Με εκατέρωθεν ανακοινώσεις, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στη ΝΔ εστιάζει στις δηλώσεις του αντιπροέδρου της Κομισιόν ότι ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να αυξήσει τους φόρους και όχι να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, προκειμένου να πιαστούν οι στόχοι της «αξιολόγησης».
Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επέλεξε τους «αντιαναπτυξιακούς» φόρους, αντί των μεταρρυθμίσεων και των περικοπών στις κρατικές δαπάνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά ότι πετυχαίνει τους στόχους του προγράμματος, κατανέμοντας «δίκαια» τα βάρη μέσω της φορολογίας και κατηγορεί τη ΝΔ ότι θέλει απολύσεις στο Δημόσιο και περιστολή κοινωνικών δαπανών.
Κυβέρνηση και ΝΔ καβγαδίζουν για την αναλογία των μέτρων στο μείγμα της αντιλαϊκής διαχείρισης, θεωρώντας δεδομένο ότι ο λαός θα πρέπει να πληρώσει το μάρμαρο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο. Από αυτήν τη σκοπιά, το «φόροι ή περικοπές κρατικών δαπανών» είναι ψευτοδίλημμα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Ασφαλιστικό. Προκειμένου το κράτος να εξοικονομήσει 8 και πλέον δισ. ευρώ, με βάση τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης για τα δημοσιονομικά, συνταξιούχοι και σφαλισμένοι θα χάσουν την επόμενη τετραετία (2016 – 2019) 6 δισ. ευρώ από περικοπές σε συντάξεις και άλλες παροχές, ενώ θα πληρώσουν επιπλέον 2 δισ. ευρώ από την αύξηση των εισφορών τους.
Είναι φανερό ότι το μείγμα «περικοπές – πληρωμές», που εφαρμόζεται και στην περίπτωση της μεταρρύθμισης του Ασφαλιστικού, καταλήγει σε επιδείνωση της θέσης ασφαλισμένων και συνταξιούχων, ανεξάρτητα από το αν υπερισχύουν οι περικοπές ή οι επιπλέον πληρωμές. Αλλωστε, στην ίδια τσέπη εφαρμόζονται τόσο οι περικοπές, όσο και οι πληρωμές.
Αυτό είναι το κριτήριο για τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που εφαρμόζουν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Ανεξάρτητα από το μείγμα των μέτρων, ο λαός καταλήγει φτωχότερος σε εισόδημα και δικαιώματα, για να ανακάμψει η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Οσο για το επιχείρημα της δήθεν δίκαιης κατανομής των φόρων, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει. Και μόνο το γεγονός ότι το πακέτο που έρχεται τώρα στη Βουλή περιλαμβάνει αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 1,8 δισ. ευρώ, σε προϊόντα μαζικής λαϊκής κατανάλωσης, είναι αρκετό για να κάνει σκόνη τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης.
Το ότι η κυβέρνηση επιβάλλει φόρους, δεν σημαίνει ότι δεν περικόπτει και κρατικές δαπάνες, όχι βέβαια από αυτές που προορίζονται για τις επιδοτήσεις και τα προνόμια του κεφαλαίου, αλλά αυτές που αφορούν στην Υγεία, στην Πρόνοια, στα κοινωνικά επιδόματα, στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η υπόδειξη της ΝΔ ότι η αναλογία των μέτρων θα έπρεπε να «γέρνει» στις περικοπές και όχι στους φόρους, είναι η άλλη όψη της ίδιας ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου. Περικοπές σημαίνει ακόμα πιο άγρια μείωση κονδυλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο ή εμποδίζουν την παραπέρα διείσδυσή του σε τομείς της οικονομίας.
Κυβέρνηση και ΝΔ καβγαδίζουν για το ποιος μπορεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να οδηγήσει σε ανάκαμψη την οικονομία, για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτή η συζήτηση, όπως και η παράλληλη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους, καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού. Πραγματική διέξοδος για το λαό μπορεί να προκύψει μόνο αν απεγκλωβιστεί από τα ψευτοδιλήμματα και την πολιτική των δυνάμεων που υπηρετούν το κεφάλαιο.
