Δρ. Αθανάσιος Σπηλιωτόπουλος. Μια λαμπρή πορεία στις κορυφογραμμές της Νευροχειρουργικής / συνέντευξη στον Κωστή Χαλάτση

Ο διεθνούς κύρους νευροχειρουργός σπονδυλικής στήλης και εγκεφάλου μιλά στη Φαρέτρα

Επιβλητικός και υποβλητικός με το βλέμμα του σοβαρού, υπεύθυνου και αυτοκυριαρχημένου γιατρού των λακωνικών αλλά και περιεκτικών διατυπώσεων, ταυτόχρονα όμως με το ευγενικό και μειλίχιο χαμόγελο που εμπνέει σιγουριά, ασφάλεια, ζεστασιά και τη βεβαιότητα  του ανθρώπου που εγγυάται την προσπάθεια για το καλύτερο, με την απλότητα και την οικειότητα που αρμόζει όχι σε επαγγελματία, αλλά σε λειτουργό της Υγείας.

Ο λόγος για τον Νευροχειρουργό, Δρ, MD – PhD Αθανάσιο Σπηλιωτόπουλο, έναν από τους κορυφαίους της ειδικότητας του στο χώρο της επιστημονικής κοινότητας,  σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, ο οποίος ανοίγει το γραφείο του και την καρδιά του στη Φαρέτρα, αποκαλύπτοντας πώς συνυπάρχουν και αλληλοεπιδρούν στο πρόσωπο ενός έμπειρου χειρουργού, η «λιονταρίσια» καρδιά της ψυχραιμίας των μεγάλων αποφάσεων, το «αετίσιο» βλέμμα της διακριτικής ικανότητας των γρήγορων και εύστοχων εστιάσεων και ανιχνεύσεων, με τη λεπτότητα και τη δεξιοτεχνία των χειρισμών… «γυναικείου» χεριού!

Ο Δρ. Αθανάσιος Σπηλιωτόπουλος, από το 2000 έως το 2003 ανέλαβε τη θέση του Επιστημονικού Υπεύθυνου στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο και ως Νευροχειρουργός από το 2003 υπηρετεί στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «ΑΧΕΠΑ». Κατέχει θέση  Διευθυντή του ΕΣΥ και είναι Διδάκτωρ Νευροχειρουργικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το επιστημονικό του έργο επικεντρώνεται στη Χειρουργική της Σπονδυλικής Στήλης, του Εγκεφάλου, της Βάσεως του Κρανίου και στη Χειρουργική Ογκολογία. Έχει διατελέσει Πρόεδρος της Εταιρείας Χειρουργών Σπονδυλικής Στήλης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Νευροχειρουργικής Εταιρείας. Παράλληλα, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νευροχειρουργών, της Παγκόσμιας Ένωσης Χειρουργών Σπονδυλικής Στήλης, καθώς και της Παγκόσμιας Ένωσης Νευροχειρουργών. Επιπλέον, ασκεί καθήκοντα Ταμία στην Ελληνική Εταιρεία Βάσεως Κρανίου. Το επιστημονικό του έργο περιλαμβάνει περισσότερες από 160 δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

Από τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του συμμετείχε ενεργά σε ερευνητικά προγράμματα, μεταξύ των οποίων και η συνεργασία με την Καρδιολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο, στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ) με θέμα «Μελέτη των ισχαιμικών καρδιοαγγειοπαθειών και της υπέρτασης».

Επιπλέον, υπήρξε ερευνητής στη διεθνή μελέτη RESCUE και κύριος ερευνητής στη μελέτη STICH, που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία της Α΄ Νευροχειρουργικής Κλινικής του ΑΧΕΠΑ με το Πανεπιστήμιο του Newcastle.

Είναι έγγαμος με την Ελένη Γκέκα, Ιατρό Αναισθησιολόγο – Εντατικολόγο και Διευθύντρια της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του ΑΧΕΠΑ. Έχουν δύο παιδιά, ενώ ο ίδιος συνεργάζεται από το 2024 με τις κλινικές « Άγιος Λουκάς», «Κυανούς Σταυρός» και «Γενική Κλινική Θεσσαλονίκης», διατηρώντας το ιδιωτικό του ιατρείο στο κέντρο της πόλης. (Εθνικής Αμύνης 6,Θεσσαλονίκη).

……………

Οι πρώτες δυσκολίες και ευθύνες – τα πρώτα εφόδια ζωής

Με μια ίσως πρώιμη ωριμότητα δυναμικής εισόδου στο «στίβο» της ζωής, αναλαμβάνοντας ευθύνες και υποχρεώσεις από μικρός,  τη δεκαετία του ’60, στο Παγκράτι, όπου μεγάλωσε, υποστηρίζοντας οικογενειακές ανάγκες της καθημερινότητας, εκτός από τα μαθήματά του, βοηθούσε και στο σπίτι, ως ο πρωτότοκος μεταξύ των τριών παιδιών της οικογένειας, φροντίζοντας για τα μικρότερα αδέλφια του, αφού οι γονείς του εργάζονταν σε μαγαζιά στα οποία επίσης τους βοηθούσε από τα 13 του μόλις χρόνια.

Στοιχεία που μαζί και με την παράλληλη ενασχόλησή του με τη μουσική,  μέσα από τον τότε Πολιτιστικό Σύλλογο Υμηττού, προσπαθώντας να μάθει τρομπόνι και να ενταχθεί στη μουσική μπάντα του Δήμου, σκιαγραφούν την προσωπογραφία μιας πολυεπίπεδης προσωπικότητας κι ενός ανήσυχου πνεύματος.   Για το κατά πόσο αυτά τα χαρακτηριστικά της αντίληψης, της εγρήγορσης και του δυναμισμού του που επέδειξε από πολύ μικρός αποτέλεσαν προϋποθέσεις και εχέγγυα για την επιτυχημένη συγκρότηση της προσωπικότητας του μετέπειτα Ιατρού, σημειώνει ότι οι δυσκολίες, αναμφίβολα,  ζυμώνουν δυνατούς χαρακτήρες. Μιλώντας ειδικότερα για τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του αναφέρει:

«…Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος,  τα εμπόδια πολλά, οι δυσκολίες κάποιες φορές έμοιαζαν ανυπέρβλητες. Ωστόσο ο κακοτράχαλος δρόμος πιστεύω σφυρηλατεί δυνατούς χαρακτήρες και όλη αυτή η πορεία  έπλασε έναν ιατρό και άνθρωπο που σκύβει πάνω στον συνάνθρωπο, που υπερβαίνει το εγώ του πολλές φορές για το κοινό καλό και που δεν διστάζει να πέσει, γιατί ξέρει ότι θα βρει τη δύναμη να ξανασηκωθεί και να προχωρήσει μπροστά…».

Η έμφυτη κλίση και η πρόκληση για μια δυναμική σταδιοδρομία στην Ιατρική  

Στο ενεργητικό του απαριθμούνται δεκάδες τίτλοι ιδιοτήτων, θέσεων  και σταθμών σε μια πολυετή  σταδιοδρομία ως Ιατρού Νευροχειρουργού. Η αφετηρία, ωστόσο αυτής της διαδρομής δίνει το πρώτο στίγμα εντοπισμού μέσα στον ψυχικό του  κόσμο ως κλίση και ενδόμυχη ανάγκη να ασχοληθεί με την Ιατρική από πολύ νωρίς, στην αρχή της εφηβείας του ακόμα. Ερωτώμενος για το γεγονός ότι  αν με την επιλογή της Ιατρικής εκπλήρωσε παράλληλα και το όνειρο του πατέρα του ή αν τελικά υπήρξε τυχαία συγκυρία ή απόρροια μιας συναισθηματικής ανάγκης του ίδιου ως ανταπόδοση της αγάπης του προς τον πατέρα του απαντά: 

«… Ίσως όλα μαζί. Πιθανά να μου ενστάλαξε κρυφά και σιγά – σιγά αυτήν την αγάπη για την ιατρική, που με το πέρασμα του χρόνου μετατράπηκε σε δική μου ανάγκη και προσωπικό στόχο να γίνομαι όλο και καλύτερος σ’ αυτόν τον ευαίσθητο χώρο. Τα πρώτα σκιρτήματα γι’ αυτό το λειτούργημα είχαν σταλάξει μέσα μου ήδη από τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου. Άκουγα ιστορίες για ανθρώπινες ζωές που σώζονταν χάρη στην παρέμβαση κάποιου ιατρού είτε στις ειδήσεις είτε  από τον πατέρα μου,  ίσως και λόγω του ανεκπλήρωτου πόθου του για την ιατρική.

Όταν πια φοιτητής ιατρικής έπρεπε να επιλέξω την ειδικότητα, είχα πολύ έντονο ενδιαφέρον για τον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη. Ο θαυμαστός αλλά και άγνωστος (τότε πολύ περισσότερο από ό,τι σήμερα) κόσμος του εγκεφάλου η πολυπλοκότητα της λειτουργίας του μου ασκούσαν μια έντονη έλξη. Ήξερα ήδη από το τρίτο έτος ιατρικής ότι αυτό είναι το πεδίο στο οποίο θα ήθελα να εντρυφήσω και ίσως – γατί όχι- να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι στη αποκωδικοποίηση αυτού του υπέροχου ανθρώπινου οργάνου…», ομολογεί χαρακτηριστικά ο ίδιος.

Η ψυχική ανταμοιβή της προσφοράς στον ασθενή

Έχοντας αποκτήσει γνωστική επάρκεια, μέσα από την κατάρτιση, την πολυετή εμπειρία και τη δια βίου μελέτη, η ειδικότητα της Νευροχειρουργικής για τον κ. Σπηλιωτόπουλο ήταν μια επιλογή ζωής που δικαιώνεται μέσα από εκατοντάδες επιτυχημένα χειρουργικά περιστατικά, χαρίζοντας στους ασθενείς του την ίαση και την ελπίδα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Ο ίδιος αναφέρεται στο πόσο σπουδαία είναι η ψυχική και συναισθηματική ανταμοιβή,  μετά από τόσες και σημαντικές επιτυχίες, δεδομένου ότι οι ασθενείς του εκφράζονται για το γιατρό, όπως μπορούμε να διακρίνουμε και από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους στα Social Media, με απέραντη ευγνωμοσύνη, αποδίδοντάς του κατά κάποιον τρόπο την ιδιότητα του ισόβιου ευεργέτη τους.

«…Ο στόχος είναι και ήταν πάντοτε να υπηρετώ τους ασθενείς μου χωρίς να περιμένω κάποια ανταμοιβή. Φυσικά, όταν φέρνεις σε πέρας δύσκολες και πολύπλοκές περιπτώσεις αισθάνεσαι πάντοτε μια ευεξία, μια εσωτερική χαρά,  μια ικανοποίηση, όταν εισπράττεις την αναγνώριση αυτής της κοπιαστικής προσπάθειας (τόσο σωματικής  όσο και ψυχικής) από κάποιους από τους ευεργετηθέντες. Τότε ναι, αισθάνεσαι δικαιωμένος για τις επιλογές σου…», σχολιάζει.

«Ο χειρουργός  πρέπει να είναι εξοικειωμένος τόσο με την εξέλιξη όσο και με την ρουτίνα»

Ο κ. Σπηλιωτόπουλος έχει αναπτύξει κάποιες ειδικές τεχνικές στον τομέα της Χειρουργικής της Σπονδυλικής στήλης. Επίσης έγινε γνωστή και μια πρωτοποριακή επέμβαση αφαίρεσης καλοήθους όγκου εγκεφάλου, που πραγματοποίησε ο ίδιος με τους συνεργάτες του με τη βοήθεια τρισδιάστατης κάμερας και μόνιτορ. Αναφερόμενος με λίγα λόγια σε κάποιες από αυτές τις πρωτοποριακές και καινοτόμες τεχνικές και απαντώντας στο τι προσδοκίες δημιουργούν αναφορικά με την ποιότητα ζωής των ασθενών, ειδικά τα τελευταία χρόνια που οι νέες Τεχνολογίες, με οδηγό την Τεχνητή Νοημοσύνη, ανοίγουν εντυπωσιακούς αλλά και αχαρτογράφητους δρόμους,  υπογραμμίζει:

«…Οι εξελίξεις στον τομέα της χειρουργικής του εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης είναι ραγδαίες την τελευταία δεκαετία και ο στόχος είναι η καλύτερη και ασφαλέστερη παροχή υπηρεσιών υγείας στους ασθενείς μας. Η ανάπτυξη νέων τεχνικών όπως οι ενδοσκοπικές, στοχεύουν στην εξαίρεση όγκων με ελάχιστη παρέμβαση. Βέβαια δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε κάθε περίπτωση. Η πιο σημαντική εξέλιξη σήμερα στην νευροχειρουργική αλλά και σε ολόκληρη την ιατρική – θεωρώ – είναι η εξατομικευμένη θεραπεία.

Για κάθε ασθενή είναι ειδικός ο τρόπος και συγκεκριμένο το θεραπευτικό πρωτόκολλο. Είναι λοιπόν αφελές κανείς, μέσω της τεχνητής νοημοσύνης, να προσπαθεί να υποκαταστήσει τον οποιονδήποτε ιατρό. Οι επιστημονικές εξελίξεις πάντως τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πρέπει να τρέχουμε κι εμείς ασταμάτητα για να τις προλαβαίνουμε. Θα μπορούσαμε να μιλάμε μέρες για τις καινοτομίες στο δικό μας πεδίο: τρισδιάστατη εικόνα  στα μικροσκόπια, εξελιγμένα ενδοσκόπια,  εξειδικευμένα πλοηγούμενα εργαλεία συμβάλλουν σημαντικά  στο  βέλτιστο χειρουργικό αποτέλεσμα. Όλα αυτά όμως αυξάνουν σημαντικά και το κόστος χειρουργικής και νοσηλείας των ασθενών το οποίο δεν μπορεί να επιφορτιστεί ο μέσος πολίτης. Ο χειρουργός λοιπόν πρέπει να είναι εξοικειωμένος τόσο με την εξέλιξη όσο και με την ρουτίνα…».

«Στη Νευροχειρουργική απαιτείται ψυχικό σθένος, απόλυτη προσήλωση και λεπτοί χειρισμοί»!

Για το μέσο αναγνώστη – που δεν έχει ιατρικές γνώσεις – ο τίτλος του Νευροχειρουργού, είναι συνειρμικά περιγραφικός του ειδικού βάρους της ευθύνης κάθε επέμβασης, με την ιδιαίτερη λεπτότητα των χειρουργικών χειρισμών και τα πιθανά ρίσκα αποτυχίας ή επικινδυνότητας που έχουν ιστορικά και στατιστικά καταγραφεί, ειδικά στον εξαιρετικά δύσκολο τομέα της σπονδυλικής στήλης, όπου μας δίνεται κάποιες φορές η αίσθηση ότι η αρτιμέλεια και η ζωή του ασθενούς στα χέρια του χειρουργού κρέμεται από μία… κλωστή! Ο ίδιος ο κ. Σπηλιωτόπουλος, απαντώντας στο τι τον ώθησε να ασχοληθεί ειδικότερα με τον υπερευαίσθητο τομέα της σπονδυλικής στήλης, ανεβάζοντας τον πήχη της ευθύνης και της δυσκολίας σε «κορυφογραμμές» «ακροβασιών» ανάμεσα στην επιτυχία και τα όποια πιθανά ρίσκα, αποκαλύπτει χαρακτηριστικά:

 «…Είναι αλήθεια ότι πάντα μου άρεσαν οι προκλήσεις! Ήθελα πάντοτε να σπρώχνω τον εαυτό μου να γίνεται καλύτερος. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα πω σε έναν ασθενή μου ότι δεν μπορώ να βοηθήσω στην θεραπεία του. Ξεκινώντας ένα χειρουργείο έχεις ήδη φροντίσει από την προηγούμενη να μελετήσεις ενδελεχώς τόσο τον τρόπο της επέμβασης όσο και τις αντιδράσεις σου σε πιθανές επιπλοκές και φυσικά έχεις φροντίσει να προμηθευτείς   τον κατάλληλο εξοπλισμό, για να ολοκληρώσεις με επιτυχία το χειρουργείο σου.

Οι δυσκολίες και οι προκλήσεις είναι η καθημερινότητα μας και γι’ αυτό πρέπει να διαβάζουμε, να μαθαίνουμε να εξασκούμαστε, ώστε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι, για να αντιμετωπίσουμε κάθε επέμβαση και να προβλέπουμε  κάθε πιθανή επιπλοκή. Κάποτε ένας δάσκαλος μου με δίδαξε ότι ως  νευροχειρουργός πρέπει να έχω καρδιά λιονταριού, μάτια αετού και χέρια δεσποινίδος, εννοώντας ότι στην ειδικότητά μας  χρειάζεται ψυχικό σθένος, απόλυτη προσήλωση και πολύ λεπτούς χειρισμούς… και προσπαθώ ακόμα και σήμερα να δικαιώνω αυτή του την παραίνεση…»

«Οι επεμβάσεις ρουτίνας είναι πιο αγχωτικές σε σχέση με τις πολύπλοκες»

 Σε μια ολιγόωρη ή πολύωρη «ακροβασία» σε ένα τέτοιο «τεντωμένο» σχοινί μιας νευροχειρουργικής επέμβασης, ερωτώμενος σε ποιο βαθμό επιτρέπει ο ιατρός χειρουργός , με την εγρήγορση, την αντίληψη και την ψυχραιμία για τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων που πρέπει να έχει,  στον άνθρωπο χειρουργό κάποιο δικαιολογημένο άγχος, τον ενδεχόμενο φόβο ή την αγωνία για την έκβαση της επέμβασης και τις συνέπειες της, ο κ. Σπηλιωτόπουλος απαντά στο πώς διαχειρίζεται μια τέτοια «ακροβασία», που για το μέσο αναγνώστη φαντάζει μάλλον περισσότερο ως μια επώδυνη ψυχική δοκιμασία:

«…Τέτοιου είδους συναισθήματα παραμένουν έξω από την χειρουργική αίθουσα. Ξεκινώντας μια επέμβαση είσαι σίγουρος ότι μπορείς να την διαχειριστείς! Εξάλλου, όπως λέω και στους ασθενείς μου, εάν πιστεύω ότι κάποιος άλλος νευροχειρουργός  θα τον αντιμετωπίσει καλύτερα από εμένα είναι δίκαιο και σωστό και είμαι υποχρεωμένος να του συστήσω να πάει σε εκείνον…».

Συμπληρωματικά, σχετικά με το κατά πόσο οι επεμβάσεις ρουτίνας, όπως χαρακτηρίζονται από τους έμπειρους γιατρούς, είναι στατιστικά πιο ασφαλείς ως προς την επιτυχή τους έκβαση, απαντά: «..Όσο κι αν φαντάζει περίεργο οι επεμβάσεις ρουτίνας είναι για τον χειρουργό πιο αγχωτικές σε σχέση με τις πολύ βαριές και πολύπλοκες επεμβάσεις, διότι είσαι υποχρεωμένος να πάνε όλα καλά! Αυτό το άγχος εξάλλου είναι που διασφαλίζει και την ποιότητα των χειρουργικών αποτελεσμάτων μας…».

«Ανταποδοτικότητα και κίνητρα για νέους γιατρούς δεν υπάρχουν στο ΕΣΥ»

Σχετικά με την οριοθέτηση λεπτών διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στην καριέρα του τεχνοκράτη Ιατρού, με την πολυετή εμπειρία, τις διατριβές και τη διεθνή αναγνώριση και στο ιερό λειτούργημα του Ανθρώπου που προσφέρει με την καρδιά του στον συνάνθρωπο υπηρεσίες Υγείας και μάλιστα μέσα από μια διευθυντική θέση, όπως αυτή του ΕΣΥ, ο κ. Σπηλιωτόπουλος ξεκαθαρίζει:

  «…Δεν ξέρω στ’ αλήθεια αν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Έχω επενδύσει μεγάλο οικονομικό κεφάλαιο, (πολλές φορές επιβαρύνοντας και τον οικογενειακό προϋπολογισμό), ώστε να φτάσω στο επίπεδο που είμαι σήμερα και που μου επιτρέπει να ασκώ το λειτούργημα μου, με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Ανταποδοτικότητα δεν υπάρχει σε επίπεδο ΕΣΥ, λόγω φυσικά και της υποχρηματοδότησης της Υγείας από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, ούτε υπάρχει κάποιας μορφής αναγνωρισιμότητα για το επίπεδο του κάθε ιατρού. Για να το κάνω πιο κατανοητό, είτε κάνω μια εξειδικευμένη βαριά επέμβαση, που γίνεται από ένα η δυο άλλους συναδέλφους,  είτε κάνω μόνο απλές επεμβάσεις ρουτίνας, είτε κάνω 10 χειρουργεία τη βδομάδα είτε 1 τον μήνα η αμοιβή είναι απλά ο μηνιαίος μισθός! Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια ανταπόδοση που θα ήταν και επιπλέον κίνητρο για νεότερους συναδέλφους να ακολουθήσουν τον εξαιρετικά δύσκολο δρόμο της υψηλής νευροχειρουργικής από την ασφάλεια της διενέργειας απλών επεμβάσεων  ρουτίνας».

«Ο Εθελοντισμός είναι στάση ζωής. Οφείλουμε όλοι να παραμένουμε ενεργοί πολίτες»

Τέλος,  κάνοντας «focus» στον άνθρωπο Αθανάσιο ή Θάνο Σπηλιωτόπουλο, όπως τον αποκαλούν οι δικοί του άνθρωποι, που τον αγαπούν και είναι πάρα πολλοί, μπορούμε να διακρίνουμε, κι από πολλές άλλες δημόσιες τοποθετήσεις του, την  αγάπη του για την οικογένεια αλλά και τα κοινά, αφού ο ίδιος υπήρξε και υποψήφιος Δήμαρχος του Δήμου Πεύκων στη Θεσσαλονίκη, όπως και τη διάθεση της ανιδιοτελούς προσφοράς στους αδύναμους ανθρώπους. Ο ίδιος καταθέτει ότι αποτελούν διαχρονικές αξίες ζωής. Εντύπωση προξενεί ακόμη και η συμμετοχή του σε ομάδα εθελοντών που βοηθά ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, κινητικά προβλήματα, κωφάλαλους  κοκ, να ορειβατούν και να δραστηριοποιούνται γενικότερα.

«…Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής. Η διάθεση να προσφέρουμε στον άνθρωπο και στην κοινωνία δεν μας κάνει μόνο καλύτερους, αλλά μας προσφέρει και μια συναισθηματική ισορροπία, μια εσωτερική γαλήνη. Όταν μου δίνεται η ευκαιρία, γιατί τελευταία, (τόσο με την εργασία μου στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα), έχω υπερβολικό φόρτο εργασίας, προσπαθώ να συμμετέχω σε εθελοντικές δράσεις ή ακόμη και στα κοινά της πόλης ή της χώρας, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι οφείλουμε όλοι να παραμένουμε ενεργοί πολίτες και να μην περιμένουμε τα πάντα από την κάθε μορφής εξουσία…», καταλήγει μεταξύ άλλων.

Φωτογραφίες: faretra.info – Αρχείου Α. Σπηλιωτόπουλου

…………………..

Φαρέτρα