Άναψαν και φέτος οι φωτιές του Αη Γιαννιού στην Κυριώτισσα / Επιστροφή στην εποχή της αθωότητας
Σε μια εποχή, όπου όλα φιλτράρονται μέσα από τον κόσμο του διαδικτύου, η “Κυριώτισσας Ουτοπία” επιμένει. Επιμένει να σώσει ό,τι μπορεί από τα τιμαλφή του παρελθόντος, που θα έπρεπε να προσδιορίζουν το παρόν και το μέλλον ενός λαού.
Έτσι και φέτος άναψαν οι φωτιές του Αη Γιαννιού στη γειτονιά της Κυριώτισσας μέσα σε μια ατμόσφαιρα επιστροφής στην εποχή της Παλιάς Βέροιας, στην εποχή της αθωότητας.
Η βραδιά ξεκίνησε με ποιήματα που γράφτηκαν από ποιητές και από μέλη της “Ουτοπίας”. Μιλούσαν για τις φωτιές στις παλιές γειτονιές της πόλης αυτόν τον καιρό. Καθαρτήριες φωτιές που, καθώς θα καίγονταν τα μαγιάτικα στεφάνια πάνω τους, θα ξορκίζονταν και το κακό. Τα διάβασαν η Ειρήνη Κωστοπούλου και η Γιώτα Σαββαΐδου.
Τα αποσπάσματα που ακούστηκαν ήταν από ποιήματα της Αρετής Γκανίδου, του Ηλία Τσέχου, της Ειρήνης Κωστοπούλου και της Μαίρης Τσίγκα.
Παιδικά όνειρα καλοκαιριού
πάνω από τις φλόγες.
Ματιές παίζουν κρυφτό
με πρώιμους έρωτες.
Πόθοι ανείπωτοι
αιωρούνται.
Η νύχτα συνένοχος
η φωτιά μάρτυρας.
Η βραδιά συνεχίστηκε με ένα χαριτωμένο θεατρικό της Βούλας Χατζίκου στη βεροιώτικη ντοπιολαλιά, με τίτλο “Άλλους τζιτζ κι άλλους του φλουρί!”.
Οι προξενήτρες της Παλιάς Βέροιας κονταροχτυπιούνταν για τις σφαίρες επιρροής τους στις γειτονιές και το κείμενο που επεξεργάστηκε η Μαίρη Τσίγκα και σκηνοθέτησε ο Γιάννης Καισαρίδης ήταν πραγματικά απολαυστικό έτσι, όπως αποδόθηκε από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς Κουσίδου Έφη, Χρυσούλα Μούμογλου, Μπαλτζή Ελένη, Γιάννη Σαββαΐδη, Μαρία Τσέκα και Μαίρη Τσίγκα.
Ο Αργύρης Μπουρντένας λίγο αργότερα επί… σκηνής θύμισε παλιά τραγούδια της πόλης.
Στη Νάουσα παλιό κρασί
στη Βέροια μαυρομάτες…
Η λαχειοφόρος αγορά με τους τυχερούς και τα κεράσματα πρόσθεσε μια ακόμη νότα χαράς, για να φτάσει η στιγμή που όλοι περίμεναν. Άναψαν οι φωτιές!
Τα μαγιάτικα στεφάνια δυνάμωναν τη φωτιά, καθώς πέφτοντας στις φλόγες σχημάτιζαν καθαρτήριους τύμβους του κακού, καλώντας το καλό να έρθει.
Μικροί και μεγάλοι ετοιμάζονταν να πηδήξουν πάνω από τις φλόγες της χαράς, ξορκίζοντας το κακό με το γέλιο τους…
Το τραγούδι του Δήμου Μούτση κι αυτό από μια άλλη εποχή, εποχή όπου όλοι ονειρευόμασταν ένα καλύτερο αύριο, που όμως δεν ήρθε, αντηχούσε στη γειτονιά… Οι στίχοι του σπουδαίου Μάνου Ελευθερίου προφητικοί…
που ‘χουν πεθάνει…
……………..
