“Οἱ λαοὶ πιστεύουνε πιότερο τ’ αὐτιὰ τους παρὰ τα μάτια τους. Πιότερο τὸ μύθο παρὰ τὰ γεγονότα. Πιότερο τὴ φαντασιὰ τους παρὰ τὴν κρίση τους” (Κώστας Βάρναλης: Μονόλογος του Μώμου)
Χρησιμοποιώντας τον τίτλο του βιβλίου του Roger Garaudy “Ολόκληρη η αλήθεια” (“Toute la vérité”) θα ήθελα να σας δώσω, κυρίως, με στοιχεία αριθμών μια εικόνα της δήθεν καθαρής εξόδου από τα μνημόνια που επαγγέλονται οι λαθρέμποροι της ελπίδας της χώρας μας, όπως παρουσιάζει την εικόνα αυτή ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου “Beneath the Neon: Life and Death in the Tunnels of Las Vegas”, Matt O’Brien, στο προχθεσινό άρθρο του στην εφημερίδα Wasington Post (26 Απριλίου 2018) με τίτλο “Greece’s economic crisis is over only if you don’t live there” (Η οικονομική κρίση της Ελλάδας τελείωσε, μόνο αν δεν ζεις εκεί).
Χρόνια τώρα χαρακτηρίζω στα σχόλιά μου τη χώρα μας ως “Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Ευρώ”, όχι μόνο συμβολικά, αλλά και πραγματικά, γιατί το νόμισμα, αντί να εξυπηρετεί την οικονομία της, εξυπηρετείται με έναν προκλητικό και μοναδικό τρόπο από αυτή, αποτελώντας, ίσως, τη μοναδική περίπτωση στην ιστορία των οικονομικών κρίσεων, που ο φετιχιστικός χαρακτήρας ενός νομίσματος ως εμπορεύματος, για να μην ξεχνάμε και το ευαγγέλιο της ανατομίας τους καπιταλισμού, το “Κεφάλαιο” Μαρξ, με τον φετιχιστικό χαρακτήρα του εμπορεύματος, συνέτριψε την οικονομία και λεηλάτησε έναν ολόκληρο λαό, κατάσταση που την έχω χαρακτηρίσει, επίσης, εδώ και χρόνια ως χρηματοπιστωτικό φασισμό και εξειδικεύοντας ορισμένες φορές τις εθνικές κοινωνικές (σοσιαλιστικές) γερμανικές σκοπιμότητες (εθνοσοσιαλισμός) που εξυπηρετεί, ως οικονομικό ναζισμό.
Ο Matt O’Brien στο άρθρο του στην Wasington Post βρίσκει ως κοινό παράγοντα των οικονομικών κρίσεων των ΗΠΑ (1930), της Αργεντινής (2000) και της Ελλάδας (2009) την νομισματική τους εξάρτηση. Στις ΗΠΑ από το χρυσό, στην Αργεντινή από το δολάριο και στην Ελλάδα από το ευρώ.
H εξάρτηση αυτή αφαιρεί από το νόμισμα τις ιδιότητες του εργαλείου για την άσκηση της οικονομικής πολιτικής και κάνει την οικονομία εργαλείο της νομισματικής πολιτικής.
Συγκρίνοντας αυτές τις οικονομικές κρίσεις ο Matt O’Brien, θεωρεί την ελληνική, κάπως καλύτερη από την αμερικανική και σαφώς χειρότερη από αυτή της Αργεντινής.
Η διαρκής, ακόμα, και προνομοθετημένη για το μέλλον λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση με τις φασιστικού τύπου μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, είτε άμεσα, είτε έμεσα μέσω της υπερφορολόγησης και των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, λόγω επιλογής της νομισματικής σταθερότητας και αδυναμίας παραγωγής χρήματος για την εξυπηρέτηση της εθνικής οικονομίας, αλλά από την άλλη πλευρά η παραμονή ή ακόμα και αύξηση των ιδιωτικών χρεών, που οδήγησαν και θα οδηγούν και στο μέλλον οι πολιτικές αυτές στην αλυσίδα της ιδιωτικής χρεοκοπίας, δημιουργούν το προφίλ του λεηλατημένου πολίτη, που θα βγει τον Αύγουστο, δήθεν, “καθαρός”, αλλά, σίγουρα, γυμνός από στοιχειώδη δικαιώματα από τα μνημόνια.
Ο Matt O’Brien στο άρθρο που σας προανέφερα της Wasington Post δίνει τους παρακάτω αριθμούς, που καταγράφουν την απάτη της “καθαρής εξόδου”:
Η αναμενόμενη ανάκαμψη στην Ελλάδα είναι της τάξης του 2,8%, ενώ για την αντίστοιχη περίοδο στις ΗΠΑ το 1930 ήταν 30,2% και στην Αργεντινή το 2000 26,9%.
Η Αργεντινή βγήκε από την κρίση πλουσιότερη κατά 17,1%, ενώ η Ελλάδα θα είναι φτωχότερη κατά 23,5%, το 2023 κατά 12,8% από ότι το 2007 και το 2030 πιθανόν να επανέλθει στα επίπεδα του 2007.
Από τους αριθμούς αυτούς γίνεται σαφής μια ειδωλολατρικού τύπου θυσία είκοσι ετών ενός λαού στο βωμό ενός νομίσματος και η καθαρή έξοδος σε μια έρημο, στην οποία δεν ευδοκιμεί κανένα κοινωνικό, ανθρωπιστικό, ακόμα, και βιολογικό δικαίωμα, αφού και η ίδια η ζωή αποτελεί φορολογικό τεκμήριο, παρά μόνο, όπως θα έλεγε ο Ελύτης “η πόα της ουτοπίας” και “οι παραπλανημένες (πολιτικές) Πλειάδες”.
