“Οι σωστοί και αγνοί πατριώτες πάντα στις κρίσιμες περιστάσεις φαίνονται” / γράφει ο Δημήτρης Σιδηρόπουλος

Το ιστορικό μέλλον του κόσμου άρχισε και πάλι να διαγράφεται δυσοίωνο και τα τύμπανα του πολέμου ακούγονται όλο και πιο δυνατά, με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας να εντείνονται ημέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο.

Παντού «μαυρίλα», θηριωδία, μίσος, κτηνωδία, φτώχεια και δυστυχία. Οι σχέσεις και η ζωή των ανθρώπων, αλλάζουν καθημερινώς προς το χειρότερο, μαζί και η ηθική, η αγάπη, ο έρωτας, ο θεσμός του γάμου, η φιλία και η συγγένεια. Ζούμε με την απελπισία καθημερινή συντροφιά από τη ζοφερή αυτή κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία πολλά χρόνια και έπονται, φοβάμαι, τα χειρότερα, διότι, συνήθως «ενός κακού μύρια έπονται»!

Προσωπικώς με κυριεύει δέος, η τραγική αυτή κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών, που χαρακτηρίζει την εποχή μας μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ως ισορροπούσας δύναμης, που για πολλές δεκαετίες ήταν κατά γενική ομολογία η θεματοφύλακας της ισότητας, του πολιτισμού, της παγκόσμιας ειρήνης και ανασταλτική δύναμη στις ορμητικές διαθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνικής αδικίας και βαρβαρότητας, οι οποίοι αρπάζοντας και καταστρέφοντας ισχυρίζονται μετά κυνισμού ότι γίνονται φορείς πολιτισμού, δημοκρατίας και ελευθερίας, ξεχνώντας το ιστορικό παρελθόν τους που εξόντωσαν 20-3 εκατομμύρια ιθαγενείς της Αμερικής κι εξαφάνισαν τον πολιτισμό τους, που αιώνες με την Ιερά τους Εξέταση διέπραξαν φρικιαστικά εγκλήματα, βιαιότητες και φοβερά μαρτύρια σε όσους τολμούσαν να έχουν αντίθετη γνώμη από τη δική τους (Μπρούνο, Κοπέρνικος, Γαλιλαίος κλπ).

Τις πολλές Σταυροφορίες τους και τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Τους δύο καταστρεπτικούς Παγκόσμιους Πολέμους του περασμένου αιώνα και τόσα άλλα. Προβατόσχημοι λύκοι ήταν που ήθελαν να μας εξαφανίσουν ως ανάδελφο κοσμοϊστορικό λαό. Αυτοί οι φίλοι και σύμμαχοί μας μάς προκάλεσαν όλες τις συμφορές του νεώτερου Ελληνισμού από συστάσεως ελληνικού κράτους, ενώ και την σημερινή μας κατάντια σε ειρηνική περίοδο!

Όλα είναι προσχεδιασμένα! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κύριος παράγοντας και «μοχλός» όλων των τελευταίων δραματικών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή μας είναι το ενεργειακό και τα τεράστια κοιτάσματα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Με όλα αυτά και πολλά άλλα βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι αποφράδα ημέρα δεν ήταν ημέρα η άλωσης της Κωνσταντινούπολης η 29η Μαΐου 1453 αλλά και η 13η Απριλίου 1204 από τις ορδές των χιλιάδων Σταυροφόρων Συμμοριών που λεηλάτησαν, κατέσφαξαν και κατέστρεψαν Παρθενώνες. Μία πραγματική πνευματική Γενοκτονία, όπως εύστοχα ονομάστηκε.

Στις καπιταλιστικές κοινωνίες, άρχουσες οικονομικές ολιγαρχίες συμβιβάζονται εύκολα με τον όποιο κατακτητή, προκειμένου να διατηρήσουν τα αγαθά και τα προνόμιά τους. Και είναι πάντα ενωμένοι όταν υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους ή όταν πρόκειται να επιτεθούν. Και οι όποιες κατά καιρούς αντιθέσεις τους οφείλονται στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο μοίρασμα της λείας τους για την μερίδα του λέοντος. Οι δυναστικές αυτές ολιγαρχίες, όπου Γης, όταν βλέπουν να κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους και να πλησιάζει το τέλος τους πετούν από πάνω τους και το ύστατο φύλλο συκής και καλούν σε βοήθεια άλλους ξένους ισχυρούς δυνάστες, που τους ονομάζουν, με τον πλέον κυνικό τρόπο, «ελευθερωτές», «σωτήρες» και «ευεργέτες» της Πατρίδας, υψώνουν τα αγάλματά τους στις διάφορες κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων και δίνουν στους μεγάλους δρόμους τα ονόματά τους.

Την απαλλοτρίωση της εθνικής ανεξαρτησίας την παρουσιάζουν ως εθνικό κέρδος και τη νοθεία κάθε εθνικής έννοιας την ονομάζουν εθνικοφροσύνη. Έτσι κατά κανόνα λειτουργούν όλες οι οικονομικές ολιγαρχίες του κόσμου, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων.

Πολλά άλλαξαν με το πέρασμα των χρόνων, πάνω σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη μας και στην ταλαιπωρημένη και βασανισμένη χώρα μας εκτός από την αλαζονική εξουσία. Το ίδιο διεγερτικό που μεθούσε κάποτε τους Νέρωνες και Καλλιγούλες της αρχαίας Ρώμης, το ίδιο μεθάει και σήμερα όλους τους υποψήφιους Νέρωνες και Καλλιγούλες του κόσμου, γιατί «το μεθύσι της εξουσίας είναι σκληρό σαν το γρανίτη και αιώνιο σαν τα Ιμαλάια» όπως γράφει σε ένα βιβλίο του ο Φρέντυ Γερμανός.

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι πλασμένος να αγαπά και να αγαπιέται, και όχι να μισεί και να μισιέται. Από την αρχαιότητα ακόμα ο τραγικός Σοφοκλής βάζει στα χείλη της ηρωίδας του Αντιγόνης τη φράση «δε γεννήθηκα να μισώ και να μισιέμαι, αλλά να αγαπώ και να αγαπιέμαι».

Και ο Χριστός για την αφειδώλευτη αγάπη σταυρώθηκε, καθώς και χιλιάδες ανώνυμοι Χριστοί και Προμηθείς στο πέρασμα των αιώνων. Γι αυτό η επιστροφή στις πραγματικές παραδοσιακές αξίες της ζωής αποτελεί τη βασική προϋπόθεση απαλλαγής του σύγχρονου ανθρώπου από το καταθλιπτικό αυτό άγχος, την ανασφάλεια και το κενό που τον περιβάλλει.

Το σημερινό μοναδικό υπερκαπιταλιστικό σύστημα με το συνεχές «κυνήγι» του χρήματος, που όλο και περισσότερο συγκεντρώνεται στα χέρια των ολίγων, ενισχύει την ανασφάλεια και το ψυχικό κενό του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος δεν φαίνεται ευτυχέστερος προηγούμενων γενεών, παρά τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις, ταμπουρωμένος στη μοναξιά του πίσω από θωρακισμένες πόρτες και παράθυρα και τριγυρισμένος από λογής λογιών τηλεχειριστήρια της σύγχρονης τεχνολογίας μας.

Σε μία τέτοια κλειστή ζωή και κάτω από αυτές τις οικονομικές συνθήκες πώς είναι δυνατόν να αισθανόμαστε πληρότητα ευτυχίας; Τι πέτυχε τελικώς το σημερινό μοναδικό υπερκαπιταλιστικό σύστημα; Μας οδήγησε σε έναν γενικό ξεπεσμό όλων των αξιών της ζωής και μας στέρησε και μας στερεί την απλή ευτυχία που τόση ανάγκη έχει και δικαιούται ο άνθρωπος.

Πέτυχε, επίσης, τον κατατεμαχισμό των λαών και την διάλυση της κοινωνικής και οικογενειακής συνοχής και δημιούργησε πάμπολλα οικονομικά, ψυχολογικά και άλλα προβλήματα στους ανθρώπους με την αύξηση της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας και της εγκληματικότητας. Αυτή η πρωτοφανής «διελκυστίνδα» και  ο φιλομονοπωλιακός παροξυσμός ανταποκρίνεται πλήρως στη βαρβαρότητα της σημερινής  εποχής και αποτυπώνει περίτρανα το πνεύμα και το περιεχόμενο της ανήθικης και αλλοπρόσαλλης εποχής μας και η καταδίκη και η ανατροπή της είναι όρος επιβίωσης. Εκατομμύρια παιδιά σε πολλά μέρη της γης μεγαλώνουν χωρίς κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών τους και πεθαίνουν καθημερινά αβοήθητα από πολέμους, πείνα και αρρώστιες. Συνθήκες που ντροπιάζουν τον πολιτισμό μας και αναπόφευκτα ενισχύουν διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες.

Ας αφήσουν οι ηγέτες των χωρών, κυρίως των μεγάλων και πλούσιων χωρών, τον στρουθοκαμηλισμό τους και την υποκρισία που τους χαρακτηρίζει και ας ξοδέψουν περισσότερα από το πλεόνασμά τους για τον χορτασμό όλων αυτών των εκατομμυρίων πεινασμένων και δυστυχισμένων παιδιών του κόσμου, αντί να τα  απειλούν περισσότερα με τους ιλιγγιώδεις εξοπλισμούς τους.

Θεμελιακή προϋπόθεση για την επιβίωση των ανθρώπων και τον εξανθρωπισμό της ζωής, δεν είναι οι αδικίες και οι πόλεμοι, αλλά η ειρήνη και η φιλία μεταξύ των λαών που, δυστυχώς, κατά καιρούς γίνεται αντικείμενο ευτελών συναλλαγών και σπάνια διακρίνει κανείς γνήσια ειρηνόφιλη διάθεση και ειλικρινή έκφραση των πολιτικών ηγεσιών, των μεγάλων κυρίως χωρών. Αυτός ο κόσμος της ψυχικής γυμνότητας και της ηθικής αποσύνθεσης δεν μπορεί να ζήσει για πολύ και δε θ’ αργήσει να συντριβεί κάτω από τον ακατανίκητο νόμο της ηθικής ανάγκης που εκφράζει η κοινωνική δικαιοσύνη και ισορροπία.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος, ένας από τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, έλεγε: «Για τρία πράγματα είμαι ευτυχής και υπερήφανος. Πρώτον ότι εγεννήθην άνθρωπος και ου θηρίον, είτα ότι ανήρ και ου γυνή και τρίτον Έλλην και ου βάρβαρος». Αν ζούσε σήμερα σίγουρα θα αναθεωρούσε αυτές τις σκέψεις του, κυρίως την πρώτη, και θα ντρέπονταν για το ανθρώπινο γένος, βλέποντας όλη αυτή την κατάντια των ανθρώπων και τις χιλιάδες βασανισμένων προσφύγων από την απέναντι ακτή της  ιδιαίτερης πατρίδας να εγκαταλείπουν τρομαγμένοι τις πατρίδες τους εξ αιτίας των πολέμων που τους επιβάλαμε εμείς οι «πολιτισμένοι» του δυτικού πολιτισμού.

Και η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά και δεν περιμένουν οι δυστυχισμένοι από πουθενά και από κανέναν κάποια άγκυρα σωτηρίας στη δραματική και απελπιστική αυτή κατάστασή τους. Είναι να ντρέπεται κανείς από τις καθημερινές ειδήσεις και εικόνες της τηλεόρασης. Πώς μπορεί να είναι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι στον κίβδηλο και άδικο αυτόν κόσμο; Η ανθρωπότητα έφτασε και πάλι στο απόγειο της βαρβαρότητας. Ο κόσμος διαλύεται και καταρρέει από την οικονομική, ηθική και πνευματική σήψη, νομιμοποιώντας όλες τις ανθρώπινες εκτροπές και διαστροφές. Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία οι αξιωματούχοι υποβάλλονταν σε αυστηρό έλεγχο του ήθους και της ικανότητάς τους πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους και ο όποιος τυχόν διασυρμός του ονόματός τους για ατασθαλίες ισοδυναμούσε με την ηθική τους εξόντωση.

Αυτή η χώρα με την τρισένδοξη Ιστορία της, που δίδαξε σε όλον τον κόσμο Τέχνες, θέατρο, μυθολογία, ιατρική, φιλοσοφία, ποίηση και δημοκρατία, που ανύψωσε Παρθενώνες και Ολυμπίες, δικαιούται να ομιλεί, να απαιτεί να είναι αντάξια της ιστορίας της και της μεγάλης παγκόσμιας πολιτιστικής προσφοράς της, που αντ’ αναγνωρίσεως εισπράττουμε, δυστυχώς, την αδιαφορία και τον χλευασμό, ενίοτε, φίλων και συμμάχων.

Ο πολιτισμός στη βαθύτερή του έννοια είναι η ανθρώπινη ευημερία κι ευτυχία και η αναζήτηση αυτών των αγαθών αποτελεί τη βάση όλων των κοινωνικών συστημάτων και θεωριών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Και τα διάφορα κοινωνικά συστήματα δοκιμάζονται και σταθεροποιούνται ή φθείρονται ανάλογα με την ικανότητά τους να εξασφαλίσουν στον άνθρωπο την ειρήνη και το ανώτερο ποσοστό ευημερίας και διανοητικής αναβάθμισης του ανθρώπου, καθιστώντας τον αντάξιο του ονόματός του και της αποστολής του. Και η αποτυχία τους είναι και ο αμείλικτος θάνατός τους.

Μετά την ευφορία πολλών δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα λόγω ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης και της παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων, η Ευρώπη έχασε και πάλι τον οικονομικό και πολιτιστικό της προσανατολισμό και παραπαίει οικονομικώς και κοινωνικώς και δεν μπορεί να αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην εδραίωση της ειρήνης για να φανεί αντάξια του Βραβείου Νομπέλ Ειρήνης που της απενεμήθη το 2012 «για το ρόλο της και τη συμβολή της στην παγκόσμια ειρήνη και τη συμφιλίωση των λαών». «Επεα πτερόεντα» κατά τον Όμηρο, δηλαδή λόγια του αέρα, διότι όλα εκείνα τα χρόνια, από ότι θυμούμαι, συνέβαινε το εντελώς αντίθετο, και ζητούμενο της στρατηγικής τακτικής της καπιταλιστικής Ευρώπης ήταν η γεωπολιτική ανάσχεση με όλα τα μέσα της Σοβιετικής Ένωσης που τελικώς πέτυχαν τη διάλυσή της σε ειρηνική περίοδο, αυτό που δεν πέτυχαν επανειλημμένως με τη δύναμη των όπλων.

Και ήταν ομολογουμένως η μεγαλύτερη επιτυχία του Καπιταλισμού και η καταστροφή των εργαζομένων. Και την «επιτυχία» τους εκείνη και την απώλεια ισορροπίας πληρώνουμε σήμερα και είμαστε ακόμα στην αρχή. Το καλοκαίρι του 1992, υποδεχόμενος ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας μας Κωνσταντίνος Καραμανλής τον Αμερικανό πρόεδρο Τζώρτζ Μπούς, τον πρεσβύτερο, στη χώρα μας, στη δεξίωση που του παρέθεσε επαίρονταν για τη μεγάλη επιτυχία της Αμερικής της ανατροπής της Σοβιετικής Ενωσης, του είπε: «Μην επιχαίρετε κύριε Πρόεδρε για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσής, γιατί επέρχεται μακρά περίοδος αναρχίας και χάους και η ανθρωπότητα ολόκληρη θα περάσει δύσκολες εποχές». Προφητεία από έναν συντηρητικό πολιτικό, που, δυστυχώς για την ανθρωπότητα, δικαιώθηκε. (Από το βιβλίο του δημοσιογράφου Χρήστου Θεοχαράτου, σελίδα 41).

Δύσκολος και με μεγάλος κόστος ήταν πάντα ο δρόμος της σωτηρίας των λαών, από τον Σπάρτακο της αρχαίας Ρώμης έως και σήμερα. Οι μεγάλοι  άθλοι προόδου και ευημερίας των λαών σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, έγιναν από εκείνους που διάλεξαν στη ζωή τους το κουραστικό και επικίνδυνο ανηφόρισμα για αξίες και ιδανικά. Εκείνοι που στη ζωή των «ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες» όπως γράφει ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης.

Το άρθρο μου αυτό, στα 83 μου χρόνια, εκφράζει αυτό ακριβώς που νιώθω και θέλω να πω. Και δεν το κάνω από επιδεικτική λογοτεχνική ικανότητα που δεν διαθέτω, ούτε  επιλέγω να “διανοουμενίζω”, αφού και διανοούμενος δεν είμαι. Ένας απλός συνταξιούχος επαρχιώτης είμαι. Εκφράζομαι έτσι για να αδειάσω τον εαυτό μου από μια επικίνδυνη ουσία, που λέγεται αλήθεια, και ως τέτοια πρέπει να εκτιμηθεί από όσους το διαβάσουν.

Κάθε μου λέξη ξεπετιέται αυθόρμητα και πηγαία μέσα από τις επώδυνες παιδικές και νεανικές μου αναμνήσεις στη γενέτειρά μου Μεταμόρφωση του Νομού Κιλκίς, παιδί της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, με ανεξίτηλη την εικόνα εμπρησμού του πατρικού μου σπιτιού από τους Γερμανούς συνεπικουρούμενων και από «Έλληνες» συνεργάτες τους, σε ηλικία έξι (6) ετών. Και γονείς που γνώρισα μετά την στρατιωτική μου θητεία ,πολιτικούς πρόσφυγες στην Τσεχοσλοβακία. Και φυσικά δε θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες, διότι δεν είναι του παρόντος, αλλά και η αναφορά τους και η θύμησή τους και μόνο με πληγώνουν έως και σήμερα στα βαθιά μου γεράματα.

Γνωρίζω, ότι το  εκφραστικό αυτό γραπτό μου ύφος και οι λίγες προσεκτικά διατυπωμένες αναφορές μου μπορεί να δημιουργήσουν σε κάποιους  – λίγους πιστεύω – διαφωνίες και αντιπάθειες. Δε χρειάζεται να είναι κανείς οξυδερκής και διανοητικά προικισμένος για να καταλάβει πόσο σκληρή και αδυσώπητη είναι η ζωή για τους έντιμους και ειλικρινείς που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, σε έναν κόσμο σκληρό, μελαγχολικό και ανάλγητο, που τον συνήθισαν να ζει πάντα κάτω από άθλιες συνθήκες στερώντας του την ειρήνη, την ευημερία, το χαμόγελο και το διονυσιασμό που τόση ανάγκη έχει ο άνθρωπος.

Ο ανάδελφος ελληνικός λαός και η Ελλάδα μας ήταν για τις «μεγάλες δυνάμεις» πάντα μία χώρα εκμεταλλεύσιμη, που πολλές φορές υποδαύλιζαν τα όποια εσωτερικά της προβλήματα, δίνοντας την ευκαιρία στους εχθρούς της να επωφεληθούν, καθιστώντας την αντικείμενο συναλλαγής. Και παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν εγκατέλειψε τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Οι αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης, που αγωνίζονταν για τα απαράγραπτα δίκαια της Πατρίδας μας, ποτέ δεν εκώφευσαν στη φωνή και το κάλεσμα της Πατρίδας, διότι οι σωστοί και αγνοί πατριώτες στις κρίσιμες περιστάσεις φαίνονται. Αδούλωτες ψυχές μιας τόσο μικρής χώρας σε έναν τόσο μεγάλο αγώνα. Αφήναν τη σιγουριά της υποταγής και του συμβιβασμού, σπίτια γονείς και παιδιά και ανέβαιναν στα βουνά να αγωνιστούν για τη λευτεριά της Πατρίδας μας.

Δούλος είναι εύκολο να γίνει κανείς, αφέντης είναι δύσκολο. Και αυτόν το δύσκολο δρόμο προτίμησαν οι αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης «ψυχή τε και σώματι» μαζί και οι γονείς μου. Το δρόμο της ευδοξίας και της τιμής. Μέσα σε εκείνες τις τραγικές συνθήκες πέρασα τα πιο τρυφερά παιδικά μου χρόνια στην απόμερη, φτωχή και πληγωμένη γενέτειρά μου, Μεταμόρφωση Νομού Κιλκίς, χωρίς γονείς και την ηθική και υλική συμπαράσταση από πουθενά και από κανέναν.

…………….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Από τη Μεταμόρφωση Κιλκίς

Κάτοικος Αγίου Γεωργίου Βέροιας

Τηλ.23310-51132