Ένα έργο της Αθηνάς Λατινοπούλου γίνεται η αφορμή μιας ανοιχτής συνάντησης – δράσης στο καφέ “εκτός χάρτη”
Ένα έργο γίνεται η αφορμή μιας ανοιχτής συνάντησης – δράσης
Την Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018, στις 7μμ σας περιμένουμε.
Η ΑΘΗΝΑ ΛΑΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
σημειώνει:
Το νήμα σαν μια ΓΡΑΜΜΗ ΖΩΗΣ εμ-πλέκει και ενθαρρύνει.
(…)
Στα κουβάρια μου βλέπω το σφιχταγκάλιασμα, τη δύναμη, την ασφάλεια, την αλληλεγγύη.
Στα πλεκτά μου, μια περασμένη πραγματικότητα, το παρόν που θα μετατραπεί στο μέλλον, σε παρελθόν.
Τα έργα της Αθηνάς Λατινοπούλου, τα κουβάρια της και τα πλεκτά της, μπορούμε να πούμε πως λειτούργησαν σαν άγκιστρο και παγίδα οξύνοντας την φαντασία μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι η Τέχνη της μπορεί να μας δώσει πολλά περισσότερα. Έτσι οργανώνουμε στον χώρο μας, “εκτός χάρτη” συνάντηση με καφεδάκι, κουβεντούλα, αλλά κυρίως «ξιφομαχίες» με βελόνες και κλωστές.
Για περισσότερες πληροφορίες καλέστε στο 6972913970
Δωρεάν συμμετοχή.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
- Αθηνά Λατινοπούλου
Η Αθηνά Λατινοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ζωγραφική – διακοσμητική στη Θεσσαλονίκη και κεραμική – γλυπτική στην Αθήνα.
Έχει πραγματοποιήσει 21 ατομικές εκθέσεις και 67 ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε γνωστές Gallery και Μουσεία.
Έργα της βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές και Μουσεία. Επιλεκτικά: στο Μουσείο Φρυσίρα, στο Μουσείο Βορρέ, στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου, στο Αμερικάνικο κολέγιο, στο Μουσείο της οικογένειας Κοπελούζου, στο Κρατικό Μουσείο Σ. Τ. Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκη, στη Δημοτική πινακοθήκη Θεσσαλινίκης, πινακοθήκη «Τέχνη» Κιλκίς, πινακοθήκη «Γιάννης Μόραλης» στην Άρτα κ.α.
Έχει συγγράψει ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό με τίτλο: «Οι κορδέλες της δικής μου πραγματικότητας» 2010.
Για τα έργα της υπάρχουν πολλά σχετικά θεωρητικά και δημοσιογραφικά κείμενα. Έχει κάνει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές.
Σκέψεις Αθηνάς Λατινοπούλου
Όταν ξεκινώ την εκτέλεση μιας καινούργιας ιδέας, δεν αναρωτιέμαι και δεν προσπαθώ να αναλύσω το γιατί αυτή η μούσα μου απομυζεί τόσο επίμονα τη σκέψη μου. Απλά ξεκινάω παρακολουθώντας τη δουλειά μου, σε κάθε σειρά να εξελίσσεται, να γίνεται σύγχρονη, να μεταμορφώνεται με διαφορετικό θέμα και χρώμα, αλλά πάντα με τα ίδια πρωτογενή χαρακτηριστικά. Και κάθε φορά τρέχουν μια σειρά από έργα που στην εκκίνηση τους, έχουν ακούσει την ίδια πιστολιά.
Καθώς, λοιπόν, ξεμυτίζει η ιδέα από το πουθενά και θρονιάζεται κυριολεκτικά μέσα στο μυαλό μου, αρχίζω με λαχτάρα και επιμονή να την υλοποιώ. Και δεν είναι μια απλή υπόθεση, αλλά μια αγωνιώδης, θα έλεγα, διαδικασία, μια πάλη του πνεύματός μου με τα χρώματα πάνω στον λευκό καμβά, καθώς προσπαθώ να βγάλω και να αποδώσω την εντολή που η αντίληψή μου, πειθαρχημένη και πλήρως οργανωμένη, οραματίζεται και μου υποδεικνύει εκείνη την ώρα πεισματικά. Κι ο αγώνας δρόμου είναι μακρύς και εναλλασσόμενος, βασανιστικός ή απολαυστικός, γεμάτος εκπλήξεις!
Είμαστε εκεί με τα πινέλα και τον καμβά μπροστά μας, μόνοι μας, εγώ και το ιδεώδες μου κι έχουμε απογειωθεί τριγυρνώντας στα δικά μας σοκάκια, τα γνωστά για μας μόνο, αγρυπνώντας σε μια διαρκή συνομιλία, μια παρέα μοναδική και μέγιστα ουσιαστική. Ένα ξαναγέννημα, μια ανανέωση ψυχής. Μια υπερυπαρκτή περιπλάνηση ευχαρίστησης, μια αίσθηση ικανοποίησης που ξεπερνά κάθε άλλη.
Πολλές φορές, διαβάζοντας μια κριτική για την δουλειά μου, αναρωτιέμαι κατά πόσον ο Κριτικός Τέχνης μπορεί να εκβαθύνει εισχωρώντας στα έγκατα της ψυχής του καλλιτέχνη και να ανασύρει στην επιφάνεια αλληγορικά ως μάντης, τις καταχωνιασμένες πραγματικότητές του.
Από παιδάκι μου άρεσε να παρατηρώ τα πράγματα στο περιβάλλον. Να προσέχω εκείνα που οι άλλοι προσπερνούν. Κι ένιωθα όμορφα ανακαλύπτοντας ευτελή πράγματα που στα δικά μου μάτια φάνταζαν σπουδαία. Όπως μια ρίζα από θυμάρι, ένα κομμάτι σχοινί, ένα στάχυ ή ακόμα μικρά έντομα.
Έκανα πολλά έργα με το σχοινάκι να συμπληρώνει το κάθε έργο μου, σαν μικρή λεπτομέρεια, καθώς με τραβούσε περίεργα η στριφτή του φόρμα με τα χιλιάδες ξέφτια του, η ισχύς του που σώζει αλλά και μπορεί να σκοτώσει, μια εξουσία που βγαίνει μέσα από την διακριτική του παρουσία. Ίσως, γιατί κι εγώ κάπως έτσι ένιωθα πάντα, σαν μια παρουσία που επεδίωκε, άθελά της, την διακριτική της εμφάνιση στο κοινωνικό της γίγνεσθαι, ενώ μέσα της έκρυβε μια δύναμη που υπήρχε σε λανθάνουσα κατάσταση, διότι το κοινωνικό τέρας του εγωισμού, της αδιαφορίας, της έλλειψης αποδοχής ετερότητας, φυλάει γερά τον θησαυρό του μέσα στον λαβύρινθο και την πλεκτάνη της ζωής.
Ξεπερνώντας, μεγάλη πλέον, με την βοήθεια της δικής μου «Αριάδνης», τα όποια δεινά της ψυχολογικής μου κατάστασης κι αφήνοντας να ζωντανέψει η καταχωνιασμένη δύναμή μου, κατάφερα να βγω απ’ τον λαβύρινθο σαν ένας άλλος Θησέας, να ορθώσω το ανάστημά μου απέναντι στο σύνολο των ανθρώπινων όντων και στις σχέσεις που διέπουν το άθροισμα αυτό και να ευελπιστώ να γευτώ από δω και πέρα τον θησαυρό της αληθινής και δίκαιης επικοινωνίας. Καρπός και επακόλουθο του αγώνα αυτού, ήταν η ασυνείδητη (ο καλλιτέχνης πρώτα ενεργεί και κατόπιν σκέφτεται), κίνηση μεγέθυνσης του σχοινιού σε κουβάρι ρωμαλέο, που ξεπήδησε αναπάντεχα από μέσα μου.
Στα κουβάρια μου βλέπω το σφιχταγκάλιασμα, τη δύναμη, την ασφάλεια, την αλληλεγγύη.
Στα πλεκτά μου, μια περασμένη πραγματικότητα, το παρόν που θα μετατραπεί στο μέλλον, σε παρελθόν.
