«H πολιτική σας είναι για μας, για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες
που θέλουν μια άλλη Ευρώπη, μια πηγή θεμελιώδους ελπίδας»
Ετιέν Μπαλιμπάρ
Η πολιτική μάχη μπροστά στην οποία βρισκόμαστε αφορά σε δύο επίπεδα. Αυτό της Ευρώπης, αν όχι του κόσμου, και αυτό της Ελλάδας.
Σε ότι αφορά το επίπεδο της Ευρώπης
Όπως πολλοί αναλυτές αποφαίνονται από τη στιγμή της δημιουργίας της ΕΕ θεωρήθηκε αυτονόητο ότι η νέα οντότητα θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σταδιακά. Στα πρώτα χρόνια της ευρωπαϊκής πορείας φάνηκε κάτι τέτοιο. Αυτό όμως άλλαξε σταδιακά με την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης αντίληψης και με την υποχώρηση σε ένα βαθμό και των πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας. Παράλληλα εξελίχτηκε και η μετάλλαξη της Σοσιαλδημοκρατίας. Με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ οι αντιστάσεις στην ομογενοποίηση πολλαπλασιάστηκαν και επιβλήθηκε μια πολιτική αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας. Το όραμα να δημιουργηθεί μια κοινωνική Ευρώπη απομακρύνθηκε
Σήμερα το τεράστιο χάσμα που χωρίζει τις ελίτ της Ευρώπης από τους λαούς οδηγεί στην επανεμφάνιση των διεκδικήσεων για ισότητα και δικαιοσύνη.
Είναι φανερό ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που κυριαρχούν υπονομεύουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το χειρότερο σύμπτωμα αυτής της νέας κατάστασης που δημιουργείται μετά την κρίση είναι η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού και των εθνικισμών.
Το μεγάλο επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ και του Α. Τσίπρα προσωπικά σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ότι έθεσαν τα ερωτήματα όπως: «Πού πάει η Ευρώπη;» και «Τι Ευρώπη θέλουμε;» Γι’ αυτό οι αντιδραστικοί ευρωπαϊκοί κύκλοι ανησύχησαν. Το γεγονός ότι εμπλέκεται πλέον στην ιστορία αυτή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το ότι συζητείται η απομείωση του χρέους για τη χώρα μας, η επαναδιαπραγμάτευση και η αμφισβήτηση πολλών επίμαχων σημείων του μνημονίου δημιουργούν προοπτικές που δεν υπήρχαν έως τώρα.
Ωστόσο δεν πρέπει να υποβαθμίζονται η πολυπλοκότητα και οι αντιφάσεις του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι. Σήμερα ακόμα και μεγάλες χώρες μπαίνουν στις αγορές. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν οι τελευταίες είναι πολιτικός. Οι πιο σοβαρές αναλύσεις λένε ότι οι κεντρικές πολιτικές επιλογές δεν είναι δυνατόν να μεθοδευτούν παρά μόνο σε πολλές χώρες ταυτόχρονα.
Στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην ίδια τη Γερμανία και τώρα στη Μ. Βρετανία, σε όλη την Ευρώπη οι δυνάμεις που αμφισβητούν το status ισχυροποιούνται ραγδαία. Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή.
Τα πράγματα δεν μένουν όπως ήταν.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια τεράστια ελπίδα και ένα παράδειγμα για την Ευρώπη». Η επιτυχία του, υποστήριξε ο Γάλλος φιλόσοφος Ε. Μπαλιμπάρ, οφείλεται στο ότι υπερασπίζεται το έθνος, χωρίς να υιοθετεί αντιευρωπαϊκές ή ξενοφοβικές θέσεις, ενώ υπογραμμίζει την ανάγκη για την Ευρώπη να ξαναδημιουργήσει την πολιτική μέσα από την κρίση.
Μένει να κρατηθεί ζωντανό το «συμβάν». Δεν είναι εύκολο, διότι δέχεται λυσσαλέα επίθεση εντός και εκτός. Δεν μπορεί να προδικάσει κανείς αν θα τα καταφέρουμε. Αλλά δεν έχουμε άλλη λύση από το να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να επιτευχθεί ο στόχος. Οι λαοί της Ευρώπης, οι προοδευτικοί άνθρωποι, σίγουρα περιμένουν καλά νέα από την Ελλάδα την Κυριακή το βράδυ, νέα που θα ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση και θα δώσουν φτερά στις ελπίδες τους.
Σε ότι αφορά στο δεύτερο επίπεδο της χώρας μας.
Η Ελλάδα αποτέλεσε το υπ’ αριθμόν ένα θύμα της κρίσης. Είναι η πρώτη που υπέστη σε τέτοιο σημείο τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων λιτότητας.
Η συμφωνία με τους Ευρωπαίους, παρά τα στοιχεία επιβολής και εκβιασμού που φέρει, ήταν αναπόφευκτη. Έγινε φανερό το προηγούμενο επτάμηνο πως καμία μικρή χώρα, δεν έχει την αντικειμενική δυνατότητα να συγκρουστεί κατά μέτωπο και μόνη της με το Ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Μια τέτοια, μονομερής σύγκρουση θα είχε μάλλον καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Θα ήταν όμως και λάθος να αγνοήσουμε ότι στο πλαίσιο αυτής υπάρχουν δυνατότητες, δυνατότητες μεταβολών, αμφισβητήσεων, διαπραγματεύσεων και αναδιάταξης προτεραιοτήτων. Ούτε θα περιμένουμε την ημέρα που θα αλλάξουν από μόνα τους τα πράγματα, ούτε θα αγνοούμε τους συσχετισμούς δυνάμεων χωρίς να αναπροσαρμόζουμε τις επιλογές μας.
Οι λέξεις συμβιβασμοί ακούγονται βαριές όμως είναι τις δέχεσαι μόνον προκειμένου να αποφύγεις την καταστροφή ή όταν λειτουργείς σε ένα περιβάλλον όπου δεν μπορείς να προχωρήσεις μόνος σου. Όταν τις υπαγορεύουν η λογική, τα γεγονότα και τα παραδείγματα από την ιστορία του κινήματος.
Ο πολιτικοοικονομικός πόλεμος, για μια χώρα που βρίσκεται υπό επιτροπεία από το 2010, χρειάζεται χρόνο για να κερδηθεί και σίγουρα περιλαμβάνει όχι μόνον επιθέσεις, νίκες και ανατροπές αλλά και υποχωρήσεις, ελιγμούς και συμβιβασμούς.
Οι εναλλακτικές είναι παρούσες. Ο ρόλος της αριστεράς είναι να εκπροσωπεί την κοινωνική πλειοψηφία, όσους έχουν πληγεί από ένα οικονομικό μοντέλο διακυβέρνησης που έχει σκοπό να ευνοήσει μόνον συγκεκριμένες οικονομικές ελίτ.
Το «παλιό» και χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό στη χώρα μας προσπαθεί να επανακάμψει λάθρα, επωφελούμενο από το γεγονός ότι οι Γερμανοί και κάποιοι δορυφόροι τους , με το πιστόλι στον κρόταφο, φόρτωσαν το ΣΥΡΙΖΑ με το 3ο μνημόνιο. Ωστόσο αυτές τις ημέρες της προεκλογικής περιόδου αποδείχτηκε, όχι μόνον ανίκανο να πείσει αλλά, αποδείχτηκε χωρίς περιεχόμενο, χωρίς αισθητική, αμετανόητο και έτοιμο ανά πάσα στιγμή να διολισθήσει στην αναξιοπρέπεια.
Όλοι οι Έλληνες πρέπει να στοχαστούμε πριν ψηφίσουμε το πόσο χλευαστικά και περιφρονητικά θα μας φερθούν από το βράδυ των εκλογών, όχι μόνον οι εδώ, εφ όρου ζωής επιβήτορες της εξουσίας, αλλά και οι ομοϊδεάτες τους στην Ευρώπη, οι Σόιμπλε, Μέρκελ, Λαγκάρντ κλπ (που τηρούν σιγή ιχθύος πλέον – και αυτό επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ- μήπως και αποφύγουν κάποιο παρόμοιο αποτέλεσμα με αυτό του δημοψηφίσματος) σε περίπτωση παλινόρθωσης στη χώρα μας του παλιού κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος και πόσα θα φορτώσουν στον Α.Τσίπρα προκειμένου να κυριαρχήσουν απολύτως απέναντι στη χώρα μας.
«Πικρές οι βουλές» του Σόιμπλε για το νέο «που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο», όμως, ΔΕΝ είναι σκοτεινές οι ψυχές των Ελλήνων. Και, όπως και στο δημοψήφισμα, ο λαός μας θα ευχηθούμε να βρει το κουράγιο να ξεμπερδέψει με το παλιό για να κερδίσει το αύριο, έστω και κάτω από το βάρος της επίθεσης και της προπαγάνδας όλου του παλιού πολιτικού κόσμου, του κόσμου της διαπλοκής και των ΜΜΕ που τώρα είναι πολύ πιο οργανωμένες και στοχευμένες αλλά και ενισχυμένες με τμήματα συνιστωσών από αδημονούντες, από «συνεπείς» και από αναχωρητές που αποποιούνται ευθύνες.
Μένει ο λαός μας να δώσει τη μάχη με ψυχραιμία, με μυαλό, με αισιοδοξία, με αγωνιστικότητα και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Κώστας Καραγιάννης Φυσικός
