Σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό. Αν δεν τους έχεις ξανακούσει, ξαφνιάζεσαι. Η Κρήτη ναι, αλλά και το σήμερα με τους ήχους του. Ένα πάντρεμα της παράδοσης με μια ροκ αντίληψη της σημερινής μουσικής αισθητικής.
Ο Γιώργος και ο Νίκος Στρατάκης ήταν φιλοξενούμενοι της ΚΕΠΑ χθες στις εκδηλώσεις του Σεπτεμβρίου και φάνηκε και από τη συμμετοχή του κόσμου, που ήταν καλή, αλλά κυρίως από τις εκδηλώσεις του, ότι έχουν το κοινό τους.
Στο Θέατρο Άλσους “Μελίνα Μερκούρη” οι αδελφοί Στρατάκη ήταν παρόντες ο Γιώργος με τη λύρα του και ο Νίκος με το λαούτο του, πλαισιωμένοι από άλλα εφτά όργανα, που εντυπωσίαζαν με τη μίξη των ήχων τους.
Οι αδελφοί Στρατάκη ξεκίνησαν από ένα μικρό χωριό της Κρήτης με ακούσματα γλεντιών και πανηγυριών, που τα μετέφεραν αντίστοιχα μεγαλώνοντας, ως μουσικοί και τραγουδιστές πια, σε άλλα κρητικά γλέντια και πανηγύρια. Αυτή η συμμετοχή ξεκινά από τα εφηβικά τους χρόνια και παίρνει η ταυτότητά τους την ιδιαίτερη προσωπική της σφραγίδα μετά από τη μαθητεία τους δίπλα στον Ψαραντώνη.
Με πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και προπαντός στην Κρήτη, που την οργώνουν κυριολεκτικά κάθε χρόνο, οι Στρατάκηδες αποφασίζουν πια να σμίξουν την παράδοση με τον σύγχρονο ήχο, αποκτώντας φανατικούς οπαδούς στη νεολαία. Η αντιμετώπιση όχι μόνο των εμφανίσεών τους αλλά και της δισκογραφικής τους δουλειάς από το κοινό αποδεικνύει πως έχουν πια τη δική τους θέση στα μουσικά πράγματα.
Στη χθεσινή συναυλία τους στο Άλσος αυτή η πρόσμιξη ήχων, ορατή από την πρώτη στιγμή, καθόρισε και την εξέλιξη της συναυλίας.
Ξεκινώντας από ένα μεγάλο κομμάτι του “Ερωτόκριτου”, που αποτελεί και το νήμα που δένει όλη τη μουσική παράδοση της Κρήτης, ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί. Δεν τραγούδησαν. Έδωσαν παράσταση. Η φωνή του Γιώργου βραχνή, αφηγήθηκε του “έρωτα τα πάθη” στη σκηνή που ο Ερωτόκριτος μαγεύει με το λαγούτο του την Αρετούσα. Εκείνο όμως που ήταν γοητευτικό δεν ήταν η μουσική απόδοση του κομματιού, αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί και από έναν μη Κρητικό, αλλά η θεατρικότητα και η αυθεντικότητα με την οποία αποδόθηκε το κομμάτι. Νόμιζες πως άκουγες την ίδια την Κρήτη να τραγουδά.
Ο Νίκος Στρατάκης έδωσε στη συνέχεια μια άλλη προσέγγιση του ανεκπλήρωτου έρωτα αυτήν τη φορά, τραγουδώντας για τον γητευτή των αγριμιών, που δεν μπορεί όμως να προσεγγίσει τη δική του αγαπημένη.
“Εμένα με σκοτώσανε στον γκιουλ μπαχτσέ…” στη συνέχεια, και άλλα πολλά ακολούθησαν, που έκαναν τον κόσμο να συμμετέχει ενθουσιασμένος.
Η χθεσινή, όμως, συναυλία των Στρατάκηδων είχε ένα άκρως αρνητικό, που μείωσε την αξία της. Τον ήχο. Ο ήχος ήταν τόσο δυνατός και τόσο οξύς, (χωρίς τα απαιτούμενα μπάσα), εκκωφαντικός χωρίς υπερβολή, που μείωνε την αισθαντικότητα των φωνών και την υπογράμμιση των οργάνων.
Ήταν τεχνικό πρόβλημα της ομάδας τους που χειριζόταν τον ήχο ή ήταν επιλογή; Το αποτέλεσμα ήταν σαφώς αρνητικό, αφαιρώντας από τη συναυλία τη συναισθηματική μέθεξη, που είναι απαραίτητη.
Φωτογραφίες: faretra.info
……………….
