“Συνδικαλιστικές καταχρήσεις” και “κυβερνητικός συνδικαλισμός”

Γράφει ο Προκόπης Κωφός

Αν και οι πρόσφατες εκλογές των εκπαιδευτικών

και η διακοπή των
μαθημάτων για να πραγματοποιηθούν δεν ήταν αμιγώς συνδικαλιστικές, το
φαινόμενο της διακοπής των μαθημάτων στα σχολεία για εκλογές
συνδικαλιστικών οργάνων που συζητήθηκε τις τελευταίες μέρες υφίσταται.
Σε όσα ειπώθηκαν για το θέμα, θα πρόσθετα και τα εξής:

Τέτοια φαινόμενα δεν είναι, όπως κακώς αναφέρθηκε, «συνδικαλιστικές
νοοτροπίες» και ούτε φυσικά είναι οι «συνδικαλιστικές καταχρήσεις» που
«οδήγησαν την κατάσταση στο απροχώρητο» και είχαν ως αποτέλεσμα να
αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σήμερα αυτή την κατάσταση που
αντιμετωπίζουν. Τέτοια φαινόμενα είναι καθαρά «εκδηλώσεις
κυβερνητικού/εργοδοτικού συνδικαλισμού» με στόχο το συμβιβασμό και τη
χειραγώγηση των εργαζομένων για να μη διεκδικούν αυτά που πραγματικά
δικαιούνται.

Συγκεκριμένα, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας όλα
αυτά τα χρόνια εκτός από κυβερνητικούς θώκους, κυβερνητικές και
ανώτατες διοικητικές θέσεις, νομοθετημένους παχυλούς μισθούς και άλλες
«διευκολύνσεις» και «παροχές» που «πρόσφεραν» στα στελέχη τους μέσα
στο συνδικαλιστικό κίνημα, στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, ανάλογα με τις
«επιδόσεις» τους, τους πρόσφεραν και μικρά «δωράκια», που, εκτός από
την πιθανώς ανισόμετρη διευκόλυνση που παρείχαν σε σχέση με τη ζημιά
που προκαλούσαν, είχαν σκοπό να επιβεβαιώνουν την υποτιθέμενη «ισχύ»
των κυβερνητικών εργατοπατέρων να «διεκδικούν» και να «επιτυγχάνουν»,
ώστε να συνεχίζουν να τους «εμπιστεύονται» και να τους ψηφίζουν οι
εργαζόμενοι χωρίς να χρειάζεται να δραστηριοποιούνται και να
κινητοποιούνται οι ίδιοι.

Ένα τέτοιο «δωράκι» των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80
προς τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές αποτελεί και η διακοπή των
μαθημάτων στα σχολεία για να διευκολυνθούν οι εκλογές συνδικαλιστικών
οργάνων. Πρόκειται για «εκδήλωση κυβερνητικού/εργοδοτικού
συνδικαλισμού» και όχι για «συνδικαλιστική νοοτροπία»! Ο ταξικός
συνδικαλισμός των εργαζομένων στη βάση των καλώς εννοούμενων
συμφερόντων του κάθε κλάδου είναι ακριβώς στον αντίποδα τέτοιων
«νοοτροπιών» και τέτοιων. «κατακτήσεων». Αυτός είναι ο συνδικαλισμός
που πρέπει να στηρίξουν οι εργαζόμενοι παραμερίζοντας τους
εργατοπατέρες που με τέτοιες και παρόμοιες μεθοδεύσεις τους έχουν
καθίσει στο σβέρκο!

Ο κυβερνητικός/εργοδοτικός συνδικαλισμός, που ταυτίζεται απόλυτα με
αυτό που αναφέρεται ως «κομματικός συνδικαλισμός» ή ως «ακομμάτιστος
συνδικαλισμός», δεν είναι συνδικαλισμός, είναι το μακρύ χέρι των
κυβερνήσεων και της εργοδοσίας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που
κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να το ελέγξουν και να το αδρανοποιήσουν
αφαιρώντας του το ταξικό του περιεχόμενο! Και ακόμα χειρότερα, η
διαφθορά και οι καταχρήσεις του κυβερνητικού/εργοδοτικού
συνδικαλισμού, δηλαδή η δική τους διαφθορά, αξιοποιείται σήμερα από
αυτούς τους ίδιους ως δικαιολογία για τη δυσχερή θέση στην οποία
βρίσκεται σήμερα η χώρα και ο λαός της. Όλοι έχουμε ακούσει πως μια
αιτία για τα σημερινά χάλια είναι ο συνδικαλισμός και οι
«συνδικαλιστές νοοτροπίες και καταχρήσεις». Μα, αυτός ο συνδικαλισμός
και αυτές οι «συνδικαλιστικές νοοτροπίες και καταχρήσεις» είναι ο
δικός τους συνδικαλισμός και οι δικές τους «νοοτροπίες», είναι ο
κυβερνητικός/εργοδοτικός συνδικαλισμός τους!

Στον αντίποδα αυτών των. «συνδικαλισμών», «κυβερνητικού»,
«εργοδοτικού», «κομματικού» και «ακομμάτιστου», είναι ο «ταξικός
συνδικαλισμός», αυτός που πρέπει να ενισχυθεί από τους εργαζόμενους
και να πρωταγωνιστήσει και στον οποίο φυσικά μπορούν να
δραστηριοποιούνται και τα κόμματα. Αλλά τι να πουν τα
αστικά/κυβερνητικά κόμματα στους εργάτες και γενικότερα στους
εργαζόμενους που δραστηριοποιούνται στον ταξικό συνδικαλισμό; Αυτά που
προωθούν με τις πολιτικές τους; Πως πρέπει οι εργαζόμενοι να
συμβιβαστούν με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, με την ανατροπή των
εργασιακών τους δικαιωμάτων, με τον περιορισμό των κοινωνικών παροχών
στην υγεία και με τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας, για να είναι
ανταγωνιστικοί και να έχουν κέρδη τα μονοπώλια και οι κάθε λογίς οι
εργοδότες και να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση σε βάρος των
εργαζομένων μέσω των «θυσιών» και της φτωχοποίησής τους;