«Γιορτάζοντας το 21 στης άνοιξης το ξύπνημα» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Παραμονή 25ης Μαρτίου.

Σχολικές γιορτές, αξέχαστες…

Οι  Έκτες τάξεις είχαν την τιμητική τους…

Κανονικές θεατρικές παραστάσεις οι παρουσίες τους…

Τι για τον Αλή Πασά και την κυρά Φροσύνη, τι για τον Κατσαντώνη, για τον Ρήγα Φεραίο, για την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου…

Για τον Μάρκο Μπότσαρη και την Τζαβέλλαινα, για το Σούλι και τις ηρωικές Σουλιώτισσες!

Και οπωσδήποτε και μια αναφορά στον  Ευαγγελισμό της Θεοτόκου…
Διπλή γιορτή!

Και οι Ελλάδες, με τα πανέμορφα λευκά φορέματα, το δάφνινο στεφάνι στα μαλλιά.

Ποιήματα 50 στροφών, πιστέψτε το!
50 στροφών ποίημα μπορεί να έλεγε ένα παιδί με καλή μνήμη τότε, για την εκδήλωση της 25ης Μαρτίου…

Μέρες  και ώρες προετοιμασίας ακόμη και τα απογεύματα…

Και ερχότανε όλο το χωριό…
Όχι μόνο οι γονείς και οι στενοί συγγενείς…

Σκηνικά φτιαγμένα από το τίποτα και με αγάπη από τους δασκάλους, τους μαθητές και τους γονείς…

Τότε τα παιδιά μπορούσαν να είναι παιδιά, αφού αυτά που μάθαιναν ήταν στα μέτρα τους,..

Όχι σα σήμερα που μεγαλώνουν πριν την ώρα τους και εξαιτίας και των δυσκολιών που συναντούν στο σχολείο, καθώς η ύλη των  βιβλίων  υπερβαίνει τη βιολογική τους ηλικία τις περισσότερες φορές…

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!

Αυτό, στο τέλος της γιορτής, γέμιζε τον χώρο, πνιγμένο στο χειροκρότημα!
Ήρωες παντού στην αίθουσα που μεγάλωνε όταν άνοιγαν οι πόρτες που χώριζαν τις δυο τάξεις και γινόταν ενιαίος ο χώρος…

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Μάρκος Μπότσαρης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Μαντώ Μαυρογένους, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Κωνσταντίνος Κανάρης, Παπαφλέσσας, Αθανάσιος Διάκος, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Ανδρέας Μιαούλης, Νικηταράς , Μακρυγιάννης κι άλλοι!

Τους κοιτούσαμε με δέος, γιατί είχαμε μάθει για αυτούς, για τις μάχες , τις νίκες και τις ήττες…

«Ελευθερία ή Θάνατος», ήταν το σύνθημά τους…

Τραγούδια κλέφτικα μαθαίναμε για τη γιορτή και τραγουδούσαμε, και τον Θούρειο του Ρήγα…

«Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ’ απ’ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;

Καλλιό ‘ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!»
………………………………………………………..

Κλέφτες κι αρματολοί που πότισαν τη γη με αίμα…

Κι ας ήταν λιγοστά τα γράμματα που ήξεραν!

Με σχέδια στρατηγικά, κέρδισαν νίκες ιστορικές…

Κι αν η διχόνοια έλειπε, κι αν οι ξένοι δεν κάνανε κουμάντο, αλλιώς θα γράφονταν η ιστορία…

Γιατί ο αγώνας αυτός σταμάτησε, πριν όλη η Ελλάδα γίνει ελεύθερη…

Οι σημαίες κυμάτιζαν στα μπαλκόνια, χαιρετίζοντας χαρούμενες την άνοιξη και την ξεχωριστή ημέρα.

Τα παιδιά τις παίρνανε πολλές φορές και κάνανε παρέλαση κρατώντας τες με περηφάνεια, στα μπαλκόνια και στις αυλές…

Αργότερα, έφηβοι πια, μετά την παρέλαση το πρώτο παγωτό

Το πρώτο κοντομάνικο στη βόλτα…

Καμιά φορά τα πρώτα χελιδόνια.

Τα άκουγες να  τιτιβίζουν χαρούμενα και να χώνονται στις φωλιές τους, στις κόχες της στέγης…

Νάρκισσοι στα παρτέρια και ζουμπούλια και πρίμουλες …

Τι μεθυστικό άρωμα έβγαζαν εκείνα τα γαλαζωπά ζουμπούλια.!
Οι νάρκισσοι, πολλοί μαζί, σε διάφορα σημεία των παρτεριών, σε μαγνήτιζαν με τη μεγαλοπρέπειά τους.

Οι πρίμουλες πάλι, οι ταπεινές, πανέμορφες πρίμουλες που πασχαλίτσες τις λέγαμε, σα χαριτωμένα, χαμογελαστά παιδάκια…

Οι μάρτηδες κρεμασμένοι ακόμα στις τριανταφυλλιές.
Όχι για πολύ!

Κάποια στιγμή η χελιδόνα θα τους πάρει, χωρίς να το καταλάβουμε και θα φέρει τα πασχαλιάτικα δώρα.

Μύριζε Πάσχα η 25η Μαρτίου

Μύριζε Ανάσταση!

Μήπως και η Επανάσταση του 21, αναστάσιμη δεν  ήταν;

Τα σπίτια μοσχοβολούσαν μπακαλιάρο..

Όλο το βράδυ τον ξαρμύριζαν με υπομονή οι γυναίκες!

Τηγανητός με κουρκούτι, η άλλο ψάρι, πάντα ψάρι, στο φούρνο με φρέσκα κρεμμυδάκια …

Από τα πρώτα δώρα των μπαξέδων …

Ο Μάρτιος, ως Μάρτιος,  πιστός στον ρόλο του, μας κάνει νάζια κι ο καιρός τρολάρει!

Όμως η φύση πήρε τον δρόμο της..

Ένα γύρω, άνθια και πράσινα, νια φύλλα στους θάμνους και στα δέντρα, προσμένουν  τον κούκο και τα αηδόνια…

Να πυκνώσουν, να χτίσουν τις φωλιές τους.

Άνοιξη!

Και τα κλέφτικα τραγούδια πάντα μοιρολογούσαν για τα παλικάρια, που μιαν άνοιξη έφυγαν για πάντα πολεμώντας για την πατρίδα…

Όπως και το ποίημα  που τραγουδήσαμε μια χρονιά, παραμονή της 25^ης Μαρτίου, της Έκτης τα παιδιά.

Ο Δήμος και το καριοφύλι του

(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)

«Εγέρασα, μωρέ παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης
τον ύπνο δεν εχόρτασα, και τωρ’ αποσταμένος
θέλω να πάω να κοιμηθώ. Εστέρεψ’ η καρδιά μου.
Βρύση το αίμα το ‘χυσα, σταλαματιά δε μένει.

Θέλω να πάω να κοιμηθώ. Κόψτε κλαρί απ’ το λόγγο
να ‘ναι χλωρό και δροσερό, να ‘ναι ανθούς γεμάτο,
και στρώσε το κρεβάτι μου και βάλτε με να πέσω.

Ποιος ξέρει απ’ το μνήμα μου τι δένδρο θα φυτρώσει!
Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ίσκιο του από κάτω
θα ‘ρχονται τα κλεφτόπουλα τ’ άρματα να κρεμάνε.
Να τραγουδούν τα νιάτα μου και την παλικαριά μου.
………………………………………………………..

χρόνια πολλά!

Ζήτω το 21!

Ει. Δα.

—