“Κυριώτισσα – Ιάσεις και Ιάματα”. Μια ευρηματική θεατρική κατάθεση στη συλλογική μνήμη από την “Απάνοιξη”
Δήμητρα Σμυρνή
Τι είναι θέατρο τελικά στις μέρες μας; Παραστάσεις που επιδιώκουν να εντυπωσιάσουν ξαφνιάζοντας με ανατρεπτικά κείμενα; Κλασικά κείμενα δοσμένα ανατρεπτικά; Ή παραστάσεις με σχεδόν καθόλου κείμενα;
Είναι οι μεγάλες αίθουσες, οι φωτισμοί, οι ηθοποιοί που τους ονόμασε ηθοποιούς η συμμετοχή τους σε κάποιο τηλεοπτικό σίριαλ;
Ή μήπως θέατρο μπορεί να είναι ένα κείμενο, ένας ηθοποιός κι ένας θεατής, αρκεί και τα τρία να πληρούν την ουσία του όρου;
Η ερασιτεχνική Ομάδα Θεάτρου «Απάνοιξη» της Κίνησης Πολιτών Κυριώτισσας έχει δώσει εδώ και καιρό δείγματα γραφής, καταθέτοντας μέσα από μικρές παραστάσεις, όχι μόνο το σεβασμό της στην έννοια του θεάτρου, αλλά και τη γνώση, τη φαντασία και το πάθος γι αυτό.
Αυτήν τη φορά διάλεξε ένα θέμα-κατάθεση στη συλλογική μνήμη, όπου η θρησκευτική πίστη και η αθωότητα της παλιάς Βέροιας έγιναν κείμενα, κίνηση, χρώμα και μουσική, δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό δρώμενο, μια αναζήτηση της χαμένης ταυτότητας του τόπου και του ανθρώπου.
Μικρά πορτρέτα μέσα από αφηγήσεις, πράξεις, όπου το τραγικό στοιχείο πλέκει και εναλλάσσεται με το κωμικό, και μοιραία σκέψεις για το θεατή και συναισθήματα μέσα από την απόλυτη αφαίρεση.
«Κυριώτισσα – Ιάσεις και Ιάματα». Ένα σπονδυλωτό σύνολο, δοσμένο με απόλυτη αφαίρεση ως προς τα μέσα του, όπου ένα άσπρο πανί και μια καρέκλα έπαιξαν το ρόλο της σκηνής και του σκηνικού, ακουμπώντας μόνο στην αξία των κειμένων, την ευρηματική σκηνοθετική ματιά και το δόσιμο των ηθοποιών του.
Αν προστεθεί η εξαιρετικά εύστοχη επιλογή της μουσικής του Max Richter και το παιχνίδι με το φως πίσω από την οθόνη, που σου έδινε την αίσθηση του Θεάτρου Σκιών, τότε μπορείς να πεις πως σ’ εκείνη τη μικροσκοπική αίθουσα της «Κυριώτισσας», αυτό που είδες ήταν Θέατρο, πρωτόγονο στα μέσα, προχωρημένο όμως στην άποψη και γι αυτό γοητευτικό!
Φιγούρες του χθες, πολλές φορές με τη ντοπιολαλιά της εποχής, απλοί και αμόλυντοι όλοι τους, άντρες και γυναίκες, καθαροί και λαμπεροί μέσα στην αθωότητά τους , ζωντάνεψαν για λίγο τον τόπο και το χρόνο. Η Βέροια του χθες και οι άνθρωποί της…
Εξαιρετική η καλλιτεχνική οργάνωση και η σκηνοθεσία του Γιάννη Καισαρίδη. Εύστοχα τα κείμενα του Γιάννη Καισαρίδη, του Ανδρέα Μαρολαχάκη και της Βούλας Χατζίκου (διασκευή Μαίρη Τσίγκα)
Ιδιαίτεροι ερμηνευτικά η Ειρήνη Κωστοπούλου, η Μαίρη Τσίγκα και ο Γιάννης Σαββαίδης και δίπλα τους άξιοι οι: Γεωργία Αβραμίδου, Γιάννης Αγγέλογλου, Βίκυ Κατάκη, Ανδρέας Μαρολαχάκης, Ελένη Μούμουγλου – Μπαλτζή, Βίκυ Τζιμηροπούλου, Βασιλική Τσαφή και Δημήτρης Τσαφής.
Ένα δρώμενο και μια Ομάδα που είχαν να πουν κάτι σημαντικό. Αυτό είναι θέατρο, αυτό είναι μνήμη, αυτό είναι ταυτότητα.
Φωτογραφίες: faretra.info
