“Οι ηλιθιότεροι των βλακών και το πρωτοχρονιάτικο όνειρο…” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης
(χρονογράφημα)
Ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά του 2019 πετάχτηκα έντρομος από το κρεβάτι.
Το όνειρο με κατέβασε στο υπόγειο πάρκινγκ, όπου βρήκα ξεχασμένο για μισό περίπου αιώνα ένα νεανικό μου πάθος. Μια σχεδόν καινούργια και απαστράπτουσα Alfa Romeo Sprint Quadrifoglio Verde, που είχε γίνει, μάλιστα, και τραγούδι από τους σπουδαστές μου ή μάλλον από τις σπουδάστριές μου, πιθανόν, γιατί, σαν τον Ορφέα, είχα περιφρονήσει τον έρωτά τους για χάρη της.
Έτρεξα να δω πόσο είχε προχωρήσει μια πληγή της, που εμφανίστηκε στη βρεφική της ηλικία, στα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής της. Μια μικρή σκουριά που τρύπησε το αμάξωμα κάτω από το παρμπρίζ στη θέση του συνοδηγού και ώ του θαύματος, το κακόηθες μελάνωμα είχε θεραπευτεί, χωρίς τη χημειοθεραπεία ή την ακτινοβολία του λαμαρινά!
Έτσι είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μου και έτσι το κουβαλούσα πάντα μαζί μου, ακόμα και όταν διάβαζα στα ιατρικά περιοδικά για τις εξελίξεις στη χημειοθεραπεία και την ακτινοβολία… Διάβαζα για το γ-Knife ή το CyberKnife κι αντί να σκέφτομαι τις αδικοχαμένες περιπτώσεις των ασθενών, που δεν πρόφτασαν την τεχνολογία, έβλεπα μπροστά μου το τετράφυλλο τριφύλλι να δακρύζει.
Το σημαντικότερο, όμως, ήταν, ότι ο κινητήρας της πήρε αμέσως μπροστά, παρά την για μισό αιώνα, περίπου, ακινησία της, και εκεί που ετοιμαζόμουν να εγκαταλείψω το πάρκινγκ μαζί της, εμφανίστηκε ο ένστολος ιδιοκτήτης του πάρκινγκ με το διάδημα της ΑΑΔΕ και μου ζήτησε να πληρώσω τα οφειλόμενα μισθώματα μισού αιώνα με τις νόμιμες προσαυξήσεις, τα τέλη κυκλοφορίας και τα πρόστιμα.
Ήταν η στιγμή που η επιστροφή στον εφιάλτη της πραγματικότητας φαινόταν προτιμότερη από τον εφιάλτη του ονείρου και έτσι η έντρομη αφύπνισή μου με βρήκε να ξεφυλλίζω τις ηλεκτρονικές σελίδες ενός ξεχασμένου πονήματος – πραγματείας (traité) για τη σημασία των βλακών στον σύγχρονο βίο του Ευάγγελου Λεμπέση…
Ήταν ένας τρόπος να ξεχάσω την αχαριστεία μου να εγκαταλείψω την τραυματισμένη από τη μικρή σκουριά καλλονή στον επίσημο αυτοκινητοπρομηθευτή μου για μεταπώληση.
Ήταν μια παρηγοριά, μέχρι που διαπίστωσα, ξύπνιος, πια, ότι οι ηλιθιότεροι των βλακών είναι, τελικά, οι έξυπνοι, που εκκολάπτουν, κατά τον υπολειπόμενον χαρακτήρα, όπως θα έλεγε ο πατέρας τη κληρονομικότητας, ο Gregor Mendel, τη δυναστεία των βλακών!
Το 1941, λοιπόν, ο Ευάγγελος Λεμπέσης έγραφε για τον συνασπισμό των βλακών:
«Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν ἐνταῦθα εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique)», και θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε με τον πρέποντα πολυτονισμόν, καὶ ἐκτεταμένης τοιαύτης (ἐκτάσεως) καλεῖται κόμμα (part, κατὰ προσέγγισιν ἑνὸς γράμματος party, τουτέστιν, συγκέντρωσης ἀνθρώπων πρὸς ἀναψυχήν, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος»).
Μέρες απόλαυσης, λοιπόν, στην άθλια κωμωδία του μεταμνημονιακού καθαρτηρίου, χωρίς έξοδο κινδύνου προς τον καπιταλιστικό παράδεισο «… ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός…»!
Μπορεί να πληρώνουμε κάτι παραπάνω σε φόρους, εισφορές, παράβολα, πρόστιμα, κλπ, αλλά αξίζει τον κόπο η διασκέδαση που εισπράττουμε στην παιδική χαρά του Jurassic Park της χρηματοπιστωτικής δημοκρατίας, στην οποία ακόμα και η παιδική χαρά του συμπαθούς παιγνιδότοπου Jumbo έχει μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση από τα διαφθορεία των τραπεζών.
Η κατάσταση βγάζει πολύ γέλιο και κυρίως αξίζει τον κόπο, γιατί αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο ο Ευάγγελος Λεμπέσης αφιέρωσε την προαναφερθείσα μελέτη του «Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ», που δημοσιεύτηκε στην «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν» τὸ 1941, όχι στους δυνάστες, που αποτελούν το θέμα της μελέτης, αλλά στη διδαχή ημών των δυναστευομένων, που θεωρούμαστε ευφυείς, όπως σημειώνει και ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογο του πονήματός του αυτού:
«Θὰ ἔπρεπεν ἴσως, ἐκ λόγων εὐγνωμοσύνης πρὸς τοὺς ἀποτελοῦντας τὸ θέμα τῆς παρούσης μελέτης δυνάστας τῆς ἀνθρωπότητος ν᾿ ἀφιερωθῇ αὕτη εἰς αὐτούς. Ἐκ λόγων δικαιοσύνης ὅμως ἀφιεροῦται – καὶ οὐκ ἐπ᾿ ἐλάχιστον, πρὸς διδαχήν των – εἰς τοὺς δυναστευομένους: δηλονότι εἰς τοὺς εὐφυεῖς!»
Η παραπάνω καταγραφή της νύχτας της Πρωτοχρονιάς του 2019 έγινε περιμένοντας τη φώτιση της ημέρας ή μάλλον της νύχτας των Φώτων, ώστε να περιγράψω το όνειρο και την πραγματικότητα με τρόπο ώστε να μη θεωρηθεί ότι ξανακύλησα στην ασθένεια της πολιτικής σχολιογραφίας.
Μπορείτε να απολαύσετε την αφιέρωση του Ευάγγελου Λεμπέση προς όλους μας ΕΔΩ
ΔΑ
