Μια ομαδική συναυλία και μια μικρή έκθεση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας, αρχή για ένα ελεύθερο καλλιτεχνικό βήμα
Δήμητρα Σμυρνή
Αυτήν την αίσθηση είχαμε όσοι παρακολουθήσαμε την ομαδική συναυλία που πραγματοποιήθηκε μαζί με μια μικρή έκθεση ζωγραφικής στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας, την αίσθηση πως πρόκειται για ένα ελεύθερο καλλιτεχνικό βήμα που αγκαλιάζει παλιούς και νέους καλλιτέχνες, ακόμη και ερασιτέχνες, δίνοντας την ευκαιρία σ’ αυτούς να δείξουν τη δουλειά τους στο κοινό και στο κοινό να έρθει σε επαφή με μια καλλιτεχνική πολυμορφία. Η εκδήλωση είχε τον τίτλο «Η μουσική μάς ενώνει και μας απελευθερώνει».
Η αίσθηση πως το πρώτο αυτό βήμα θα αποτελέσει αρχή για μια γόνιμη συνέχεια επιβεβαιώθηκε από την πιανίστα Νατάσα Παύλου, που, όπως αποδείχτηκε, ήταν η ψυχή της εκδήλωσης και που προλόγισε λέγοντας:
(…) «Θα ήθελα σύντομα ν΄ αναφερθώ στον τίτλο της εκδήλωσης «Η Μουσική μας ενώνει και μας απελευθερώνει», που πιο σωστό είναι «Η τέχνη μας ενώνει και μας απελευθερώνει» (Αυτή η εκδήλωση είχε προγραμματισθεί να είναι αμιγώς μουσική και πρόσφατα μας τιμά με τη συμμετοχή της η ζωγράφος Άννα Κοκοζίδου).
Η ανάγκη που ωθεί τον άνθρωπο να εκφρασθεί καλλιτεχνικά με οποιονδήποτε τρόπο (ήχο, χρώμα, όγκο, κίνηση, γλώσσα…) -και αυτή η ανάγκη εκδηλώθηκε από τον προϊστορικό άνθρωπο ακόμη- σηματοδοτεί τη στιγμή που ο άνθρωπος «ξεγλιστρά» απ’ τις μυλόπετρες μιας σκληρής καθημερινότητας, για να εκφράσει την ψυχή του, τους φόβους, τις αγωνίες, τα οράματά του.
Αυτή η κατάθεση ψυχής οδηγεί σε ψυχική αποφόρτιση, σε αυτοέκφραση, άρα -σχεδόν εξισωτικά-οδηγεί σε αυτογνωσία και αυτοπροσδιορισμό και εδώ υπάρχει το «σπέρμα» μιας γνήσιας αντίστασης.
Ο άνθρωπος που κερδίζει τον αυτοπροσδιορισμό του, καταστέλλεται πιο δύσκολα, αλλοτριώνεται πιο δύσκολα. Κατ’ αυτή την έννοια, η τέχνη μας απελευθερώνει.
Η τέχνη ενώνει επίσης, γιατί ο καλλιτέχνης καταθέτοντας την βαθύτερη αλήθεια του, τις αγωνίες του επικοινωνεί -εν είδει εξομολόγησης- έξω από συμβάσεις και τυπικότητες και αυτό μπορεί να εμπεριέχει την απόγνωση, τον πόνο, όπως εκφράζουν τα έργα της Άννας Κοκοζίδου.
Η τέχνη δεν διασκεδάζει αλλά είναι αγωγή ψυχής, ψυχαγωγεί δηλαδή. Και αυτή η αγωγή ψυχής εμπεριέχει και τον προβληματισμό, τον πόνο. Αλλά όπως έλεγε ο ποιητής «Αν ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους, τι να την κάνω τη ζωή χωρίς πόνο!». Αυτή η ένωση και απελευθέρωση μέσω της τέχνης αφορά τόσο στον καλλιτέχνη, όσο και στον φιλότεχνο.
Τη σημερινή μουσική εκδήλωση θ’ ανοίξει ο νέος σπουδαστής ο Δημήτρης Βαλαβάνης. Επειδή η εκτέλεση είναι ο ιδιαίτερος τρόπος του κάθε καλλιτέχνη να ερμηνεύσει ένα κείμενο, αυτό το δικαίωμα στην έκφραση σαφώς το έχει και ο σπουδαστής όσο και ο τελειόφοιτος ή ο επαγγελματίας.
Η εκτέλεση όμως έχει μια ιδιαιτερότητα. Όλα «παίζονται» στο κλάσμα του δευτερολέπτου. Αυτή η απαίτηση για συγκέντρωση, αυτοέλεγχο, το άγχος δεν κάνει διαχωρισμούς και ενώνει το ίδιο όλους.
Εύχομαι η σημερινή εκδήλωση να είναι η πρώτη από πολλές που θα ακολουθήσουν με συμμετοχή περισσότερων καλλιτεχνών κάθε είδους και σπουδαστών. Επειδή πιστεύω βαθιά πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει τον δικό του δρόμο στην καλλιτεχνική έκφραση και οι συγκυρίες της ζωής δεν του επέτρεψαν να τον βρει, καλώ οποιονδήποτε, από τους παρόντες στην επόμενη εκδήλωση να συμμετάσχει ενεργά σαν ερασιτέχνης καλλιτέχνης με οποιονδήποτε τρόπο. Ένα κείμενο, ένα έργο ζωγραφικής, κόσμημα, ακόμη και κέντημα μιας και όταν στολίζω το σπίτι μου με ένα κέντημα αντί για ένα σταμπωτό ύφασμα, ήδη έχω κάνει μια επιλογή.» (…)
Στην εκδήλωση έπαιξαν ο νεαρός Δημήτρης Βαλαβάνης κιθάρα, οι Παναγιώτης-Έντβιν Παναγιώτου και Νίκος Κακαϊδής φλάουτο και ο Χρήστος Συγκούνης και η Νατάσα Παύλου πιάνο.
Κομμάτια για κιθάρα του Albeniz και του Villa-Lobos αποδόθηκαν με ευαισθησία από το Δημήτρη Βαλαβάνη και σουίτα για φλάουτο και πιάνο του Bolling από τον Παναγιώτου και την Παύλου.
Πριν δώσει τη θέση της η πιανίστα στον Χρήστο Συγκούνη έπαιξε μόνη της ένα γοητευτικό τάνγκο του Piazolla.
Ο Παναγιώτου έδεσε το φλάουτό του με κείνο του Νίκου Κακαϊδή και με τον Χρήστο Συγκούνη στο πιάνο πέρασαν σε μελωδίες του Doppler, του 19ου αιώνα, αλλά και του Schocker, του 20ου, δίνοντας την εντύπωση ενός αρμονικού trio.
Η βραδιά είχε και την εικαστική της πινελιά, ενώ ξεκίνησε στην αρχή μόνο ως μουσική εκδήλωση, διανθισμένη με πίνακες της Άννας Κοκοζίδου, αφιερωμένους στην προσφυγιά και τη φτώχεια.
Με έντονη στα πρόσωπα των έργων της την απόγνωση, η Άννα Κοκοζίδου έκανε κάποιες φωτογραφίες που την ευαισθητοποίησαν ζωγραφικούς πίνακες, δίνοντας την προσωπική της σφραγίδα.
Μια βραδιά λιτή, σεμνή και ποιοτική.
Φωτογραφίες: faretra.info
