“Πετριχώρα”: Μια παράσταση που εντυπωσιάζει, συγκινεί και ξαφνιάζει / Θεσσαλονίκη – Θέατρο “Αυλαία”

Το να είναι μια παράσταση sold out δεν είναι πάντα εγγύηση ποιότητας. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το sold out. Η Πετριχώρα ήταν  η ίδια η ποιότητα. Την παρακολούθησαν πάνω από 2000 θεατές στη Θεσσαλονίκη και χθες επέστρεψε πάλι στο Θέατρο “Αυλαία” για άλλες τρεις ακόμη παραστάσεις με κλεισμένα εισιτήρια πιθανότατα και για τις τρεις.

Τι είναι εκείνο που κάνει μια παράσταση με γνωστό μύθο να έχει αυτήν την επιτυχία; Τα ερωτηματικά έχουν τη λογική τους και ταυτόχρονα εξάπτουν το ενδιαφέρον.

Το δημοτικό τραγούδι που όλοι ξέρουμε “Του γιοφυριού της Άρτας” είναι ο πυρήνας της παράστασης. Άρα, όλοι ξέρουμε το τι και το πώς. Και μετά; Και μετά ήρθαν η Ποίηση, η Μουσική, η Κίνηση που γινόταν χορός, το Φως, να κάνουν όλα μαζί αυτό που λέγεται Μαγεία… Ναι, ήταν μια μαγευτική παράσταση, όπου οι θεατές της δεν ανάσαιναν καν, βυθισμένοι σ’ αυτό που το Αρχαίο Δράμα πέτυχε, τη Μέθεξη.

Η Ομάδα DOT ensemble έδωσε μια  παράσταση συλλογική, τόσο συλλογική, που ανέδειξε το σύνολο σε άτομο, και ξαναέφερε το άτομο στη συλλογική του διάσταση, πολυδιασπώντας το.

Κάτω από τη σκηνοθεσία του χαρισματικού Χάρη Θώμου, με την κίνηση που έδωσε η εμπνευσμένη Μαριάνθη Ψωματάκη, σε δραματουργική εκδοχή του δημοτικού τραγουδιού από την ευρηματική Αμαλία Κοντογιάννη, η παράσταση κύλησε για μία ώρα μέσα από εναλλαγές “ομιλούντων” φωτισμών της Αθηνάς Μπανάβα και της Μουσικής Ηχοτοπίας του  Μάριου Αποστολακούλη να τη δένει στέρεα με την κίνηση, με σημαντικότερο συναισθηματικό υπόβαθρο στη συγκεκριμένη περίπτωση, τη Μουσική.

Με τους ήρωες, την λυγερή και τον πρωτομάστορα να πέφτουν θύματα της κοινωνικής απαίτησης να θυσιαστεί εκείνη για χάρη του κοινωνικού συνόλου και της προκοπής του τόπου, που απαραίτητη προϋπόθεσή του ήταν το χτίσιμο του γεφυριού, ο γνωστός μύθος ανέδειξε πλήθος ιδεών που έχτισαν όχι γεφύρια, αλλά στερεότυπα κοινωνιών μέχρι τώρα.

Το σύνολο και το άτομο, η αγάπη, η θυσία, η φύση, η πρόοδος, η μοίρα και ιδιαίτερα η μοίρα της γυναίκας μέσα στους αιώνες..

Από τη θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα, για να φυσήξει άνεμος οδηγώντας τα ελληνικά καράβια στην Τροία για να την κατακτήσουν, μέχρι τη γυναίκα του πρωτομάστορα ή τις σύγχρονες γυναίκες, που πέφτουν θύματα στερεότυπων, η γυναίκα γίνεται σύμβολο που προχωρεί μέσα στους αιώνες κατάλευκη…

Έτσι ήταν για ώρα πάνω στη σκηνή η μορφή της, πριν αρχίσει η παράσταση, καθώς οι θεατές έπαιρναν τις θέσεις τους, πείθοντας όλους πως ήταν κάποιο άψυχο γλυπτό, με τους συμβολισμούς του. Και από μέσα αναδύθηκε ζωντανή η αιώνια γυναίκα και η γυναίκα του πρωτομάστορα. Πρώτη έκπληξη, που οδήγησε σε σειρά εκπλήξεων.

Ένα σύνολο εννιά ηθοποιών, (7 γυναίκες – 2 άντρες), κινήθηκαν πάνω στη σκηνή χορευτικά με μια πλαστικότητα κινήσεων απαράμιλλη, τέτοια που στην ακινησία τους να θυμίζουν εικαστικές καταθέσεις γλυπτικής και στην κίνηση να γοητεύουν πάντα, υπακούοντας στις εναλλαγές της Μουσικής.

Ποιας Μουσικής; Αυτής που ερχόταν από τα βάθη της ηπειρώτικης παράδοσης, αλλά και άγγιζε το σήμερα με αναφορές ακόμη και στον Πράισνερ, γνωστό κομμάτι από την ταινία “Το μπλε” του Κισλόφσκι, τον γνωστό “Υμνο της Αγάπης”! Πώς όλα αυτά μαζί και πόσο παρακινδυνευμένο ήταν;

Ναι, ήταν! Αλλά όλα έδεσαν τόσο πολύ μαζί με τις υπέροχες φωνές, αναδεικνύοντας τη μία και πολλαπλασιάζοντας τη μία σε πολλές, που οι φωνητικοί πειραματισμοί της Αθηνάς Τσακηρίδου αποδείχθηκαν μαζί με τη σκηνογραφική και ενδυματολογική προσέγγιση της Κατερίνας Κουκότα και της Νεφέλης Νικολαΐδη πραγματικά εντυπωσιακές.

Μια παράσταση, όπου το “Σωματικό Θέατρο”, που δεν το γνωρίζουμε οι περισσότεροι, έδωσε την ουσιαστικότερη παρουσία του, λειτουργώντας τελετουργικά και υποβάλλοντας πλήθος συναισθηματικών και πνευματικών διεργασιών.

…………………..

Φωτογραφίες: faretra.info

……………………

Φαρέτρα