Σέλι Βέροιας: Ένα αθλητικό γεγονός στο βουνό κι ένα διήμερο γεμάτο από παράλληλες εκδηλώσεις
Περιγραφή – Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Στο άκουσμα της διοργάνωσης του διήμερου ορεινού αγωνιστικού event με την επωνυμία: “Seli mountain running 23χλμ & Vertical race 1χλμ”, που είχε προγραμματιστεί να γίνει στις 18 και 19 Αυγούστου 2018 στο Χιονοδρομικό Κέντρο Σελίου, αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε και εμείς στο αθλητικό αυτό γεγονός, που θα γινόταν για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο χώρο, και να πάρουμε μέρος στις δεκάδες δραστηριότητες που μας επιφύλασσαν, σύμφωνα με το πρόγραμμα της προκήρυξης, οι συνδιοργανωτές: Επιτροπή Διοίκησης του Εθνικού Χιονοδρομικού Κέντρου Σελίου, το Τμήμα Αθλητισμού Κ.Α.Π.Α. Δήμου Βέροιας και ο Σύλλογος Δρομέων Βέροιας (φωτ. 1).
Ήταν, για μας, μια καταπληκτική αφορμή να αποδράσουμε το σαββατοκύριακο στο βουνό και να ζήσουμε από κοντά όλη την ομορφιά της Φύσης, συμμετέχοντας παράλληλα σε κάποια απο τα αγωνίσματα βουνού, καθώς και στις διάφορες υπαίθριες εκδηλώσεις που οι διοργανωτές έχουν προγραμματίσει για τους αθλητές, τους περιπατητές, τους εκδρομείς και τους απλούς επισκέπτες κοντά στις εγκαταστάσεις του Χιονοδρομικού (φωτ. 2).
Έτσι, το Σάββατο 18 Αυγούστου, φορτώσαμε το αυτοκίνητο με τα απαραίτητα ενός διήμερου στη Φύση με αντίσκηνα και το μεσημεράκι ξεκινήσαμε για το ορεινό χωριό Σέλι Δήμου Βέροιας, αφήνοντας πίσω μας την άχαρη καθημερινότητα και τους συμπολίτες μας να «ψήνονται» στους 36ο Κελσίου.
Όσο ανηφορίζαμε, τόσο περισσότερο αισθανόμασταν την ευχάριστη δροσιά του υψομέτρου.
Η οδική διαδρομή πανέμορφη, με εναλλασσόμενες εικόνες τοπίων.
Κοντεύοντας στο χωριό, τα πανύψηλα δένδρα του μεικτού δάσους, στα αριστερά και τα δεξιά του δρόμου, κάλυπταν τον ασφαλτόδρομο κάνοντας το πέρασμά μας ευχάριστο κάτω από την καταπράσινη ομπρέλα του πυκνού φυλλώματος.
Χρειαστήκαμε μόλις 25 χλμ από την πόλη της Βέροιας για να φτάσουμε στο Σέλι ή Κάτω Βέρμιο, όπως ονομάζεται αλλιώς.
Το χωριό, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, ιδρύθηκε μεταξύ των ετών 1826 – 1835 από Βλάχους κτηνοτρόφους που ήρθαν από τις περιοχές Αβδέλας και Σαμαρίνας της Πίνδου και εγκαταστάθηκαν εδώ στα 1.450 μέτρα υψόμετρο (φωτ. 3).
Περάσαμε μέσα από το χωριό και συνεχίσαμε τον ανηφορικό ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση προς το Χιονοδρομικό, που απέχει 2 μόλις χλμ. από το βλαχοχώρι.
Φτάνοντας στα 1.540 μέτρα υψόμετρο αντικρίσαμε τις πίστες και τις σύγχρονες εγκαταστάσεις του Εθνικού Χιονοδρομικού Κέντρου, το παλαιότερο της χώρας και το μεγαλύτερο της Βόρειας Ελλάδος. Πρωτολειτούργησε το 1934, χρονιά που στο σημείο αυτό έλαβαν χώρα οι πρώτοι Πανελλήνιοι αγώνες Χιονοδρομίας και το 1955 τοποθετήθηκε στο χώρο του Χιονοδρομικού ο πρώτος αναβατήρας της χώρας. Σήμερα αποτελεί ένα σύγχρονο και άρτια εξοπλισμένο Κέντρο με πίστες που είναι αναγνωρισμένες από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Χιονοδρομίας.
Το γύρω σκηνικό τοπίου διαφορετικό, έλειπε το χιόνι, αλλά φανταστικό. Χαιρόσουν να το κοιτούσες και να το ξανακοιτούσες.
Το βουνό μπροστά μας καταπράσινο, μετά τις βροχές των τελευταίων ημερών. Στα δεξιά των κτιριακών εγκαταστάσεων το πανέμορφο δάσος οξυάς και ακόμη δεξιότερα το πευκοδάσος (φωτ. 4).
Περνώντας το Parking του Χιονοδρομικού, αντικρίσαμε τα πρώτα δείγματα των ετοιμασιών για τα αγωνίσματα ορεινού τρεξίματος της πρώτης μέρας, που θα ξεκινήσουν κάποιες ώρες αργότερα, καθώς και εκείνου της Κυριακής, του κεντρικού με την ονομασία: “Seli mountain running 23χλμ. (φωτ. 5).
Ατμόσφαιρα γιορτινή, ευχάριστη. Οι υπεύθυνοι της σαββατιάτικης βραδινής εκδήλωσης «DJ Set party» και «Pasta party» έκαναν τις δικές τους απαραίτητες ηχητικές προετοιμασίες – δοκιμές. Η μουσική από τα μεγάφωνα ακουγόταν παντού, σπάζοντας τη σιωπή του δάσους και του βουνού.
Με τα μουσικά ακούσματα στα αυτιά μας κατευθυνθήκαμε προς το χώρο κατασκηνωτών που μας υπέδειξαν οι διοργανωτές και που το είχαν κατάλληλα διαμορφώσει πίσω από το εκκλησάκι Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ και κοντά στο χώρο των εκδηλώσεων. Σε μικρή απόσταση από τις σκηνές τα οργανωμένα καταστήματα καφέ – εστίασης περίμεναν τους αθλητές και επισκέπτες (φωτ. 6)..
Η Οργανωτική Επιτροπή έχει μεριμνήσει να υπάρχει, στον κατασκηνωτικό χώρο, ψησταριά για να μπορέσουν οι κατασκηνωτές να ψήσουν τα κρεατικά τους, καθώς επίσης και ο εναλλακτικός χώρος προστασίας των σκηνών σε περίπτωση βροχής.
Το πρόγραμμα φιλοξενίας και η παροχή κατασκηνωτικής υποδομής ήταν η καλύτερη προσφορά των διοργανωτών στους συμμετέχοντες αθλητές και επισκέπτες για ένα αξέχαστο και ολοκληρωμένο διήμερο αθλητισμού και ψυχαγωγίας .
Στήσαμε τη σκηνή μας κάτω από τον ίσκιο του ψηλού πεύκου και τοποθετήσαμε τα απαραίτητα μιας διαβίωσης στη Φύση πάνω στο καταπράσινο φυσικό χλωοτάπητα.
Δίπλα μας, στα αριστερά, η σκηνή κατασκηνωτών από την Κατερίνη και στα δεξιά, εκείνη των Γιαννιωτών. Πιο πέρα, δεκάδες άλλες σκηνές επισκεπτών από διάφορες περιοχές της Ελλάδος (φωτ. 7).
Αφού τα τακτοποιήσαμε όλα, ξεκινήσαμε προς το χώρο συγκέντρωσης των αθλητών – επισκεπτών.
Κόσμος πολύς, που ολοένα αυξανόταν. Αθλητές και επισκέπτες πηγαινοέρχονταν.
Μία γιορτή, ένα πανηγύρι.
Πολλοί πηγαινοέρχονταν απολαμβάνοντας τη φύση στο βουνό και κάποιοι άλλοι προτίμησαν να απολαύσουν το καφεδάκι τους στα εστιατόρια-μπαρ που λειτουργούν στα 1.450 μέτρα υψόμετρο (φωτ. 8).
Τα καρεκλάκια του λιφτ λειτουργούσαν, προσφέροντας στους αθλητές – επισκέπτες μια δωρεάν βόλτα στα ψηλά με επιστροφή.
Τα μέλη της επιτροπής διοργάνωσης ετοιμάζονταν για τα δύο προγραμματισμένα αγωνίσματα της πρώτης μέρας. Ήθελε μία ώρα και κάτι για να ξεκινήσει, στις 18.00΄, το πρώτο αγώνισμα των 5,5 χλμ ορεινού τρεξίματος. Στις 19.45΄ θα ακολουθούσε το δεύτερο, το πιο απαιτητικό, με την ονομασία: «Vertical race 1250μ. (ανάβαση τρέχοντας της κεντρικής πίστας του χιονοδρομικού)».
Εμείς είχαμε σκοπό να περπατήσουμε όλη τη διαδρομή των 5,5 χλμ., ξεκινώντας από την εκκίνηση και φτάνοντας στον τερματισμό.
Έχοντας μπροστά μας αρκετό ελεύθερο χρόνο, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τα καρεκλάκια του λίφτ για να κάνουμε τη βόλτα μας.
Στο πέρασμά μας βλέπαμε τα Περίπτερα προπονητικών team και Συλλόγων που προωθούσαν τη δουλειά τους, τα προϊόντα τους και ήταν εγκαταστημένα σε ένα συγκεκριμένο χώρο, που όρισε η Οργανωτική Επιτροπή, κοντά στο σημείο εκκίνησης-τερματισμού.
Πριν φτάσουμε στο λιφτ, μας γύρισαν πίσω κάποια φιλαράκια. Μας προέτρεψαν να εγγραφούμε στην κατάσταση των συμμετεχόντων δρομέων του αγωνίσματος των 5,5 χλμ. και να το προσπαθήσουμε.
Η πρότασή τους μου φάνηκε καλή. Αν και απροπόνητος και άσχετος σε αγωνίσματα ορεινού τρεξίματος σκέφτηκα να το τολμήσω. Ήταν μια ευκαιρία να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου σε κάτι καινούργιο και να μετρήσω τις αντοχές μου στο τρέξιμο.
Κατευθύνθηκα προς την Γραμματεία. Τα κορίτσια ευγενέστατα και με το χαμόγελο στα χείλη (φωτ. 9).
Πήρα το νούμερο «611» και βλέποντας πως είχαμε πολύ χρόνο ακόμη στη διάθεσή μας, κατευθυνθήκαμε προς τα καρεκλάκια του λίφτ για τη βόλτα μας στα ψηλά.
Οι υπάλληλοι το Εθνικού Χιονοδρομικού Κέντρου μας βοήθησαν να καθίσουμε στο καρεκλάκι και ξεκινήσαμε για την κορυφή.
Οι εικόνες που αντικρίσαμε κατά τη διάρκεια της εναέριας βόλτας μας μάς αποζημίωσαν με το παραπάνω. Ήταν διαφορετικές βέβαια από εκείνες που βλέπαμε το χειμώνα και είχαμε στο μυαλό μας με χιόνι, αλλά και με το πράσινο σκηνικό γύρω μας ήταν φανταστικές. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν μιλάνε από μόνες τους (φωτ. από 10 έως και 15).
Επιστρέφοντας από την κορυφή βλέπαμε παντού μία κινητικότητα. Αθλητές κατευθύνονταν προς το σημείο εκκίνησης του αγωνίσματος των 5,5 χλμ. ορεινού τρεξίματος και οι επισκέπτες έπαιρναν θέσεις να τους χειροκροτήσουν. Συμμετοχή στο αγώνισμα: 113 δρομείς, ένας ικανοποιητικός αριθμός για πρώτη φορά διοργάνωσης (φωτ. 16).
Η ώρα της εκκίνησης πλησίαζε. Κόντευε 18.00΄.
Όλοι πήραν τις θέσεις τους και περίμεναν το σήμα της εκκίνησης (φωτ. 17).
Εμείς οι περιπατητές τελευταίοι, για να δώσουμε χώρο στους δρομείς.
Δόθηκε η εκκίνηση. Το κομμάτι της διαδρομής στο γήπεδο ποδοσφαίρου γέμισε από κινούμενα χρώματα (φωτ. 18).
Εγώ και η παρέα μου ξεκινήσαμε περπατώντας και μετά τα πρώτα 300 μέτρα, παρασυρμένοι από τους δρομείς, αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Αρχίσαμε με ένα χαλαρό τροχαδάκι.
Από ένα σημείο και μετά αύξησα κατά ένα «κλικ» τον ρυθμό μου αφήνοντας πίσω τους συνοδοιπόρους μου που ακολουθούσαν με το δικό τους τέμπο.
Στο πέρασμά μου έβλεπα μικρούς – μεγάλους, άνδρες – γυναίκες, να τρέχουν στα μονοπάτια της διαδρομής των 5,5 χλμ. και κάποιους άλλους απλά να τα περπατούν.
Παιδικές φωνές, γέλια, βαθιές ανάσες δρομέων, ήταν οι ηχητικές πινελιές στα καταπράσινα και με εναλλασσόμενη χλωρίδα τοπία των περασμάτων. (φωτ. από 19 έως και 26).
Όλο το τρέξιμο έγινε στη σκιά που δημιούργησαν τα φυλλώματα των πανύψηλων δένδρων οξυάς, καθώς και τα πυκνά κλαδιά των πευκόδενδρων.
Κοντεύοντας στο Χιονοδρομικό, περάσαμε μέσα από ένα σκοτεινό δασικό κομμάτι της διαδρομής τρέχοντας πάνω σε ένα κατηφορικό και πετρώδες μονοπάτι.
Τερματισμός.
Έτρεξα τα 5,5 χλμ. χωρίς το άγχος της χρονομέτρησης και κάνοντας θετική υψομετρική 202 μέτρων. Το τρέξιμό μου ήταν ένας πρωτότυπος συνδυασμός. Τα είχε όλα: γρήγορο περπάτημα στις ανηφόρες + τρέξιμο στις κατηφόρες + φωτογράφιση + βιντεολήψεις.
Μετά από μένα τερμάτιζαν κι άλλοι δρομείς (φωτ. 27).
Τα πήγα καλά. Άντεξα και τα κατάφερα.
Αναγνώριση της προσπάθειάς μου, το αναμνηστικό μετάλλιο που μου δόθηκε όπως έγινε και σε όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες (φωτ. 28).
Πλησίαζε η ώρα του πιο απαιτητικού αγωνίσματος, του «Vertikal race 1.250 μ.». Η εκκίνησή του ήταν προγραμματισμένη να γίνει στις 19.45΄.
Οι 58 συμμετέχοντες δρομείς, αριθμός ικανοποιητικός για πρώτη φορά της διοργάνωσης, θα ξεκινήσουν από τη βάση του Χιονοδρομικού (1.500 μ. υψ.) και τρέχοντας θα κατευθυνθούν, με κατ’ ευθείαν ανάβαση της κεντρικής πίστας «Ολυμπιάδα», στον τερματισμό που βρίσκεται στα 1.740 μέτρα υψόμετρο. Θα διανύσουν, δηλαδή, τρέχοντας μια απόσταση 1.250 μέτρων σε μια πλαγιά με πολύ μεγάλη κλίση και κάνοντας θετική υψομετρική 240 μέτρων.
Τα καρεκλάκια ακόμη λειτουργούσαν, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους θεατές να παρακολουθήσουν όλο το αγώνισμα αυτό από ψηλά.
Ήθελε άλλα 10 λεπτά της ώρας για την εκκίνηση. Κατευθυνθήκαμε προς το λιφτ. Χρησιμοποιήσαμε το καρεκλάκι για να ανεβούμε στα 1.740 μέτρα υψόμετρο και φτάνοντας στον χώρο του τερματισμού να παρακολουθήσουμε από κοντά την υπερπροσπάθεια των δρομέων. Κόσμος που ανέβαινε πολύς, αξιοποιώντας τη δυνατότητα που τους έχει δοθεί από την Επιτροπή Διοίκησης του Χιονοδρομικού (φωτ. 29).
Φτάνοντας, βρήκαμε πολλούς που ανέβηκαν νωρίτερα και βρίσκονταν ήδη κοντά στον χώρο του τερματισμού. Μικροί-μεγάλοι, άνδρες-γυναίκες περίμεναν το πέρασμα των δρομέων.
Και οι εθελοντές, μέλη τη Ομάδας motorSports Team (River enduro) και της ΛΕσχης ΜΟτοσικλετιστών Βέροιας σε εγρήγορση να πηγαινοέρχονται (φωτ. 30).
Τα χειροκροτήματα και τα «Μπράβο» των θεατών μαρτυρούσαν την παρουσία των δρομέων. Περνούσαν από δίπλα μας και στα πρόσωπά τους διακρίναμε την έκφραση της υπερπροσπάθειας (φωτ. από 31 έως και 34).
Ένας – ένας οι συμμετέχοντες τερμάτιζαν κοντά στο μπάρ-καφετέρια που βρίσκεται στην κορυφή παλιάς καρέκλας-λιφτ (φωτ. 35, 36, 37).
Εκτός από τα έπαθλα στους τρείς πρώτους τερματίσαντες, αναμνηστικά μετάλλια δόθηκαν και σε όλους τους συμμετέχοντες δρομείς του αγωνίσματος (φωτ. 38).
Μετά τον τερματισμό και του τελευταίου δρομέα την προσοχή μας τράβηξε ο απερίγραπτος χρωματισμός του ουρανού. Ήταν η στιγμή της δύσης του ήλιου.
Αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε περπατώντας, για να απολαύσουμε την κάθε στιγμή όλης αυτής της μαγείας (φωτ. από 39 έως και το 42).
Άρχιζε να σκοτεινιάζει. Πλησιάζαμε στις κτιριακές εγκαταστάσεις του Εθνικού Χιονοδρομικού Κέντρου (φωτ. 43, 44).
Η μουσική, που έπαιζε ασταμάτητα όλη τη μέρα, όλο και δυνάμωνε. Κόντευε η ώρα των «DJ Set party» και «Pasta party» και η στιγμή της δωρεάν προσφοράς πιάτων ζυμαρικών, πίτας, χαλβά, φρούτων κ.α. σε όλους τους δρομείς των αγωνισμάτων: «Seli mountain running 23χλμ.» και «Vertical race 1.250μ.» (φωτ. 45, 46).
Κάποια στιγμή στα αυτιά μας φτάσανε οι ήχοι…πυροβολισμών. Ταξιδέψαμε το βλέμμα μας σε όλη τη γύρω περιοχή και σταματήσαμε την…εξερεύνησή του…στην κορυφή του βουνού. Στο σημείο εκείνο τα πυροτεχνήματα «ζωγράφιζαν» στον ουρανό. Τα πολύχρωμα φωτεινά μπουκέτα σύντομα μεν, αλλά φανταστικά. Θαυμασμός, χειροκροτήματα.
Ήταν τα πυροτεχνήματα, που κλείνανε τη γιορτή της πρώτης μέρας του μεγάλου αθλητικού γεγονότος στην περιοχή (φωτ. 47).
Η ώρα περνούσε. Απόλυτο σκοτάδι. Τα ρολόγια δείχνανε 22.00΄. Η ένταση της μουσικής σιγά-σιγά χαμήλωνε. Ήταν η ώρα που οι αθλητές έπρεπε να ξεκουραστούν για το μεγάλο αγώνισμα της Κυριακής, του δρόμου ορεινού τρεξίματος των 23 χλμ.
Κάποιοι φεύγανε για το χωριό, είχαν κανονίσει να διανυκτερεύσουν στα καταλύματα της περιοχής. Κάποιοι άλλοι ανηφόριζαν προς το Καταφύγιο του ΕΟΣ Θεσ/νίκης και εμείς, οι κατασκηνωτές-λάτρεις της Φύσης, κατευθυνθήκαμε προς τον κατασκηνωτικό χώρο (φωτ. 48, 49).
Φτάνοντας, καθίσαμε δίπλα στις σκηνές μας να χαλαρώσουμε και πίνοντας τα δροσερά αναψυκτικά, το ποτό ήταν απαγορευτικό τη στιγμή εκείνη, αρχίσαμε να συζητάμε για την εμπειρία μας και για τα όσα βιώσαμε την πρώτη μέρα της πετυχημένης διοργάνωσης.
Κόντευε 23.00΄. Μια τελευταία ματιά στον ξάστερο ουρανό.
Καληνυχτίσαμε τους γείτονες και μπήκαμε στη σκηνή μας να πέσουμε να ξεκουραστούμε, να γεμίσουμε…τις μπαταρίες μας… για να έχουμε δυνάμεις για τις εκδηλώσεις της Κυριακής.
Κυριακή 19-08-2018.
Το ξύπνημα, μετά από ένα πολύ καλό ύπνο, ευχάριστο.
Οι γύρω ορεινοί όγκοι δεν μας επέτρεψαν να δούμε την ανατολή του ήλιου. Είδαμε όμως το γύρω τοπίο να χρωματίζεται από λεπτό σε λεπτό και το κάθε τι να παίρνει το φυσικό του χρώμα και την πραγματική μορφή του.
Η θερμοκρασία στους 13 βαθμούς Κελσίου.
Ετοιμάσαμε το πρωϊνό μας, ήπιαμε τον καφέ μας και ήμασταν έτοιμοι για τη συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις της μέρας. Ήταν πολλές, με το «Seli mountain running 23χλμ.» να αποτελεί το κεντρικό αθλητικό γεγονός της Κυριακής.
Εγώ αποφάσισα να περπατήσω όλη τη διαδρομή, από την αρχή της μέχρι και το τέλος της, ξεκινώντας μισή ώρα πριν την εκκίνηση για να προλάβω να ζήσω από κοντά την προσπάθεια των δρομέων μέσα σε ένα φανταστικό, σύμφωνα με τις περιγραφές των διοργανωτών, φυσικό περιβάλλον.
Η παρέα μου δεν θα ακολουθούσε. Προτίμησε να παραμείνει στο Χιονοδρομικό και να παρακολουθήσει και τα τρία αγωνίσματα της μέρας απο τη θέση των θεατών.
Ετοιμάστηκα και ξεκίνησα να δώ τι γίνεται και να μιλήσω με κάποιον γνωστό.
Παντού κινητικότητα. Τα μέλη της διοργάνωσης σε εγρήγορση. Οι εθελοντές, τα μέλη ομάδων και συλλόγων που στηρίζουν τις εκδηλώσεις να παίρνουν τις τελευταίες οδηγίες (φωτ. 50, 51).
Λίγο πιο πέρα οι Γραμματείες έτοιμες για την εγγραφή και των τελευταίων δρομέων στα αγωνίσματα: 1. «Seli mountain running 23χλμ.» , 2. «Παιδικός αγώνας ανωμάλου δρόμου 1.300 μ. ηλικιών από 6 έως 12» και 3. «Παιδικός αγώνας ανωμάλου δρόμου 2.200 μ. ηλικιών από 13 έως 15». Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να απολαύσουν τον πρωϊνό καφέ τους πριν την έναρξη των αγωνισμάτων (φωτ. 52).
Άφησα όλους τους πιο πάνω να κάνουν τη δουλειά τους. Ευχήθηκα καλή επιτυχία στους διοργανωτές, χαιρέτησα την παρέα μου και ξεκίνησα από το σημείο της εκκίνησης (φωτ. 53).
Το ρολόι έδειχνε 08.50΄, ήθελε 40 λεπτά για την εκκίνηση του μεγάλου αγωνίσματος.
Προχωρούσα ολομόναχος. Μέχρι ένα σημείο το κομμάτι της διαδρομής ήταν ίδιο με εκείνο που έτρεξα την προηγούμενη μέρα συμμετέχοντας στο αγώνισμα των 5,5 χλμ. ορεινού τρεξίματος (φωτ από 54, 55, 56).
Το γυμνό από δένδρα κομμάτι της διαδρομής ήταν σύντομο. Μπήκα μέσα στο δάσος οξυάς, περπατούσα πλέον στη σκιά. Δροσερό περιβάλλον, ευχάριστο πέρασμα, καταπληκτικές εικόνες. Η διάθεσή μου στα ύψη και η όρεξή μου για τη συνέχεια ακόμα μεγαλύτερη. Προχωρούσα με άλλον αέρα, απολαμβάνοντας όλα αυτά που τόσο απλόχερα μου χάριζε εκείνη τη στιγμή η Φύση (φωτ. 57).
Έφτασα στο σημείο που έπρεπε να αφήσω το υπόλοιπο της διαδρομής των 5,5 χλμ και να κάνω δεξιά, ακολουθώντας την ένδειξη του βέλους (φωτ. 58).
Από δώ και πέρα περπατούσα μονοπάτια με ανηφοροκατηφορικές κλίσεις και τις περισσότερες φορές σε τμήματα του Ευρωπαϊκού μονοπατιού «Ε4». Έφτασα στο χαμηλότερο υψομετρικά σημείο της διαδρομής, στα 1.150 μ., που βρισκόταν στη θέση με τοπωνυμία «Πριόνια» Βερμίου. Στη συνέχεια ακολούθησα μια ειδική ανηφοροκατηφορική διαδρομή που με οδήγησε στο πιο δύσκολο, με συνεχόμενη ανηφόρα σε μια πλαγιά με μεγάλη κλίση, κομμάτι για να φτάσω στο ψηλότερο σημείο, στα 1.666 μέτρα. Στο τελευταίο χλμ. μπήκα μέσα σε ένα σκοτεινό από πυκνά δένδρα πετρώδες κατηφορικό δασικό μονοπάτι που η συνέχειά του με οδήγησε στο γήπεδο του Χιονοδρομικού και από εκεί στον τερματισμό.
Μετά το 6ο χλμ της διαδρομής με πρόλαβε ο πρώτος, μέχρι εκείνο το σημείο, δρομέας. Προχωρώντας με προσπερνούσαν άλλοι και άλλοι. Έβλεπα δρομείς από Θεσ/νίκη, την Πιερία, την Κοζάνη, την Κομοτηνή και άλλες περιοχές της Ελλάδος. Είχα πληροφορηθεί πως συμμετείχαν 216 δρομείς, αριθμός πολύ καλός για πρώτη φορά διοργάνωσης αγωνίσματος ορεινού τρεξίματος 23,5 χλμ στην περιοχή. Τον εαυτό μου δεν τον προσθέτω γιατί ήμουν ο περιπατητής.
Νομίζω πως στο σημείο αυτό θα πρέπει να αφήσω τη γραφίδα και να δώσω χώρο στις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους, περιγράφοντας με το δικό τους καλύτερο τρόπο τα όσα αντίκρισα στο πέρασμά μου (φωτ. από 59 έως και 88).
Στη διαδρομή συνάντησα 5 σταθμούς τροφοδοσίας: στο 4,5ο χλμ, στο 8,4ο χλμ, στο 13ο χλμ, στο 17,2ο χλμ και στο 21,3ο χλμ., με εθελοντές να προσφέρουν σε κάθε δρομέα, ανάλογα την απόσταση που έχουν διανύσει: νερό-ισοτονικά-σταφίδες-μπανάνα-κρακεράκια-salt stick-καραμέλες (φωτ. 89).
Πέρα από τους εθελοντές, μικρούς-μεγάλους, που συνάντησα σε όλη τη διαδρομή, μεγάλη ήταν και η συνδρομή των μελών της Ομάδας motorSports Team (River enduro) και της ΛΕσχης ΜΟτοσικλετιστών Βέροιας που είχα συναντήσει στα πιο απίθανα σημεία των μονοπατιών της διαδρομής. Τους θαύμασα. Πηγαινοέρχονταν για να κατευθύνουν, να ενημερώσουν, να προλάβουν, να επέμβουν σε στιγμές ανάγκης (φωτ. 90, 91, 92).
Έφτανα στον τερματισμό. Οι απονομές στους τρείς πρώτους νικητές των κατηγοριών και ομάδων είχαν φτάσει στο τέλος τους.
Οι κοπέλες, στον τερματισμό, περίμεναν και τους τελευταίους δρομείς. Βλέποντάς με μέ χειροκρότησαν και μου κρέμασαν στο στήθος το αναμνηστικό μετάλλιο συμμετοχής (φωτ. 93).
Είχα κάνει, περπατώντας όλη τη διαδρομή των 23.500 μ., 5 ώρες και 10 λεπτά με θετική υψομετρική 1.000 μέτρα.
Με την παρέα μου, που με περίμενε στον τερματισμό, πήγαμε για ένα κρύο καφέ στο καφέ-εστιατόριο. Συνάντησα φιλαράκια και μίλησα μαζί τους.
Νωρίτερα είχε προηγηθεί μπουφές εδεσμάτων: πίτες, χαλβάς, ποικιλία γλυκών, τυροκομικά προϊόντα, snacks, κομπόστες, μπανάνες, ροδάκινα κ.α., για όλους τους συμμετέχοντες δρομείς. Ήταν δωρεάν προσφορά των διοργανωτών.
Εγώ ο περιπατητής, όπως και πολλοί άλλοι, πήρα κομπόστες και ροδάκινα.
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε στη σκηνή μας για κρασοτσιπουρομεζεκλικοκατάσταση, που ήταν ό,τι πρέπει εκείνη τη στιγμή.
Αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα.
Οι «γείτονές μας» από μακριά, έχοντας να κάνουν μεγάλο ταξίδι επιστροφής, είχαν ήδη φύγει.
Φορτώσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής γεμάτοι από εμπειρίες, από ψυχαγωγία, από όμορφες εικόνες που θα μας μείνουν αξέχαστες.
Βλέποντας τα αναμνηστικά μετάλλια θα μας έρχονται στο μυαλό όλα εκείνα που βιώσαμε κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου, 18 και 19 Αυγούστου 2018. Ενός διήμερου αγωνισμάτων, παράλληλων εκδηλώσεων, ψυχαγωγίας, διαβίωσης στη Φύση, εμπειριών, που οι διοργανωτές του φρόντισαν να μη του λείψει τίποτα και όλα να γίνουν στην εντέλεια (φωτ. 94).
Πολλά συγχαρητήρια στα ακούραστα μέλη της Διοίκησης του Συλλόγου Δρομέων Βέροιας και στα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής.
Πολλά μπράβο στους συνδιοργανωτές και στους υποστηρικτές της διοργάνωσης, που αναφέρονται στην προκήρυξη, καθώς και σε όλους τους ανώνυμους εθελοντές, μεγάλους-μικρούς, που βοήθησαν .
