“Η στρατηγική του Τραμπ στον ΟΗΕ για την Παλαιστίνη” / γράφουν οι Jeffrey D. Sachs & Sybil Fares

^{effrey D. Sachs & Sybil Fares, Common Dreams | μτφρ. Σωτήρης Μητραλέξης}

Η κυβέρνηση Τραμπ προώθησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (UNSC) ένα ψήφισμα που συντάχθηκε από το Ισραήλ με στόχο την εξάλειψη της πιθανότητας δημιουργίας ενός κράτους της Παλαιστίνης. Το ψήφισμα έχει τρεις επιπτώσεις. Καθιερώνει τον πολιτικό έλεγχο των ΗΠΑ επί της Γάζας. Διαχωρίζει τη Γάζα από την υπόλοιπη Παλαιστίνη. Και επιτρέπει στις ΗΠΑ, και κατά συνέπεια στο Ισραήλ, να καθορίσουν το χρονοδιάγραμμα για την υποτιθέμενη αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα -το οποίο σημαίνει: ποτέ.

Αυτό είναι ιμπεριαλισμός που μεταμφιέζεται σε ειρηνευτική διαδικασία. Από μόνο του, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Το Ισραήλ καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Εκείνο που αποτελεί έκπληξη είναι ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ ενδέχεται να τη γλιτώσουν με αυτή την παρωδία, εκτός αν ο κόσμος αντιδράσει με επείγουσα και αγανακτισμένη φωνή.

Το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών θα ιδρύσει ένα Συμβούλιο Ειρήνης υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, με πρόεδρο τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ, και θα του απονέμει ευρείες εξουσίες επί της διακυβέρνησης, των συνόρων, της ανασυγκρότησης και της ασφάλειας της Γάζας. Το ψήφισμα αυτό θα παραγκωνίσει το Κράτος της Παλαιστίνης και θα εξαρτά κάθε μεταβίβαση εξουσίας στους Παλαιστινίους από την επιείκεια του Συμβουλίου Ειρήνης.

Αυτό θα ήταν μια εμφανής επιστροφή στη Βρετανική Εντολή πριν από 100 χρόνια, με τη μόνη διαφορά ότι την Εντολή θα την κατείχαν οι ΗΠΑ και όχι η Βρετανία. Αν δεν ήταν τόσο τραγικό, θα ήταν γελοίο. Όπως είπε ο Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα ως τραγωδία, μετά ως φάρσα. Ναι, η πρόταση είναι φάρσα, αλλά η γενοκτονία του Ισραήλ δεν είναι. Είναι τραγωδία πρώτης τάξεως.

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, σύμφωνα με το σχέδιο ψηφίσματος, στο Συμβούλιο Ειρήνης θα παραχωρηθούν κυριαρχικές εξουσίες στη Γάζα. Η παλαιστινιακή κυριαρχία αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του Συμβουλίου, το οποίο και μόνο θα αποφασίζει πότε οι Παλαιστίνιοι είναι «έτοιμοι» να αυτοδιοικηθούν -ίσως σε άλλα 100 χρόνια; Ακόμη και η στρατιωτική ασφάλεια υποτάσσεται στο Συμβούλιο, και οι προβλεπόμενες δυνάμεις δεν θα λογοδοτούν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ή στον παλαιστινιακό λαό, αλλά στη «στρατηγική καθοδήγηση» του Συμβουλίου.

Το ψήφισμα ΗΠΑ-Ισραήλ προωθείται ακριβώς επειδή ο υπόλοιπος κόσμος -εκτός από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ- έχει συνειδητοποιήσει δύο γεγονότα. Πρώτον, ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία, μια πραγματικότητα που παρατηρείται καθημερινά στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, όπου αθώοι Παλαιστίνιοι δολοφονούνται προς ικανοποίηση του Ισραηλινού Στρατού και των παράνομων Ισραηλινών εποίκων στη Δυτική Όχθη. Δεύτερον, η Παλαιστίνη αποτελεί κράτος, αν και η κυριαρχία του παραμένει παρεμποδισμένη από τις ΗΠΑ, οι οποίες χρησιμοποιούν το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να εμποδίσουν την μόνιμη συμμετοχή της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ. Τον περασμένο Ιούλιο και ξανά τον Σεπτέμβριο, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της κρατικής υπόστασης της Παλαιστίνης, γεγονός που έθεσε σε φρενήρη δράση το σιωνιστικό λόμπι Ισραήλ-ΗΠΑ, με αποτέλεσμα το τρέχον σχέδιο ψηφίσματος.

Για να επιτύχει το Ισραήλ τον στόχο του για το «Μείζον Ισραήλ», οι ΗΠΑ ακολουθούν μια κλασική στρατηγική «διαίρει και βασίλευε», πιέζοντας τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη με απειλές και κίνητρα. Όταν άλλες χώρες αντιστέκονται στις απαιτήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αποκλείονται από κρίσιμες τεχνολογίες, χάνουν την πρόσβαση στη χρηματοδότηση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ και υφίστανται ισραηλινούς βομβαρδισμούς, ακόμη και σε χώρες όπου υπάρχουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις. Οι ΗΠΑ δεν προσφέρουν πραγματική προστασία, αλλά μάλλον οργανώνουν ένα συνδικάτο προστασίας, αποσπώντας παραχωρήσεις από χώρες όπου υπάρχει επιρροή των ΗΠ Α.Αυτός ο εκβιασμός θα συνεχίζεται έως ότου η διεθνής κοινότητα αντισταθεί σε τέτοιες τακτικές και επιμείνει στην πραγματική παλαιστινιακή κυριαρχία και στην τήρηση του διεθνούς δικαίου από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Η Παλαιστίνη παραμένει το χωρίς τέλος θύμα των ελιγμών των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Τα αποτελέσματα δεν είναι καταστροφικά μόνο για την Παλαιστίνη, η οποία υφίσταται μια πασιφανή και σαφέστατη γενοκτονία, αλλά και για τον αραβικό κόσμο και επέκεινα από αυτόν. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ βρίσκονται επί του παρόντος σε πόλεμο, ανοιχτά ή εν κρυπτώ, σε ολόκληρο το Κέρας της Αφρικής (Λιβύη, Σουδάν, Σομαλία), την Ανατολική Μεσόγειο (Λίβανος, Συρία), την περιοχή του Κόλπου (Υεμένη) και τη Δυτική Ασία (Ιράκ, Ιράν).

Αν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ θέλει να παράσχει πραγματική ασφάλεια σύμφωνα με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δεν πρέπει να υποκύψει στις πιέσεις των ΗΠΑ, αλλά να ενεργήσει αποφασιστικά σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (σημείωση του μεταφραστή: το ψήφισμα εν τέλει πέρασε, με αποχή Ρωσίας και Κίνας, αλλά όχι βέτο. Από την άλλη, από το Συμβούλιο Ασφαλείας είχε περάσει και το Μινσκ ΙΙ, συνεπώς…). Ένα ψήφισμα που θα προάγει πραγματικά την ειρήνη θα πρέπει να περιλαμβάνει τέσσερα ζωτικά σημεία. Πρώτον, θα πρέπει να καλωσορίζει το Κράτος της Παλαιστίνης ως κυρίαρχο κράτος μέλος του ΟΗΕ, με τις ΗΠΑ να αίρουν το βέτο τους. Δεύτερον, θα πρέπει να διαφυλάσσει την εδαφική ακεραιότητα του Κράτους της Παλαιστίνης και του Ισραήλ, σύμφωνα με τα σύνορα του 1967. Τρίτον, θα πρέπει να δημιουργήσει μια δύναμη προστασίας υπό την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία θα αποτελείται από κράτη με μουσουλμανική πλειοψηφία. Τέταρτον, θα πρέπει να περιλαμβάνει τη διακοπή της χρηματοδότησης και τον αφοπλισμό όλων των μη κρατικών οντοτήτων που εμπλέκονται σε πολεμικές ενέργειες, και θα πρέπει να διασφαλίζει την αμοιβαία ασφάλεια του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.

Η λύση των δύο κρατών αφορά την πραγματική ειρήνη – όχι την πολιτική εξόντωση και τη γενοκτονία της Παλαιστίνης, ή τις συνεχείς επιθέσεις των μαχητών εναντίον του Ισραήλ. Είναι καιρός τόσο οι Παλαιστίνιοι όσο και οι Ισραηλινοί να καταστούν ασφαλείς, και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ να εγκαταλείψουν την σκληρή αυταπάτη της μόνιμης κυριαρχίας επί του παλαιστινιακού λαού.