Η “ήσυχη συνείδηση” της Χαρίκλειας Ουσουλτζόγλου

Γράφει ο Γιάννης Αγγέλογλου*
“Αποχωρώ με τη συνείδησή μου ήσυχη και νοιώθοντας ότι έκανα αυτό ακριβώς που οφείλει να κάνει ο κάθε πολίτης

που είχε την τιμή να υπηρετήσει τα κοινά: Να ξέρει πότε έρχεται και πότε πρέπει να φύγει…» (sic!) είναι η πρώτη φράση με την οποία ξεκινά την τελευταία της συνέντευξη ως δήμαρχος Βέροιας, η Χαρίκλεια Ουσουλτζόγλου Γεωργιάδη. Φράση ενδεικτική που αρκεί, για να χαρακτηρισθεί ως χαμηλής ποιότητας το πολιτικό της ιδεώδες. Κι αν λάβουμε υπόψη μας μια ρήση του Hobsbawm, ότι «οι λέξεις είναι μάρτυρες που συχνά μιλούν πιο καθαρά από τα ντοκουμέντα», η φράση της αυτή και μόνο, γίνεται πλέον αποδεικτική του νεφελώδους και ευτελούς πολιτικού της κριτηρίου, καθώς οι ίδιες οι λέξεις της, θα ρεζιλεύουν στο διηνεκές, τόσο την ίδια, όσο και την πόλη που την εξέλεξε. Οι λέξεις που διαλέγει ο καθένας, ως γνωστόν, καταδεικνύουν τη μόρφωσή του, την καλλιέργεια, την καλλιέπεια και γενικά το ποιόν του και τον χαρακτηρίζουν. Και οι ιδιολεξίες των εκφράσεων ως “scripta manent», μένουν στο συλλογικό ασυνείδητο ως ταυτοποιητικές της προσωπικότητας. Ιδίως όταν έχουν πανελλήνια απήχηση. Ιδίως στην εποχή του διαδικτύου. Με μια λέξη, για να περιγράψει ο καθένας μας την επίγνωση και την ήθος του (έθος), διαλέγει τη λέξη συνείδηση. Ας δούμε, λοιπόν…

Πρώτιστη γνώση του κάθε πολίτη «που είχε την τιμή να υπηρετήσει τα κοινά…(sic!)» δεν είναι να ξέρει τα πολιτικά του δρομολόγια, της άφιξης και της αναχώρησης. Αυτά είναι προσόντα του πολιτικού οπορτουνισμού, μάλλον, στον οποίον, πράγματι η δήμαρχος της Βέροιας έχει διαπρέψει. Ο εχέφρων πολιτικός ιεραρχεί τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές του, τα οράματα και τη συνείδησή του. Είναι ολοφάνερο ότι ως δήμαρχος δεν μπορούσε να είχε μείνει ούτε λεπτό περισσότερο στα κοινά. Είχε ήδη υπερβεί κάθε όριο ανεκτικότητας, όπως διατυμπανίζουν εδώ και καιρό, τόσον οι συνεργάτες της όσο και οι παραπομπές της στα δικαστήρια. Επομένως η κυρία Δήμαρχος μάλλον ασυνειδησία δείχνει με τα λεγόμενά της, ακόμη κι όταν διατείνεται ότι φταίει η Δικαιοσύνη και την προτρέπει να «μη στέλνει όλες τις υποθέσεις της στο … ακροατήριο»! (sic!) Και αυτολεξεί ότι «… κάποια πράγματα πρέπει να πηγαίνουν στο αρχείο»! http://youtu.be/Gn-JcqAdS90, Ο αμοραλισμός της πολιτικής ευελιξίας όταν υπερβαίνει τα όρια της υποκρισίας, a posteriori μάλιστα, (για την υστεροφημία της δηλαδή), μπορεί να θεωρηθεί εκμαυλισμός της πολιτικής εθιμικής, αλλά και της κοινής γνώμης. Και ιδού του λόγου το αληθές:

Κανείς δήμαρχος ευυπόληπτος δεν θα είχε «ήσυχη συνείδηση», αν είχε προσλάβει για αμειβόμενο σύμβουλό του με χρήματα των φορολογουμένων δημοτών, τον συμπέθερό του, με τυπικά προσόντα, αλίμονο, και με μοναδική επαγγελματική εμπειρία, θηραματοφύλακας του κυνηγητικού συλλόγου! Υποτίθεται ότι κάθε συγγενής, έστω και εξ αγχιστείας, θα συμβούλευε πρόθυμα κι ευχαρίστως, την υψηλά ιστάμενη συγγενή του, δωρεάν μάλιστα, και επ΄ ουδενί, επί χρήμασι.

Και ουδείς φυσιολογικός Δήμαρχος θα επαίρονταν για τη συνείδησή του, όταν τα ανδραγαθήματα του εν λόγω, παρά τις προσπάθειές της για συγκάλυψη, έγιναν ήδη γνωστά στα αστυνομικά τμήματα, γνωστά στα δημοτικά συμβούλια, γνωστά στα δικαστήρια, αλλά και στο πανελλήνιο μέσω τηλεοπτικών εκπομπών υψηλής ακροαματικότητας.

Ο σύμβουλός της και συμπέθερος, χειροδίκησε ενώπιόν της, εναντίον δημοτικού συμβούλου στο Δημαρχιακό γραφείο, πράξη για την οποία θα σέρνεται κυριολεκτικά στα δικαστήρια προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα του ευνοημένου της, επί μακρόν, http://seirios-gr.blogspot.gr/2013/03/blog-post_9365.html και http://www.zougla.gr/general/article/xastouki-di-asimanton-aformin, όπου όσο κι αν έχει διαπρέψει στην υποκριτική και θεατρικότητα θα δυσκολευτεί πολύ να δικαιολογήσει την προσπάθειά της να συγκαλύψει το συμβάν, δηλώνοντας το ως μυθοπλασία του καταγγέλλοντος. Η γαρ λαλιά μας «δήλον» μας ποιεί. (Ολοφάνερο, καταφανέστατο, κατάδηλο). Ο πολιτικός μας πολιτισμός είναι κατ΄ εξοχήν λεκτικός. Της κυρίας Ουσουλτζόγλου, υπήρξε και «της χειροδικίας», τύπου Κασιδιάρη και λοιπών.

Είναι ν΄ αποφεύγεται η λέξη συνείδηση όταν αποκρύπτονται ή συγκαλύπτονται πράξεις «ασυνείδητες», γιατί προκαλούν και ερεθίζουν το περί δικαίου αίσθημα. Ιδιαίτερα όταν ο μηνυτής, είναι συμπτωματικά εκδότης εφημερίδας και αρχηγός δημοτικής παράταξης με τη διακριτική επωνυμία «Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ».

Σοβάρεψα πολύ το άρθρο για το ιλαροτραγικό πολιτικό απολίθωμα της κυρίας Χαρούλας, που δεν το αξίζει ίσως, γιατί στου «ατελέσφορου» το σπίτι, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να αναλύει κανείς «παλιά αγεφύρωτα». Η αμετροέπεια και το θράσος της, όμως, να μην προτιμήσει το «σιγάν» που στην περίπτωσή της θα ήταν «κρείττον του λαλείν», μ΄ έβαλε στον κόπο ν΄ ασχοληθώ.

Μετά το «τραγικόν» όμως, ας παραθέσω και το «ιλαρόν» του πράγματος. Περιστατικό από το οποίο αποδεικνύεται περίτρανα, τόσο η ένδεια των εμπνεύσεων, όσο η πενιχρότητα του οράματος της κυρίας Δημάρχου. Επιπροσθέτως όμως -και κυρίως-, τα ταπεινά της κίνητρα, όταν προκειμένου να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψή της από «συκοφάντες της», προέβη σε αγωγή εναντίον τους -κι όχι σε μήνυση-, κακοχαρακτηρίστηκε από πολλούς η επιλογή της αυτή, καθώς παραπέμπει σε αθέμιτο πλουτισμό.

Ε, λοιπόν… Για να δικαιολογήσει την ταπεινωτική, για πολιτικό πρόσωπο καταφυγή της (έχουν απεριόριστο βήμα διαλόγου οι δήμαρχοι) και να την προβάλει ως ανυστερόβουλη κι ανιδιοτελή πράξη τιμής, διάλεξε ως αποδέκτη των χρημάτων που θα επιδίκαζε το δικαστήριο για την περίπτωση που θα κέρδιζε τη δίκη, το … κοινωνικό παντοπωλείο. Φαντάζεστε πως το εμπνεύσθηκε –ενδεχομένως- η … «ήσυχη συνείδησή της»; Το όνομα του νεαρού δικηγόρου που θα χειρίζονταν την αγωγή από τη λίστα των δικηγόρων που πρότεινε ο Δικηγορικός Σύλλογος, κατά σύμπτωση είναι… Μπακάλης. Μπακαλίστικη και η προσπάθειά της να πετύχει την φίμωση των τοπικών Μέσων, δια του εκφοβισμού.

Μάλλον παράδειγμα προς αποφυγή, θα είναι επομένως, σε πολλά πράγματα και παρά τις προσπάθειές της να διαφυλάξει την υστεροφημία της, η απερχόμενη Δήμαρχος. Γιατί με την απαξία της πολιτικής και των πολιτικών που βιώσαμε και βιώνουμε, σχεδόν όλοι μας γνωρίσαμε εκ βαθέων ότι ο ικανός, ο ακέραιος και ο συμπαθής πολιτικός, οφείλει πρωτίστως να βλέπει και ν’ ακούει. Όπως οφείλει να ξέρει, εκτός από το πότε να φεύγει, κυρίως πότε να μιλά και πότε να σωπαίνει. Διότι «νους ορά και νους ακούει» που λέει ο λαός, και «βούτα καλά τη γλώσσα στο μυαλό σου πριν μιλήσεις». Αλλά και στη συνείδησή σου αν έχεις, που είναι επίγνωση και ταυτόχρονα εσωτερικός ηθικός έλεγχος. Γιατί με όσα σου καταμαρτυρούν, το ένα τοις χιλίοις αν είναι αλήθεια, και αν είναι όλα εφησυχασμένα και «ήσυχα», τότε μάλλον δεν έχεις: Μήτε μυαλό, μήτε συνείδηση.

Οπότε, «ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω”…

* Ο Γιάννης Αγγέλογλου, είναι ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος Βέροιας
27.8. 2014