Αναστασία Γκινάκη. Ονειρική θέαση της φύσης και του έρωτα μέσα από εκρήξεις χρωμάτων

Μικρούλα καθώς ήταν, της έβαλαν μπροστά της, όπως λέει, στο πάτωμα, χαρτί και χρώματα κι έτσι εκεί γεννήθηκε για πρώτη φορά ο έρωτάς της για τη ζωγραφική.

Η Αναστασία Γκινάκη από τότε όχι μόνο αποφοίτησε με άριστα από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, αλλά εξακολουθεί να θεωρεί πως ο δρόμος αυτός των παιδικών της χρόνων είναι η έκφραση της ζωής της, μια αέναη δημιουργία.

Με πολλαπλές εκθέσεις, όπου η ματιά των κριτικών, αλλά και των θεατών των έργων της, ανακαλύπτει και προσλαμβάνει ένα κόσμο, όπου η πραγματικότητα συγχέεται με το όνειρο σ’ ένα αδιάσπαστο γοητευτικό σύνολο, η Γκινάκη σφραγίζει με τις θεματικές και χρωματικές επιλογές της τη δουλειά της, πετυχαίνοντας το ζητούμενο, το προσωπικό και αναγνωρίσιμο στυλ.

Ο γνώστης της σύγχρονης ζωγραφικής στην Ελλάδα αλλά και ο ευαίσθητος εραστής της ζωγραφικής μπορούν να αναγνωρίσουν ένα έργο ως δικό της από την προσωπική της σφραγίδα. Γιατί υπάρχει.

Η φύση αποδίδεται από τη ζωγράφο όχι όπως τη συλλαμβάνει το κοινό μάτι αλλά με μια πανδαισία χρωμάτων που ευαισθητοποιεί τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Κήποι της φαντασίας και του ονείρου ξετυλίγονται με αλλεπάλληλες εικόνες, κάνοντας τον σημερινό άνθρωπο του άνυδρου άστεως να ξεφεύγει σ’ ένα άλλο κόσμο, ιδεατό.

Και δε σταματά εκεί. Η γυναικεία φιγούρα, άλλοτε ως “Γυναίκα δέντρο”, άλλοτε αμυδρά να προβάλλει μέσα σ’ ένα ροδώνα, οδηγείται στην πληρότητά της μέσα από τον έρωτα.

Και το περίεργο είναι πως αυτός ο έρωτας, όπως δίνεται από τη ζωγράφο, ενώ είναι σαρκικός, απόρροια της δύναμης της φύσης, αποκτά στον καμβά της κι αυτός ονειρική διάσταση.

Κι εδώ, στο πάντρεμα των στέρεων κλασικών καταβολών με το καινούριο, με τη συνεχή αναζήτηση, βρίσκεται η ευτυχής συμπόρευση που χαρακτηρίζει το έργο της Ελληνίδας ζωγράφου.

………………………..

……………………