28η Οκτωβρίου 1940 – 29η Οκτωβρίου 2025 / γράφει ο Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης
Η φωτογραφία αυτή του ανώνυμου Έλληνα Στρατιώτη που φεύγοντας για το Μέτωπο αποχαιρετά το κοριτσάκι του, χωρίς να ξέρει αν ποτέ θα το ξαναδεί, είναι για μένα ένα από τα πιο συγκινητικά Ενθύμια του Ηρωικού Έπους του 1940. Όταν ολόκληρος ο Λαός μας ενωμένος σαν μια γροθιά, με ενθουσιασμό και χωρίς κανέναν δισταγμό, Αντιστάθηκε, Αγωνίστηκε και Θυσιάστηκε ενάντια στον ξένο εισβολέα και έμμεσα ενάντια στον διεθνή φασισμό. Κι ας ήταν κι ο ίδιος χρόνια αλυσοδεμένος στον ντόπιο φασισμό της δικτατορίας του Μεταξά.
Ζήτω λοιπόν η 28η Οκτωβρίου του 1940, Ζήτω ο Ηρωικός μας Λαός των Ελλήνων, Ζήτω η Θυσία για την Ελευθερία,
χίλιες φορές Ζήτω.
Εκείνο όμως για το οποίο μού είναι αδύνατον να ζητωκραυγάσω, είναι η 29η Οκτωβρίου του 2025. Πώς να πανηγυρίσω το ότι Κληρονομήσαμε έναν Πάμπλουτο Τόπο, σε Ομορφιά, σε Πόρους, σε Πολιτισμό, σε Ιστορία, και τον ρημάξαμε από κάθε πλευρά; Πώς να καμαρώσω που ζω σε σε μια χώρα διαλυμένη από κάθε άποψη, σάπια απ’ άκρη σ’ άκρη, ταπεινωμένη διεθνώς τόσο οικονομικά και ηθικά όσο και εθνικά. Πώς να νιώσω περήφανος για όλα εκείνα που ακολούθησαν το Έπος του 1940, και που δεν θ’ ακουστούν σε κανέναν δεκάρικο “λόγο” κανενός υποκριτή Άρχοντα: Για την Προδοσία του Απριλίου του 1941, και την άνευ όρων παράδοση στους νέους εισβολείς, τους Γερμανούς ναζιστές. Για την καθόλου αμελητέα μερίδα εκείνη των Ελλήνων που συνεργάστηκε μαζί τους κατά τη διάρκεια της Κατοχής, χωρίς ποτέ να τιμωρηθεί γι αυτό. Για τον τραγικό Εμφύλιο που ακολούθησε, και κόστισε στο Έθνος έναν ακόμα τεράστιο Φόρο Αίματος και Καταστροφής, και άφησε πίσω του την χώρα ένα τριτοκοσμικό προτεκτοράτο των ΗΠΑ, καταχρεωμένη και σε ερείπια, την ύπαιθρό ερημωμένη, και τον Λαό χωρισμένο σε δύο “στρατόπεδα” μ’ ένα βαθύ δηλητηριώδες χαντάκι ανάμεσά τους, γεμάτο με Αίμα και με Μίσος. Για την θλιβερή μεταπολεμική Μετανάστευση των Νιάτων χωρίς Μέλλον που απέμειναν στον ρημαγμένο μας Τόπο, στη Γερμανία, με σκοπό να την ξαναχτίσουν και να την ξανακάνουν Υπερδύναμη, ερημώνοντας ακόμα περισσότερο την έρμη μας Πατρίδα. Για την Μαύρη Χούντα των καραβανάδων, μόλις η χώρα πήγε λίγο να σηκώσει κεφάλι, Οικονομικά και Πολιτισμικά, στη δεκαετία του 1960. Για την Προδοσία της Κύπρου, για την ανικανότητα της Μεταπολίτευσης να επιβάλει τα Δίκαια της Ελλάδας σε Αιγαίο, Σκόπια, πολεμικές Αποζημιώσεις κτλ. Για το όργιο της ανικανότητας και της διαφθοράς που ακολούθησε.
Κι έτσι φτάσαμε σήμερα να γιορτάζουμε το 1940, χωρίς να τολμάμε κάν να το συγκρίνουμε με το από κάθε πλευρά Χρεωκοπημένο μας 2025. Όταν η χώρα μας έχει διεθνώς ταπεινωθεί και διαπομπευτεί επί χρόνια ως το πιο Διεφθαρμένο Μαύρο Πρόβατο της Ευρώπης, αλλά και της Δύσης γενικότερα. Όταν η Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη Όμηρος της τουρκίας επί 51 χρόνια. Όταν δεν τολμάμε να επιβάλουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, και απέναντι στο έμπρακτο τουρκικό θράσος της «γαλάζιας (τουρκικής) πατρίδας», και στην συντριπτικά πιο ενεργητική και πιο αποτελεσματική τουρκική Διπλωματία, μόνο κούφια λόγια έχουμε ν’ αντιτάξουμε. Όταν τα τουρκικά αεροπλάνα και ντρόουνς υπερίπτανται καθημερινά κατοικημένων ελληνικών νησιών και για την Ηγεσία μας είναι απλά Παρασκευή. Όταν εκατοντάδες χιλιάδες μορφωμένοι και μη νέοι, το πραγματικό Άνθος της ελληνικής κοινωνίας, έχουν ήδη ξενιτευτεί στην «Ευρώπη», κι όσοι απομένουν στην Ελλάδα παράδερνουν ανάμεσα στο παιδικό τους δωμάτιο, τους μισθούς πείνας, τις άθλιες συνθήκες ανασφάλιστης εργασίας, την ανεργία, έχοντας ως «επιλογές» είτε την Ξενιτειά, είτε να μείνουν και να τους καταβροχθίσουν τα γρανάζια της σαπίλας, ή να γίνουν ένα από αυτά.
Και αυτή η βρωμερή ΣΑΠΙΛΑ κυριαρχεί παντού, σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα- κάθε μέρα αποκαλύπτονται νέα ΣΚΑΝΔΑΛΑ, που είναι ασφαλώς μόνο η κορυφή του παγόβουνου της συνολικής ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ. Σε μια χώρα που οι τριτοκοσμικοί της δρόμοι είναι γεμάτοι τρύπες, λακούβες και παγίδες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως και η καθημερινότητά μας. Σε μια χώρα από τις πρώτες σε τροχαία εγκλήματα, με Δημόσια Υγεία που καταρρέει και που ό,τι απομένει από αυτήν βασίζεται στον Ηρωϊκό Πατριωτισμό μιας μερίδας των Λειτουργών της, με Δημόσια Παιδεία όλο και πιο Αμόρφωτη, με εντελώς αναποτελεσματική, αν όχι και αναξιόπιστη, Δικαιοσύνη, με Εθνική Άμυνα Ισχυρή μόνο για τις Παρελάσεις, με την Αγροτιά είτε Συνένοχη είτε Κατεστραμμένη. Όταν καθημερινά χρεωκοπούν και κλείνουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, κι όσες απομένουν αγωνίζονται να επιβιώσουν. Όταν η «Ελληνική» Ναυτιλία έχει την Έδρα (και ταΚέρδη της) στις Νήσους Καϋμάν, όταν ο τουρισμός περνάει όλο και περισσότερο σε ξένα χέρια, και επομένως ξένοι καρπούνται και το μεγαλύτερο όφελος από αυτόν, όταν το όργιο της χρυσής βίζας και του AIRBNB έχει καταστήσει το θεμελιώδες Δικαίωμα της κατοικίας άπιαστο όνειρο για όλο και περισσότερους Έλληνες, εκτοξεύοντας τιμές και ενοίκια σε αστρονομικά Ύψη, όταν οι Πόλεις μας γίνονται όλο και πιο αφιλόξενες, και η Εγκατάλειψη και η απαξίωση του μουτζουρωμένου και μισογκρεμισμένου Δημόσιου Χώρου όλο και πιο απελπιστική.
Πολλά ακόμα θα μπορούσα να γράψω, πολλά «ξέχασα». Είχα αποφασίσει να μην ξαναγκρινιάξω, ούτε δημόσια ούτε καν ιδιωτικά, μια που δεν έχει κανένα απολύτως Νόημα. Σήμερα όμως, δεν γινόταν να «κρατηθώ».
Θα τελειώσω παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα», της Πηνελόπης Δέλτα, «γραμμένο το 1910, αλλά πιο επίκαιρο από ποτέ: Ήταν, λέει, μία φορά και έναν καιρό το βασίλειο των Μοιρολάτρων, όπου οι κάτοικοι του «κουτσοζούσαν» μέσα στην κλεψιά, τη διαφθορά και την αναξιοπρέπεια. Ο νέος Βασιλιάς είχε χρόνο μόνο για διασκεδάσεις και σε μερικά χρόνια το βασίλειο ερήμωσε, και τα δανεικά όλο και λιγόστευαν από τα γύρω βασίλεια… όλος ο πλούτος είχε κλαπεί από τους αυλικούς, οι οποίοι σιγά-σιγά έφευγαν με τα κλοπιμαία στα ξένα και έκαναν εκεί δουλειές.Το βασίλειο ρημαγμένο, αντιμετώπιζε και την ξαφνική έφοδο των στρατιωτών του γειτονικού βασιλείου, που μέχρι χθες του έστελνε δανεικά»… και φτηνά προϊόντα.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα, δεν είναι καθόλου συμπτωματική…
«Πέρασαν χρόνια πολλά.
Ο καιρός, που άσπρισε και μάδησε τα μαλλιά του [Βασιλιά] Αστόχαστου και μάρανε την ομορφιά της (Βασίλισσας) Παλάβως, άλλαξε και την όψη ολόκληρου του βασιλείου των Μοιρολάτρων.
Παντού ερημιά. Πεδιάδες απέραντες, γυμνές, ακαλλιέργητες, απλώνουνταν ως τα σύνορα του βασιλείου, και μονάχα μερικές ερειπωμένες πέτρες μαρτυρούσαν ακόμα τα μέρη όπου άλλοτε έστεκαν, υπερήφανα και απειλητικά, τα φοβερά κάστρα του Συνετού Α’.
Πού και πού, κανένα γκρεμισμένο παλιόσπιτο ξεχώριζε στη μονοτονία της έρημης πεδιάδας. Τ’ αγριόχορτα και οι πέτρες σκέπαζαν τους λόφους, οι δρόμοι, παρατημένοι, χάνουνταν κάτω από τ’ αγκάθια που ελεύθερα άπλωναν τα πυκνά τους κλωνάρια.
Και σφυρίζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τους βράχους, ο άνεμος,
μοιρολογούσε το ρήμαγμα του τόπου.»
μ
…………….
