεί την ερχόμενη εβδομάδα. Μιλούν στη Φαρέτρα ο Διευθυντής Γιάννης Γεωργουδάκης, ο Υποδιευθυντής Ανδρέας Κοτρίδης και η Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Δέσποινα Παρίση.
