“Φρίντα Κι Άλλο”. Μια εντυπωσιακή συνύπαρξη Τέχνης και Τεχνολογίας στη θεατρική πράξη
Μπορεί η Τεχνολογία να έχει εισβάλει ακάθεκτη στη ζωή μας, μπορεί να επαινεθεί ή να κατηγορηθεί για πλήθος αρνητικά ή θετικά που φέρνει μαζί της, σίγουρα όμως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα οδηγούσε μ’ ένα πάντρεμά της με την Τέχνη, μια μοναδική σύζευξη, σ’ ένα τόσο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Κι αυτό συνέβη ολοκληρωτικά στην παράσταση του Fly Theater «Φρίντα Κι άλλο», που δόθηκε και στη Βέροια χθες το βράδυ.
Μετά από δύο χρόνια παραστάσεων στην Αθήνα, το Fly Theater, σε συνεργασία με την ΚΕΠΑ Δήμου Βέροιας, γέμισε την Αντωνιάδεια Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μ’ ένα κοινό πληροφορημένο και με αυξημένες προσδοκίες. Και η παράσταση δεν το διέψευσε.
Το πορτρέτο της Φρίντα Κάλο, της μεξικάνας ζωγράφου, της ανατρεπτικής και αιρετικής, που έγινε σύμβολο της γυναικείας ελευθερίας, δόθηκε από τους δημιουργούς του Fly Theater με τρόπο τόσο ζωντανό και ταυτόχρονα ανατρεπτικό, όσο και η ίδια, που είχες την αίσθηση πως μεταφέρθηκες στον τόπο και στον χρόνο με εκπληκτική αμεσότητα.
Γυναίκα που μεγάλωσε με τη διαρκή αίσθηση του πόνου, σωματικού και ψυχικού –πολιομυελίτιδα, ατύχημα με αλλεπάλληλες εγχειρίσεις και έλλειψη παιδιών στη συνέχεια- η Φρίντα επιλέγει την Τέχνη ως τρόπο έκφρασης και η ζωγραφική της, τις περισσότερες φορές αυτοπροσωπογραφική, έχει την σφραγίδα του τόπου της. Κόντρα στον πόνο και τις ατυχίες της διεκδικεί με πρωτόγονο θαρρείς τρόπο τις απολαύσεις της ζωής, με επίκεντρο τον έρωτα, και διεκδικεί την ελευθερία στις επιλογές της, σοκάροντας τις περισσότερες φορές.
Αυτήν την Φρίντα Κάλο ζωντάνεψε το Fly Theater, κρατώντας και αναπαράγοντας τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της, την ευαισθησία της και το πάθος.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου, που έγραψε και το κείμενο της παράστασης, παίζοντας ακόμη και με τον τίτλο «Φρίντα Κι Άλλο», υποδύθηκε τη ζωγράφο ευρηματικά.
Κίνηση, έκφραση, λόγος, δέθηκαν σ’ ένα εκρηκτικό σύνολο, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο χαλάρωσης στον θεατή. Άλλοτε πονεμένη, άλλοτε οργισμένη, άλλοτε σαρκαστική, άλλοτε στοχαστική και πολλές φορές σοκαριστική, η Φρίντα της Δαμβόγλου αποδόθηκε μ’ ένα μονόλογο αξιώσεων.
Δυο επιφυλάξεις, η πρώτη σχετική με την εξαιρετικά γρήγορη εκφορά του λόγου – που παρατηρείται και σε άλλες παραστάσεις τελευταία, και αδικεί τελικά τα κείμενα, όσο κι αν θέλει να τα κάνει ελκυστικότερα- και η δεύτερη σχετική με την κουραστική επανάληψη λέξεων που τόνιζαν την έντονη σεξουαλικότητα της ηρωίδας -αλλά καταντούσαν τελικά ανώφελες υπογραμμίσεις, αφού το πορτρέτο είχε ήδη από νωρίς διαγραφεί- ίσως πρέπει να κατατεθούν εδώ.
Εκείνο, όμως, που έκανε την παράσταση πραγματικά ιδιαίτερη δεν ήταν μόνο το κείμενο και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας. Ήταν η Τεχνολογία, που στάθηκε δίπλα στην Τέχνη, ισόποσα και ισάξια, οδηγώντας σ’ ένα αισθητικό αποτέλεσμα που ξάφνιασε.
Ο Robin Beer μ’ ένα λάπτοπ, χρησιμοποιώντας τα χέρια του και μερικές χάρτινες φιγούρες, πολλαπλασίασε το σταθερό σκηνικό της Ερμίνας Αποστολάκη -εύστοχη και η σκηνογραφική και η ενδυματολογική της σύλληψη- δημιουργώντας έναν απίστευτο κόσμο από χρώμα και κίνηση. Συγχρονισμός τέλειος Τέχνης και Τεχνολογίας, που δημιούργησε και με την πρόσληψη της μουσικής μια υποβλητική και επιβλητική ατμόσφαιρα.
Κι επειδή πολλές φορές είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στο καινούριο – ίσως κάποιες έχουμε δίκιο, γιατί καταλήγει σε ακραίους και ανούσιους μοντερνισμούς- στη συγκεκριμένη παράσταση το καινούριο είναι πραγματικά προϊόν και μεγάλου κόπου και έμπνευσης.
