Οι νέοι δείχνουν τον δρόμο, παίρνοντας θέση στη σωστή πλευρά της Ιστορίας

Τελικά οι νέοι δείχνουν πάλι το δρόμο. Και το περίεργο είναι πως τον δείχνουν σε μια χώρα που με τα όπλα της βοηθά να μη σβήσει η φωτιά του πολέμου…

Όταν οι νέοι της Αμερικής  ξεσηκώνονταν εναντίον του πολέμου που ο “απελευθερωτικός” στρατός των ΗΠΑ είχε στήσει στο Βιετνάμ, όταν έρχονταν τα φέρετρα των Αμερικανών πεζοναυτών από κει και οι μανάδες θρηνούσαν, όταν τα τραγούδια της Τζόαν Μπάεζ και του Μπομπ Ντίλαν διαπερνούσαν απ’ άκρη σ’ άκρη τη χώρα, και τότε οι νέοι ύψωσαν τη φωνή τους, όπως και τώρα.

Και τώρα “περισσότερη τιμή τους πρέπει”, που λέει κι ο ποιητής, γιατί δεν σκοτώνονται Αμερικανοί στρατιώτες σ’ αυτόν τον πόλεμο. Σκοτώνονται ξένοι, Παλαιστίνιοι, γέροι, νέοι και παιδιά. Προπαντός παιδιά. Αθώα. Και οι νέοι της χώρας αντιστέκονται στη Γενοκτονία που συντελείται από τη δική τους χώρα έμμεσα. Γιατί πώς θα προχωρούσε ο ισραηλινός στρατός στη γενοκτονία, (έτσι την ονομάζουν πια σχεδόν όλοι  ανεπίσημα), χωρίς τα όπλα που οι ΗΠΑ δίνουν στον Νετανιάχου;

Ακόμη και ο Μπάιντεν  φάνηκε να πιέζεται από το φοιτητικό κίνημα και, έστω και εμμέσως, ζήτησε από το Ισραήλ να κάνει πίσω. Όχι πως συγκινείται από τα νεκρά παιδιά της Γάζας. Το φοιτητικό κίνημα δε θέλει να έχει απέναντι, με τις όποιες επιπτώσεις αυτό θα είχε για τη διεκδίκηση του προεδρικού θώκου από τον ίδιο για δεύτερη φορά.

Και φτάνουμε στην Ελλάδα. Ενώ το αμερικανικό φοιτητικό κίνημα μεταδίδεται σαν φλόγα στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, με την αστυνομία παντού να συγκρούεται με τους φοιτητές, στην Ελλάδα επίσημα και ψυχρά επιμένουμε πως είμαστε στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”!

Και οι δικοί μας νέοι έχουν καταλάβει το σωστό εδώ και καιρό. Και το έδειξαν  μέχρι τώρα με τις πορείες τους. Μην ξεχνάμε πως οι νέοι μας ήταν εκείνοι που με το “Πολυτεχνείο” τους οδήγησαν στην ανατροπή της Χούντας και στη Δημοκρατία. Και τότε για τους κυβερνώντες αυτοί οι νέοι δεν ήταν στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”. Ήταν;

Σε λίγες μέρες ο Ποντιακός Ελληνισμός θυμάται τη δική του Γενοκτονία. Οι μνήμες, και στην τρίτη γενιά ακόμα, καλά κρατούν. Οι φωνές των παππούδων που ήρθαν σ’ αυτήν τη χώρα μόνο με μια εικόνα της Παναγίας στα χέρια τους, γυμνοί από τα υπάρχοντά τους και βασανισμένοι, αντηχεί ακόμα στ’ αυτιά των  απογόνων τους…

Δεν υπάρχουν γενοκτονίες που τοποθετούνται στη σωστή και τη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Όλες είναι τραγικές και αποτρόπαιες. Και διανύουμε ο… “Πολιτισμένος Κόσμος” τον εικοστό πρώτο αιώνα!

far

……………………….