Βάστα γερά, μη χάνεσαι, ποντιακή ψυχή
Χορτάτη από γαίματα πονείς, μα γαληνεύεις
Όταν θωρείς την ομορφιά που έχουν τούτα τα παιδιά
Που στην μεγάλη τους καρδιά λυγιέσαι και χορεύεις!
Βάστα γερά, πατρίδα μου, κι ας είσαι σκλαβωμένη
Μέσα βαθειά μου σε ποθώ, σε προσκυνώ και σ’ αγαπώ
Κι όταν τραβώ τη δοξαριά, μια ελπίδα μ’ απομένει.
Ν’ ακούγεσαι, πατρίδα μου, σ’ όλη την οικουμένη!
Θαρρώ με τ ’ ακροδάχτυλα ελάχιστα σ’ αγγίζω
Μα από τα ξάρτια του μυαλού μόνιμα σε βιγλίζω.
