“Τώρα χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη για το σχολείο των λαϊκών αναγκών” γράφει ο Γιάννης Τσεχελίδης
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς επιχειρήθηκε από την πλευρά της κυβέρνησης να παρουσιαστεί η πραγματικότητα στο χώρο της εκπαίδευσης διαστρεβλωμένη. Επιμένει με θράσος να μιλά για «επιστροφή στην κανονικότητα» , ξεδιπλώνοντας ταυτόχρονα όλο το οπλοστάσιο των νόμων , των εγκυκλίων και των αποφάσεων που προωθήθηκαν το προηγούμενο διάστημα , ενώ νέα αντιλαϊκά μέτρα τρέχουν και στο χώρο της εκπαίδευσης. Τον πρώτο «μεταμνημονιακό» Σεπτέμβρη τα σχολεία εξακολουθούν να λειτουργούν με τις ίδιες ακατάλληλες υποδομές και ελλείψεις που έχει συσσωρεύσει η χρόνια υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης.
Ο νέος νόμος που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τις «δομές υποστήριξης της εκπαίδευσης» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα προαπαιτούμενο στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμεύσεων με την Ε.Ε και τους «θεσμούς». Μέσα από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς διαμορφώνεται το έδαφος για νέες βαθύτερες αντιδραστικές ανατροπές στο περιεχόμενο και στη λειτουργία του σχολείου, στους στόχους της εκπαίδευσης , οι οποίοι θα πρέπει να προσαρμόζονται ολοένα και περισσότερο με τις λεγόμενες «δεξιότητες» , τη « δια βίου μάθηση» , τη σύνδεση με τις επιχειρήσεις. Ετοιμάζουν ένα σχολείο συνδεδεμένο με την αγορά ένα σχολείο που καμιά σχέση δε θα έχει με την κάλυψη των μορφωτικών αναγκών των παιδιών.
Αλήθεια , πώς καλύπτονται οι μορφωτικές ανάγκες των παιδιών όταν παραμένει η καθημερινότητα των χιλιάδων χαμένων διδακτικών ωρών στα σχολεία, όταν διδάσκουν με την αλχημεία της δεύτερης και τρίτης ανάθεσης μαθήματα άσχετα με την ειδικότητά τους οι καθηγητές , όταν στοιβάζονται λόγω της έλλειψης υποδομών σε υπόγεια και ακατάλληλες αίθουσες νήπια και προνήπια, όταν κλείνουν τμήματα στα ΕΠΑΛ λόγω της αύξησης του απαιτούμενου αριθμού μαθητών για να λειτουργήσει το τμήμα αναγκάζοντας τους μαθητές ή να αλλάξουν ειδικότητα ή να μετακινηθούν σε πολλές περιπτώσεις δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, όταν στον 21ο αιώνα μετακινούνται μαθητές πάνω σε καρότσες αγροτικών αυτοκινήτων για να φτάσουν στο σχολείο τους, όταν πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα στην ειδική αγωγή;
Αλήθεια πώς ενισχύεται η λειτουργία των σχολείων όταν κάθε Ιούνη απολύονται χιλιάδες αναπληρωτές συνάδελφοί μας που καλύπτουν πάγιες ανάγκες στο χώρο της εκπαίδευσης;
Αλήθεια πόση σχέση με την πραγματικότητα έχουν τα παραμύθια που πουλάνε τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης όταν οι λαϊκές οικογένειες βιώνουν καθημερινά αδιέξοδα έχοντας το άγχος της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους χωρίς καμιά ουσιαστική στήριξη από το κράτος; Όταν αναγκάζονται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να στερηθούν ακόμα και τα στοιχειώδη για να πληρώσουν φροντιστήρια, μετακινήσεις , ιδιωτικά κέντρα ειδικής αγωγής.
Στην Ειδική Αγωγή 35% είναι το ποσοστό των ακάλυπτων κενών . Η Ειδική Αγωγή – ο πιο ευαίσθητος τομέας της εκπαίδευσης- λειτουργεί ως επί το πλείστον με συμβασιούχους εκπαιδευτικούς κατά παράβαση κάθε παιδαγωγικής έννοιας που απαιτεί την οικοδόμηση σταθερής σχέσης του παιδιού με τον εκπαιδευτικό. Μάλιστα με την κατάργηση των ΚΕΔΔΥ θα υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η Ειδική Αγωγή και θα φορτωθούν οι λαϊκές οικογένειες όλο το κομμάτι της διάγνωσης και στήριξης των παιδιών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες ,ενώ το κράτος θα απαλλαγεί από την ευθύνη.
ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί απολύονται κάθε Ιούνιο για να επαναπροσληφθούν το Σεπτέμβρη ή και αργότερα ανακυκλώνοντας ουσιαστικά τους εαυτούς τους.
Η γενίκευση της αδιοριστίας , η επέκταση της ελαστικής εργασίας και στην εκπαίδευση έχει πρώτα απ΄ όλα επιπτώσεις στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, Τα χιλιάδες κενά οι χαμένες διδακτικές ώρες , η εναλλαγή κάθε χρόνο εκπαιδευτικών ιδιαίτερα στην Ειδική Αγωγή όπως προαναφέραμε οξύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί δεν είναι εκπαιδευτικοί δεύτερης κατηγορίας. Είναι νέοι επιστήμονες και θέλουν και έχουν ανάγκη να εργαστούν. Είναι παιδαγωγοί και θέλουν να συνδεθούν με τους μαθητές τους, γι’ αυτό δεν πρέπει να γυρίζουν από σχολείο σε σχολείο κι από τόπο σε τόπο. Είναι το μέλλον της εκπαίδευσης , είναι άμεση αναγκαιότητα να διοριστούν γιατί καλύπτουν χρόνια λειτουργικά κενά ώστε να λειτουργούν τα σχολεία στοιχειωδώς.
ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΥΣΙΩΔΕΙΣ
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαγκωνίζονται ποιος θα δώσει καλύτερα διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο , ποιος είναι ο καλύτερος μαθητής της Ε.Ε , του ΟΟΣΑ.
Στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο πρόεδρος της ΝΔ , παρουσιάζοντας τις θέσεις του κομματός του, πρότεινε ακόμα μεγαλύτερη «αυτονομία» των σχολείων «στην οργάνωση , εξεύρεση-διαχείριση πόρων, την επιλογή του διδακτικού προσωπικού την κατάρτιση του προγράμματος σπουδών» με στόχο « ακόμα περισσότερες δεξιότητες» , εν ολίγοις δηλαδή ακόμα μεγαλύτερο ψαλίδισμα στις ήδη πολυκουτσουρεμένες δαπάνες για την Παιδεία , την απαλλαγή του αστικού κράτους από την ευθύνη που έχει για την Παιδεία και τη στενότερη σύνδεση της εκπαίδευσης και έρευνας με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥΣ
Κυβέρνηση, ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα προσπαθούν να στήσουν νέα «δόκανα» εγκλωβισμού και εξαπάτησης του λαού. Η ανάπτυξη που διαλαλούν έχει κοινό παρονομαστή τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων , ντόπιων και ξένων, προϋποθέτει μια ζωή με τα ελάχιστα για τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά. Σημαίνει ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060 , συνεχείς απώλειες σε μισθούς και συντάξεις. Οι 700 και πλέον μνημονιακοί νόμοι είναι εδώ, εφαρμόζονται καθημερινά χωρίς καμιά πρόθεση κατάργησής τους.
Αυτή η μίζερη κατάσταση δεν είναι το μέλλον που ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας. Στην εποχή μας όπου οι δυνατότητες της Επιστήμης και της Τεχνολογίας και η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι τεράστιες , δε νοείται να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να μην μπορεί να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του. Αυτή η κατάσταση δεν η δική μας « κανονικότητα» είναι η δική τους και δεν θα μπορέσουν να μας την επιβάλουν αν αντιληφθούμε ότι έχουμε δύναμη.
Η δύναμή μας είναι η δράση και η συμμετοχή στους αγώνες με συσπείρωση στα ταξικά σωματεία σε κοινή δράση και συμμαχία με τους άλλους εργαζόμενους και το εργατικό κίνημα. Ένα κίνημα μαζικό , διεκδικητικό που δε θα παζαρεύει το πόσα θα χάσουμε. Δε θα διευκολύνει τις αστικές κυβερνήσεις να υλοποιούν αντιλαϊκές πολιτικές και δε θα συμβιβάζεται με τις αιτίες που τις γεννούν. Ένα κίνημα που θα παλεύει για την κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων, την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών
ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Τσεχελίδης Γιάννης
δάσκαλος, μέλος του
Ν.Τ ΑΔΕΔΥ ΗΜΑΘΙΑΣ,
εκλεγμένος με την
Αγωνιστική Συσπείρωση
