“Πόθεν αν λάβοιμι βύσμα τω πρωκτώ φλέων;” (Αριστοφάνης)
Ο Μαρξ με τη γνωστή φράση του “οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους” μιλώντας για το κοινωνικό προλεταριάτο προέβλεπε και το εθνικό. Αυτή την ιδιόρρυθμη μορφή εθνικού ευτελισμού, υποτέλειας και δουλείας, που βιώνει σήμερα η χώρα μας.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες του κίβδηλου διλήμματος του Γερμανού παραλύτου “μεταρρυθμίσεις ή Grexit’, δύο επιλογών με κοινό παράγοντα και αποτέλεσμα τη φτώχεια και παραλύει η αξιοπρέπειά μας.
Ας σπάσουμε, λοιπόν, τις αλυσίδες μας να γίνουμε φτωχοί ελεύθεροι από φτωχοί σκλάβοι.
Το πάθος μου για την ελευθερία δεν είναι ύβρις στην επιφύλαξη του Αισχύλου (“Προμηθέας Δεσμώτης”)
“ἅπαντ᾽ ἐπαχθῆ πλὴν θεοῖσι κοιρανεῖν·
ἐλεύθερος γὰρ οὔτις ἐστὶ πλὴν Διός”
(όλα βαριά, εχτός να ‘σαι των θεών αφέντης,
κι έξω από το Δία κανείς ελεύθερος δεν είναι) (μετάφραση Γρυπάρη),
αλλά μόνο επιβεβαίωση της σιγουριάς του Κολοκοτρώνη, πως “ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω”.
Σε μας μένει να τιμήσουμε αυτή την υπογραφή, σταματώντας την εικονολατρεία στα φετιχιστικά είδωλα της ναζιστικής Ευρώπης και πιστεύοντας στο Θεό της ελευθερίας, γιατί “better to reign in hell than serve in heaven” (καλύτερα να βασιλεύεις στην κόλαση παρά να είσαι δούλος στον παράδεισο) (John Milton).
ΥΓ
Διαβάζω πως υπήρξε “πρόοδος” στις λεγόμενες διαπραγματεύσεις για τη λεγόμενη, επίσης, αξιολόγηση ανάμεσα στους θεσμούς της χρηματοπιστωτικής βίας και τους πολιτικούς κιβδηλοποιούς της χώρας μας και αναλογίζομαι μια φράση του André Gide από τους δικούς του “Κιβδηλοποιούς” (les faux-monnayeurs) “je préfère accorder de bonne grâce ce que je ne pourrais pas empêcher” (προτιμώ να συμφωνήσω πρόθυμα αυτό που δεν θα μπορούσα να αποτρέψω), που αποτελεί την πεμπτουσία της υποτέλειας, της δειλίας και του επονείδιστου συμβιβασμού.
Δυστυχώς, κάθε φορά που ακούμε “αξιολόγηση” και “πρόοδο” παραχωρούμε πρόθυμα και ένα κομμάτι της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της εθνικής μας συνείδησης, αλλά και της ίδιας μας της ζωής στην υψικάμινο της ευρωπαϊκής βίας.
Καλή πρόοδο, λοιπόν, στην Εθνική μας συνείδηση, που από το δημοσιοϋπαλληλίκι μετανάστευσε στο ευρωπαϊλίκι και η μετανάστευση αυτή αποτελεί τη μήτρα της συμφοράς μας.
Σπέρμα της είναι ο μικροονειροπώλος Έλληνας, που από τον εμφύλιο μέχρι τη στρατιωτική χούντα έζησε με το όνειρο να γίνει χωροφύλακας. Η μεταπολίτευση άνοιξε φτερά στο όνειρό του και από χωροφύλακας νοστάλγησε να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Ένα εκκρεμές ραγιαδισμού του μεταεμφυλιακού και του μεταπολιτευτικού πάθους.
———————————————————————————————————
Σημείωση Φαρέτρας: Ο Δημήτρης Αθανασιάδης είναι γιατρός – νευροχειρουργός, μουσικός και συγγραφέας πολλών βιβλίων ευρέος φάσματος της μουσικής εκπαίδευσης, που διδάσκονται σε ωδεία της χώρας και κοσμούν βιβλιοθήκες της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Διετέλεσε Διευθυντής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και για είκοσι πέντε χρόνια του Δημοτικού Ωδείου Βέροιας.
