“Οι λαοί πιστεύουνε πιότερο τ’ αυτιά τους παρά τα μάτια τους.
Πιότερο το Μύθο παρά τα γεγονότα.
Πιότερο τη φαντασιά τους παρά την κρίση τους” (Κώστας Βάρναλης: Ο Μονόλογος του Μώμου)
Μέτρα και Αντίμετρα.
Μεταρρύθμιση και Αντιμετρρύθμιση.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, πως πέτυχε στις 20 Φεβρουαρίου στο Eurogroup, που το είχα χαρακτηρίσει παλαιότερα ως Gestapo του οικονομικού ναζισμού, σε κάθε ευρώ φόρου να δίνεται και ένα ευρώ φοροαπαλλαγή.
Σαν ένα zero sum game (μηδενικού αθροίσματος παίγνιο) του John Nash.
Δεν ξέρω αν η πολιτική έχει ξεπεράσει το, κατά τον Umberto Eco, στάδιο του χιούμορ και βρίσκεται στο κωμικό, όπου, πιθανόν, πρόκειται για φοροαπαλλαγή λόγω βλακείας.
“Κωμικό είναι η κατανόηση του αντιφατικού και χιούμορ η υποψία γι’ αυτό” (Umberto Eco).
Δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς τα κυβερνητικά χαμόγελα, παρά μόνο με την μεταξύ δύο πατρών (Πιττακού του Μυτιληναίου και Μένανδρου) άποψη περί βλακείας:
“Γελᾷ δ’ ὁ μωρός, κἄν τι μὴ γέλοιον ᾖ”.
Ευτυχώς, οι πειραματικοί κόνικλοι της Ευρώπης, Έλληνες συνταξιούχοι και οι φορολογούμενοι, δεν διαθέτουν το μακάβριο χιούμορ της πολιτικής μωρίας, για να γελάσουν με το νέο παίγνιο, κατά το οποίο θα τους παίρνουν ένα ευρώ από τη μια τσέπη και θα το βάζουν, δήθεν, στην άλλη, ώστε τελικά όλα να αθροίζονται στην παμφάγο γαστέρα του καπιταλισμού.
Τελικά, η συνεχιζόμενη λεηλασία των συνταξιούχων θα μπορούσε να αποδοθεί στο αρχαιοελληνικό δόγμα “μήποτ’ εὖ ἔρδειν γέροντα” (μην κάνεις ποτέ καλό σε γέροντα, προφανώς, γιατί δεν θα προφτάσει να στο ανταποδώσε).
Όμως, “την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα” (Ελύτης).
Οι “θεσμοί”, λοιπόν, θα επιστρέψουν μετά την Καθαρά Δευτέρα μασκαρεμένοι φίλοι, όπως έρχονταν πάντα οι εχθροί μας στη χώρα μας, κατά τον πάντα επίκαιρο Ελύτη:
“Ήρθαν
ντυμένοι φίλοι
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζοντας
τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν
έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά”.
ΥΓ
Τελειώνοντας, σκέφτηκα το work in progress (έργο σε εξέλιξη), μια ορολογία που εισήγαγε στη μουσική δημιουργία με την τρίτη σονάτα για πιάνο ο αείμνηστος δάσκαλός μας της μουσικής πρωτοπορίας Pierre Boulrz και ως συνταξιούχος θεωρώ τον εαυτό μου ένα τέτοιο έργο σε εξέλιξη, συνεχώς μεταρρυθμιζόμενο, στα κτηνώδη χέρια του γερμανικού ναζισμού και των εγχώριων εκ δεξιών και εξ ευωνύμων προσκυνητών του.
Σημείωση Φαρέτρας: Ο Δημήτρης Αθανασιάδης είναι γιατρός – νευροχειρουργός, μουσικός και συγγραφέας πολλών βιβλίων ευρέος φάσματος της μουσικής εκπαίδευσης, που διδάσκονται σε ωδεία της χώρας και κοσμούν βιβλιοθήκες της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Διετέλεσε Διευθυντής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και για είκοσι πέντε χρόνια του Δημοτικού Ωδείου Βέροιας.
