“Καλό φορολογικό… έτος!” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης
Δεν ξέρω πως η παραμονή της Πρωτοχρονιάς ενός ακόμα φορολογικού έτους, γιατί για τον Έλληνα μονάδα μέτρησης της ζωής του είναι το φορολογικό έτος και μέτρο της ευτυχίας του το πρωτογενές πλεόνασμα της οικονομικής βίας, δεν ξέρω, λοιπόν, πως η παραμονή της Πρωτοχρονιάς με βρήκε να σκέφτομαι τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα και αναρχικού δημοσιογράφου της “L’ Humanité” Octave Mirbeau (1848 – 1917), που φώναζαν μέσα μου, ότι ο Έλληνας είναι “ο άνθρωπος (που) περνάει το μισό του χρόνου χαλκεύοντας τις αλυσίδες και το άλλο μισό παραπονείται ότι πρέπει να τις φοράει” (“l’homme passe la moitié de son temps à se forger des chaînes, et l’autre moitié à se plaindre d’avoir à les porter).
Ίσως, γιατί ο Έλληνας δεν είναι, πλέον, ο πολίτης με δικαιώματα του Πλάτωνα, του Περικλή και του Μακρυγιάννη, αλλά ένα κακόηθες υβδριδικό μόρφωμα υποχρεώσεων, σε μια αέναη σκυταλοδρομία φασιστικής οικονομικής βίας, στην οποία η αιωνιότητα της υποταγής ονομάζεται “ρύθμιση” και το πρόσχημα της υποταγής “Ευρωπαϊκή Ένωση”.
Σκέφτομαι, ότι είναι η ώρα η σύγχρονη ψυχιατρική να καταγράψει στις ασθένειές της μια νέα ομαδική παρέκκλιση της γενετικής ορμής, τη φορολαγνεία, όταν έχει μπροστά της ένα φοροβούλιο, που “ἀπὸ φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός” (Ψαλμός 129) νομοθετεί και αθροίζει, “βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα υποταγή και δύναμη, το παμπάλαιο φως (της ελευθερίας και της δημοκρατίας) εξουσιάζοντας” (Ελύτης).
Ακόμα, συμπληρώνοντας τον Umberto Eco, που έλεγε ότι “σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση”, θα μπορούσα να πω ότι, σήμερα μόνο οι ηλιθιότεροι χρησιμοποιούν αλυσίδες, όταν υπάρχουν οι φόροι.
Τέλος, ο Salvador Dali έλεγε, ότι “η ρωσσική επανάσταση είναι η γαλλική επανάσταση, που έφτασε με καθυστέρηση εξαιτίας του κρύου” (“la révolution russe, c’est la révolution française qui arrive en retard, à cause du froid”).
Στην Ελλάδα το πρόβλημα της μεγάλης καθυστέρησης είναι, μάλλον, η υπερθέρμανση του ραγιαδισμού και της βλακείας.
ΔΑ
