“Εκβιασμοί κι αδιέξοδα… και στο βάθος η Ελπίδα…” της Μαριάνθης Τουτουντζίδου

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Αρκεί βέβαια να έχεις δημοκρατία. Και στην Ελλάδα της κρίσης δεν υπήρξε δημοκρατία , όταν ο λαός μας υποχρεώνονταν στους μνημονιακούς μονόδρομους , ούτε και στην Ευρώπη των ωμών εκβιασμών και ειλημμένων αποφάσεων,όπως τραγικά διαπίστωσε και ο Έλληνας πρωθυπουργός κατά την πορεία των διαπραγματεύσεων.Και τώρα μένει με μια αριστερή κυβέρνηση να δημιουργήσουμε και τις προϋποθέσεις , που φαίνεται πως δεν έχουμε,για να έρθουν καλύτερες μέρες και στον τόπο μας και στην Ευρώπη.Και ούτε έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε πίσω.Το χρωστάμε στον εδώ και πέντε χρόνια χειμαζόμενο λαό μας που αγωνίστηκε,που έδειξε εμπιστοσύνη στο μικρό ΣΥΡΙΖΑ και τον έκανε μεγάλο,στους ευρωπαϊκούς λαούς που πίστεψαν στους δικούς μας αγώνες και τους έκαναν δικούς τους, πιστεύοντας στην ελπίδα που γεννιόταν.Και σε τι διαφέρει η στάση που οφείλει να κρατήσει τώρα κόμμα και κοινοβουλευτική ομάδα από εκείνη που τόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή της κρίσης , όταν περνούσε από τη φάση των αγώνων στο δρόμο , στην κυβερνητική προοπτική; Ρίσκαρε σε συνθήκες άγριας πολεμικής σε κάθε φωνή που αντιστέκονταν , με ελάχιστες δυνάμεις και κέρδισε τον κόσμο. Και τώρα με τις ίδιες συνθήκες σε μια χώρα που συναποφάσισαν εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις να γίνει αποικία χρέους, εξουσιοδοτήθηκε από τον κόσμο να ρισκάρει να κρατήσει το τιμόνι της χώρας.

Όχι να το παρατήσει στα χέρια των εδώ φίλων της νεοφιλελεύθερης πολιτικής , όπου ό τι εφάρμοσαν στη χώρα τότε που είχε ακόμη διαπραγματευτικά χαρτιά για να παλέψει , το έκαναν εν πλήρει συνειδήσει γιατί αυτό το σχέδιο υπηρετούσαν.

Ο λαός μας το γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι το πάλεψε η κυβέρνησή μας, ότι δεν ήταν αυτό το σχέδιό της ότι εκβιάστηκε με ωμό και μαφιόζικο τρόπο σε πολιτικές ακόμη πιο άγριες, αρκεί να σταματήσει το “καρκίνωμα”που θα σκότωνε την πολιτική της άγριας λιτότητας στην Ευρώπη. Το αναγνωρίζουν όμως και οι ευρωπαϊκοί λαοί που είναι στο δρόμο όχι μόνο για να στηρίξουν την Ελλάδα που αντιστέκεται , αλλά και την προοπτική που όλο και πιο κοντά έρχεται.

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία” . Αρετή είναι να μένεις πιστός στις ιδέες σου, εντούτοις μεγαλύτερη αρετή είναι να παλεύεις με τόλμη να τις υλοποιήσεις. Όταν έχεις την εξουσία και πρέπει να πάρεις αποφάσεις , οφείλεις να ξεπερνάς συνειδησιακά διλήμματα που στο κάτω-κάτω δεν ενδιαφέρουν κανέναν, και να επιλέγεις έστω και το μικρότερο κακό,όπως εξαναγκάστηκε η τωρινή κυβέρνηση.Το λαό μας δε θα τον προδώσουμε αν οπισθοχωρήσουμε στη χαμένη μάχη αλλά αν παραδώσουμε τη χώρα στους προηγούμενους που την οδήγησαν με σχέδιο στην καταστροφή.
Σ’ αυτούς που τώρα ήδη πανηγυρίζουν,άλλοτε χλευάζοντας, άλλοτε ξεφωνίζοντας , καθώς καραδοκούν τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και προσδοκούν τη δική τους επάνοδο.

“Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος με υπομονή και υπερηφάνεια”λέει ο ποιητής. Και η υπομονή είναι κι αυτή μια μεγάλη αρετή , ιδίως όταν καλείσαι σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να γίνεις ένα σημαντικό της κεφάλαιο. Γιατί το διακύβευμα σ’ αυτό το μονοπάτι της ιστορίας που βρισκόμαστε ,είναι το μέλλον της ίδια της χώρας και του λαού της. Ο δρόμος δύσκολος για το λαό μας και δε θα είναι η πρώτη φορά που μια φιλολαϊκή κυβέρνηση θα εξαναγκάζεται σε αντιλαϊκά μέτρα. Αλλά θα ελπίζει και θα στηρίζει κάθε προσπάθεια για περισσότερη δικαιοσύνη,περισσότερη δημοκρατία έστω προσωρινά και με τη θηλιά του σκληρού προγράμματος στο λαιμό του. Και αυτό αποτελεί υπόσχεση της κυβέρνησης στο λαό.

Φαίνεται λοιπόν στο παρόν μόνο μια εναλλακτική: να επιτρέψουμε τους ίδιους να ξανάρθουν στα πράγματα. Που σημαίνει να γυρίσουμε πίσω στο λαό την εντολή του. Γιατί η εντολή του δεν ήταν μόνο η συναίνεση σε ένα πρόγραμμα που δε μας επετράπη να το υλοποιήσουμε, αλλά και η πίστη στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και στο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις δυνάμεις που συντάχθηκαν πλάι του ότι θα τον βγάλουν από το φαύλο κύκλο της λιτότητας και των ακραίων πολιτικών.

Διαφορετικά θα μείνει στην αριστερά το αριστερό της πρόσημο σαν τα σκονισμένα παράσημα στις προθήκες των μουσείων,χωρίς να έχει παρέμβει στην πραγματική ζωή να δώσει τη δική της απάντηση στα προβλήματα του κόσμου και από θέση κυβερνητική για άλλη μια φορά στην ιστορία της.

Είναι ανάγκη επιτακτική να μείνουμε ενωμένοι όλοι μαζί σ’ αυτόν τον οικονομικό πόλεμο με τα χιλιάδες θύματα στον τόπο μας ως τη βασική προϋπόθεση για να αποβεί νικηφόρος. Για να συντομεύσουμε το δρόμο για την αλλαγή μαζί με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης που προσβλέπουν στη μάχη της τωρινής κυβέρνησης. Για να σιάξουμε τη ζωή μας με το “πέτρινο χέρι” , βάζοντας ο καθένας μας το λιθαράκι που του αναλογεί , ως το μικρό μερίδιο ευθύνης που έχει απέναντι στην ιστορία.