Ο Θάνος Μικρούτσικος σε μια συναυλία αγωνιστικού παλμού και συγκίνησης στο Παλαί ντε Σπορ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ
Σε μια συναυλία που θύμιζε με το πλήθος και τον παλμό της τις πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης, το ΚΚΕ υποδέχτηκε το Θάνο Μικρούτσικο στο Παλαί ντε Σπορ, για να γιορτάσει με τα τραγούδια του τα 100 χρόνια ζωής και αγώνων.
Ο συνθέτης, που πάνω από 40 χρόνια τα τραγούδια του τραγουδιούνται από το λαό στους αγώνες του αλλά και στην καθημερινότητά του, επαναστατικός και βαθιά λαϊκός, γέμισε με την παρουσία του ασφυκτικά το χώρο και έγινε ένα με τον κόσμο, μια φωνή κι ένα τραγούδι. Μια συναυλία αγωνιστικού παλμού και συγκίνησης.
Η Θεανώ Καπέτη, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας είπε για τον κόσμο που πλημμύρισε το χώρο:
«Εδώ βρίσκεται η δύναμη εκείνη και ο κόσμος εκείνος που πιστεύει ότι “το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ο άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, ο άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε”, γι’ αυτό και δουλεύει για την ενημέρωση και την οργάνωση του λαού μας, αξιοποιώντας κάθε βήμα και κάθε μετερίζι.
Ο κόσμος που δεν κουράζεται να μπαίνει μπροστά για τη διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων μέσα στους τόπους δουλειάς και παντού, όπου ζει και κινείται ο λαός και η νεολαία, που μοχθεί για να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και ας είμαστε στην εποχή που “ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε” και ας μας λένε ότι “οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος. Εδώ είναι όλοι όσοι ορθώνουν τ’ ανάστημα και αποκαλύπτουν καθημερινά ότι η περιβόητη ανάπτυξη που προπαγανδίζει η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές προϋποθέτει την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Εδώ βρίσκεται ο κόσμος και η δύναμη που απειθαρχεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.”
Και για τον Θάνο Μικρούτσικο:
«Αγαπητέ Θάνο, το 1977 πήρες μέρος στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ λέγοντας πως την πρωτοπορία της τέχνης δεν πρέπει να την παραχωρήσουμε στους αστούς. Η μεγάλη τέχνη συνδέεται με την ανερχόμενη εργατική τάξη.»
Δίνοντας το εντυπωσιακό βιογραφικό του Μικρούτσικου, που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους έλληνες συνθέτες, κατέληξε λέγοντας:
«Ο συνθέτης που συνδυάζει την έμπνευση με τη σκέψη, την καρδιά με το μυαλό, ο συναρπαστικός πιανίστας αλλά το ίδιο συναρπαστικός κι όταν τραγουδά, είναι εκείνος που η τέχνη του συναντιέται με τις αξίες του κόμματός μας για ένα καλύτερο μέλλον.»
Στα συμβολικά δώρα που του πρόσφερε εκ μέρους των οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ Κεντρικής Μακεδονίας, το αντίδωρο από τη μεριά του συνθέτη ήταν τα λόγια του και τα τραγούδια του. Είπε:
«Σας ευχαριστώ όλους. Μέγιστη τιμή, η μεγαλύτερη που μου έγινε, οι τρεις συναυλίες για το ΚΚΕ, σε Αθήνα, Πάτρα και τώρα στη Θεσσαλονίκη.
Το ΚΚΕ είναι το πιο ιστορικό κόμμα της Ελλάδας, που παλεύει για τα συμφέροντα των πολλών -πράγμα που παραδέχονται ακόμη και καποιοι από την αντιπολίτευση- μέσα σ’ έναν κόσμο καπιταλιστικό, που όλο και δυναμώνει.
Η “Καντάτα για τη Μακρόνησο”, που θα ακουστεί απόψε μαζί με άλλα έργα, είναι αφιερωμένη στη γενιά του ’40 και του Εμφυλίου, που εξορίστηκε, βασανίστηκε, εκτελέστηκε, δίνοντας τα πάντα για ν’ αλλάξει ο τόπος.
Γι’ αυτό θα πούμε πως το ΚΚΕ “έρχεται από μακριά” και με σας και τις γενιές που θ’ ακολουθήσουν θα πάει πιο μακριά.
Κι άλλωστε, όπως λέει κι ο Ναζίμ Χικμέτ, ολοκλήρωσε ο συνθέτης
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα…”
Η συναυλία, στηρίχτηκε, πέρα από την πληθωρική παρουσία του Μικρούτσικου, σε τρεις από τις καλύτερες σημερινές φωνές, τη Ρίτα Αντωνοπούλου, τον Κώστα Θωμαΐδη και το Μίλτο Πασχαλίδη, αλλά και σε μια εξαιρετική ορχήστρα.
Ξεκίνησε με τα τραγούδια του Μικρούτσικου σε στίχους του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκυ, με τον εκπληκτικό Κώστα Θωμαΐδη, που η φωνή του διαθέτει μια πλατύτατη εκφραστική γκάμα, ικανή να αποδώσει από τα επαναστατικότερα μέχρι τα λυρικότερα τραγούδια με την ίδια επιτυχία.
Η «Καντάτα για τη Μακρόνησο» ερμηνεύτηκε μοναδικά από τη Ρίτα Αντωνοπούλου, που έντυσε με μεγάλο συναισθηματικό και εκφραστικό πλούτο όχι μόνο τη μουσική του έργου, αλλά και το βάθος της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου.
«Ο Αλέξης», «Οι γερόντοι», «Ο Ντικ», ακούστηκαν μαζί με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του έργου, για να θυμίσουν μιαν εποχή αγώνων και προσδοκιών, που σφράγισε τη Νεότερη Ελλάδα. Αν προσθέσει κανείς τα ηχητικά εφέ και τις διαφάνειες που το ολοκλήρωσαν, το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και συγκινητικό.
Μπόλικη πέτρα
Μπόλικη καρδιά
Να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
Τα λαϊκά μέγαρα
Τα κόκκινα στάδια
Και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της επανάστασης
Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
Ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ…
Το τελευταίο μέρος της συναυλίας, που ξεπέρασε συνολικά τις δύο ώρες, αφιερώθηκε στα «Πολιτικά Τραγούδια» του συνθέτη σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Άλκη Αλκαίου, Κώστα Τριπολίτη, Βολφ Μπίρμαν, Οδυσσέα Ιωάννου, Κώστα Λαχά, Φώντα Λάδη και Δημήτρη Ραβάνη – Ρεντή.
Ο ιδιαίτερος Μίλτος Πασχαλίδης απέδωσε με μοναδικό πάθος και εκφραστική ευστοχία τα τραγούδια του κύκλου, με την επαναστατική φλόγα που τους ταίριαζε, αλλά και με τη βαθιά λαϊκότητα που χαρακτηρίζει τη φωνή του, όταν τραγουδά τραγούδια σαν την «Πιρόγα» ή τη «Ρόζα», που ακούστηκαν σ’ αυτό το τελευταίο μέρος.
Και ο κόσμος έγινε ένα με το συνθέτη και τους τραγουδιστές, τραγουδώντας άλλοτε Μπρεχτ
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
Άννα, μην κλαις
θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα, μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί…
Άλλοτε Κώστα Λαχά, με τη μορφή του Δημήτρη Μητροπάνου να πλανιέται στο χώρο
Στενεύουν τα περάσματα
οι φίλοι μου φαντάσματα
κι η πόλη μοιάζει γενικώς
τάφος οικογενειακός…
Κι άλλοτε Βολφ Μπίρμαν, ανακαλώντας στη μνήμη την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει…
Στο τέλος της συναυλίας, μέσα στον παλμό και τη συγκίνηση που κατάφερε να προκαλέσει στους πάνω από έξι χιλιάδες κόσμο και στον ίδιο, ο Θάνος Μικρούτσικος, παρουσιάζοντας την ορχήστρα που την αποτελούσαν οι: Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο, κλαρινέτο, σοπράνο και άλτο σαξόφωνο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρες), Θοδωρής Οικονόμου (πιάνο), Δημήτρης Ντουτσούλης (ηλεκτρικό μπάσο), Γιώργος Κατσίκας (ντραμς), Νίκος Σακελλαράκης (τρομπέτα), Τζίμης Σταρίδας (τρομπόνι), με τους Κώστας Σταματόπουλο, Σωτήρη Γκέκα (οπτικό υλικό), Γιώργο Κορρέ, Γιώργο Κολεβέντη (τεχνικούς ήχου) και Ανδρέα Κούρτη (στους φωτισμούς),
έκλεισε λέγοντας:
«Εγώ χάρη σε σας θα επιμένω στον ίδιο δρόμο. Θα ξανασυναντηθούμε όχι μόνο στα τραγούδια αλλά και στο δρόμο.
Μην κλείσετε το παράθυρο στο όνειρο. Μη σταματήσετε να ονειρεύεστε μια κοινωνία, όπου ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει, όπως έλεγε ο Κάρολος Μαρξ…»
Ο απόηχος μιας μοναδικής βραδιάς, που ξαναζωντάνεψε ένα όραμα μέσα από την τέχνη, με αφορμή τη γιορτή μας 100χρονης πορείας αγώνων, ήταν αποτυπωμένος σ’ όλα τα πρόσωπα που ακτινοβολούσαν βγαίνοντας, καθώς ξαναγύριζαν στην πραγματικότητα, αλλά ίσως με μεγαλύτερη δύναμη και πείσμα για αντίσταση.
Φωτογραφίες: faretra.info
