…είμαι ο Βουκεφάλας
Κάτω από πλάτανου σκιά μονάχος μου καθόμουν
κι ιστορικές αναδρομές όλο συλλογιζόμουν
κι ακούω πεταλόκαρφα δίπλα στο καλντερίμι
αναρωτιόμουν, τι ’τανε, ζουλάπι ή αγρίμι
και ξεπροβάλλει άξαφνα άλογο… μαθουσάλας
που αμέσως μου συστήθηκε: «Είμαι ο Βουκεφάλας
ίππος του Μεγαλέξαντρου, της Θεσσαλίας άτι
έτσι μας λένε οι Θεσσαλοί σαν ανεβούν στην πλάτη`
ήρθα σε σένα να μου πεις, ευθέως δίχως άλλο
αν στ’ Α-Πι-Θήτα ιδρύουνε έδρα για τον Μεγάλο`
ξέρεις εσύ ποιον εννοώ, τον γιόκα της Μυρτάλης
ή, λέγε, και του Φίλιππου, παιδί… λειψό, της πλάνης
ίσως και του Νεκτεναβώ και της Χουρσήθ επίσης
θα σου τα πω ξεκάθαρα έδρα αν μου ιδρύσεις!…»
Σηκώθηκα ως ταπεινός της Ιστορίας φίλος
φοβούμενος… σκληρές κλωτσιές, μη γίνουν όλα… μύλος
και τ’ αποκρίθηκα σεμνά με κάθε παρρησία:
«Δεν ξέρω, ούτε έμαθα… Μα έχει σημασία;»
Χλιμίντρισε περήφανα και περπατά «ραβάνι»
άρχισε το μουρμουριτό – δεν ήτανε χαϊβάνι
κι επισημαίνει αυστηρά και με κοφτές κουβέντες:
«Πρέπει τα “Ουνιβερσιτέ” να είναι για λεβέντες`
ήμουν λεβεντοάλογο σ’ όλη την εκστρατεία
κι ούτε ποτέ εξηγήθηκα με δόλο ή αλητεία
οπότε θα μου άξιζε και μένα μία “έδρα”
ιστορικοί, κτηνίατροι να λένε απ’ την καθέδρα
“αυτό δεν ήταν άλογο, μα ένας σοφός κεφάλας
αγέρωχος, περήφανος, εξαίσιος Βουκεφάλας”!…»
Τα ’χασα ο δόλιος, τι να πω, δίκαιο έχει ο ίππος
και της καρδιάς μου άρχισε να ηρεμεί ο χτύπος`
«Θα επισκεφτώ τον πρύτανη, εκεί στο Α-Πι-Θήτα
να εξηγήσω τι και πώς… Δεν πρέπει τέτοια ήττα
σε τόσο μέγα ίδρυμα να γίνει στον καιρό μας
που ο Βουκεφάλας θα’ πρεπε να είναι το “ιερό” μας
να γίνονται για χάρη του συνέδρια ημερίδες
ώστε κι οι ανιστόρητοι να γίνονται ατσίδες
που στην Γραικία υπάρχουνε δεκάδες προφεσόροι
ειδήμονες στο τίποτα, καλοί στο πηλοφόρι
που ξέρουνε να εκτιμούν τα μέγιστα, τα πρώτα
χτυπώντας με μαστίγιο, ταΐζοντας καρότα
κι αναρωτιούνται αφελώς: “Ποιος είναι πιο Μεγάλος»
ο Βουκεφάλας ο Τρανός ή ο Αλεξαντρομεγάλος;!”
–Το ’χε πει ο Ευριπίδης απ’ τα χρόνια τα παλιά:
Όποιος ξέρει Ιστορία, τυχερός παντοτινά…»
Γιώργης Έξαρχος
