“Από τον Αισχύλειο Προμηθέα Δεσμώτη στους επαίσχυντους προμηθευτές δεσμοφύλακες” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης
Στον φίλο Θ…, που μόλις είχα αρχίσει να γράφω το σχόλιο, μου γνωστοποίησε ηλεκτρονικά, πως η ανάπτυξη της μνημονιακής αυτοχειρίας συνεχίζεται
Τι άλλο θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς διαβάζοντας την είδηση της νέας δήλωσης υποταγής εικοσιενός μέτρων, αυτή τη φορά χωρίς το φερετζέ των αντίμετρων, μιας δήθεν Αριστεράς κυβέρνησης προς την εξουσία του χρηματοπιστωτικού φασισμού, το ΔΝΤ, με την οποία δήλωση της υποταγής σε μια αγαστή συνεργασία με τον κεντρικό λιθόνοα (Στουρνάρα) τραπεζίτη δίνονται τα πάντα, ακόμα και τα ιερά και όσια των συνδικαλιστικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, τι άλλο θα μπορούσε, λοιπόν, να σκεφτεί κανείς, εκτός από τη μια μεριά την αντίσταση στην υπέρτατη εξουσία του Δία του Προμηθέα Δεσμώτη και από την άλλη την υποταγή στο κράτος της βίας των σύγχρονων προμηθευτών δεσμοφυλάκων της ζωής μας σ’ αυτό;
Στην τραγωδία του Αισχύλου ο αλυσοδεμένος στον Καύκασο αθάνατος Προμηθέας αντιστάθηκε στην κοσμική τάξη, κάτι σαν την νέα τάξη πραγμάτων, παίρνοντας το μέρος των θνητών αντίθετα στις βουλές του Δία, που κάνει το Κράτος από τους πρώτους κιόλας στίχους της τραγωδίας να προειδοποιεί:
“ὡς ἂν διδαχθῇ τὴν Διὸς τυραννίδα
στέργειν, φιλανθρώπου δὲ παύεσθαι τρόπου”
(για να μάθει να υποτάσσεται στην εξουσία του Δία
και αν αφήσει τα φιλάνθρωπα φερσίματά του).
Βέβαια, ο ημίθεος Προμηθέας Δεσμώτης ήταν αλυσοδεμένος στον κακοτράχαλο Καύκασο, ενώ οι δικοί μας άθεοι προμηθευτές δεσμοφύλακες της ζωής ημών των αθλίων, λογοδοσμένοι στους θεούς του χρήματος και θέλοντας από πολιτικό ψώνιο από θνητοί να γίνουν επαίσχυντοι αθάνατοι, είναι οικότροφοι σουλατσαδόροι στο γυάλινο κτίριο “Βerlaymont” των Βρυξελλών.
Η Ελλάδα είναι πάντα μια τραγωδία απέναντι στην εξουσία των θεών, που άλλαξαν κατοικία, από τον Όλυμπο στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη και τη Νέα Υόρκη.
Νεοαισχύλειο ΑΙΣΧΟΣ.
Δύο ερμηνευτικές παραπομπές με μεγάλη σημασία:
* Το όνομα του Προμηθέα χαρακτηρίζει τον προνοητικό και προέρχεται από την πρόθεση “προ” και το ουσιαστικό “μῆτις”, που σημαίνει σκέψη (προσκεπτόμενος).
** Τους προμηθευτές τους γνωρίζουμε όλοι μας, είτε πρόκειται για εθνικούς, είτε για πολιτικούς προμηθευτές.
Είναι “Οι έμποροι των εθνών” του Κοσμοκαλόγερου Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.
ΥΓ
Με την ευκαιρία αναρωτιέμαι, αν γνωρίζουν οι ψευτοαριστεροί της συμφοράς τις αρχαιοελληνικές καταβολές του μαρξιστικού “καλύτερα ένα φρικτό τέλος, παρά μια φρίκη χωρίς τέλος” στον γόνο του ευγενούς Ευφορίωνα, Αισχύλο (“κρεῖσσον γὰρ εἰσάπαξ θανεῖν ἢ τὰς ἁπάσας ἡμέρας πάσχειν κακῶς”) και στον δούλο εκ Φρυγίας, Αίσωπο (“βέλτιον (οὖν εἶναι) θανεῖν ἅπαξ ἢ διὰ βίου τρέμειν”);
Γράφω αυτό το ΥΓ, γιατί μόλις πληροφορήθηκα, πως 42χρονη στα Γιαννιτσά, που ήταν απλήρωτη δεκαπέντε μήνες, αυτοκτόνησε.
“Καλύτερα, λοιπόν, ένα φρικτό τέλος, παρά μια φρίκη χωρίς τέλος”, με ή χωρίς τη γνώση των προμαρξιστικών προβολών του και η επιτυχία του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής από μια κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς συνεχίζεται, αφού με άμεσα αντανακλαστικά έκανε σύμβουλο του πρωθυπουργού και συνάδελφο του Καρανίκα την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, μόνο λίγες μέρες μετά τη συνταξιοδότησή της, προφανώς ως άμισθο αντίμετρο στο επαχθές μέτρο της συνταξιοδότησης και χωρίς αντακακλαστικά έναν πρώην εισαγγελέα και προϊστάμενο ΚΥΠατζή της Δεξιάς υπουργό δικαιοσύνης της “Αριστεράς”.
Τι άλλο να σκεφτώ γι’ αυτή την Αριστερά, εκτός από την άποψη του Gustave Flaubert;
“On se réfugie dans le médiocre, par désespoir du beau qu’on a rêvé” (L’education sentimentale) (Καταφεύγει κανείς στη μετριότητα, από απελπισία για το ωραίο που ονειρεύτηκε) (Η συναισθηματική εκπαίδευση).
Να, λοιπόν, η πρόταση του Gustave Flaubert για την αυτόκλητη Αριστερά:
Η συναισθηματική εκπαίδευση.
Δυστυχώς, χρησιμοποιώντας ένα σύνθημα, όχι μόνο η δικαιοσύνη, όπως τα φίδια, αλλά και οι κροκόδειλοι, ακόμα και οι δειλοί κροκοδειλίων δακρύων, της εξουσίας δαγκώνουν μόνο τους ξυπόλητους και η 42χρονη Γιαννιτσώτισα ήταν μια τέτοια ξυπόλητη στο Jurassic Park της Ευρώπης.
Είναι η πρώτη φορά, όχι όπως λέμε “πρώτη φορά Αριστερά”, που δεν μπορώ να πω σ’ έναν νεκρό “αιωνία σου ή μνήμη”, γιατί ακριβώς δεν αξίζει η αιωνιότητα της μνήμης μιας τέτοιας ζωής και λέγοντας αυτό το “αιωνία σου ή μνήμη” δεν τιμώ τη νεκρό, αλλά τους δολοφόνους της, τους φυσικούς και τους πολιτικούς ηθικούς αυτουργούς.
Αιώνιος ο αγώνας σου και η αγωνία σου, που σε οδήγησαν στο θάνατο, δυστυχή Ελληνίδα και “ευτυχή” Ευρωπαία, που θα βλέπεις από ψηλά τους σουλατσαδόρους του “Βerlaymont” και θα χαμογελάς σαν τους νεκρούς του Σεφέρη:
“οἱ παλαιοὶ νεκροὶ ξεφύγαν ἀπ᾿ τὸν κύκλο καὶ ἀναστήθηκαν
καὶ χαμογελᾶνε μέσα σὲ μία παράξενη ἡσυχία”.
ΔΑ
