Κι όμως, όλη αυτή η καταστροφή, όλο αυτό το ποτάμι αίματος και απανθρωπιάς δεν έχει καταφέρει να κάμψει την παλαιστινιακή αντίσταση
Γιώργος Τσιάρας
Η νέα εκατόμβη των πεινασμένων στον κυκλικό κόμβο Ναμπλούς της βόρειας Γάζας με πάγωσε, όπως φαντάζομαι πάγωσε όσους έχουν ακόμα λίγη καρδιά και ανθρωπιά. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Να πηγαίνουν οι υποσιτισμένοι άνθρωποι στο προγραμματισμένο ραντεβού με τα φορτηγά της βοήθειας για να βρουν λίγο αλεύρι για τους ίδιους και τα παιδιά τους, που πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα, και οι σιωνιστές κατακτητές να ανοίγουν πυρ στον σωρό επειδή, λέει, ένιωσαν πως… κινδυνεύουν;
Ως πότε θα χρησιμοποιεί το Ισραήλ το όπλο της λιμοκτονίας, ώστε να «αδειάσει τη θάλασσα για να πιάσει τα ψαριά», όπως έλεγαν οι Αμερικάνοι «σύμβουλοι» στο Βιετνάμ; Τα ίδια αίσχη έκαναν τόσα χρόνια και οι Σαουδάραβες στην Υεμένη, αλλά οι Χούθι άντεξαν την πείνα και τώρα παίρνουν την εκδίκηση τους από τη διπρόσωπη Δύση. Για πόσο ακόμα θα ανέχεται η ανθρωπότητα τέτοιες ανήκουστες δόσεις βαρβαρότητας; Η απάντηση, δυστυχώς, δεν είναι αυτή που θα θέλαμε: η βαρβαρότητα θα συνεχιστεί και ίσως ακόμη και να κορυφωθεί με μια μετωπική εισβολή στην κατάμεστη από αμάχους Ράφα έως ότου η Αμερική και οι άβουλοι Ευρωπαίοι ακόλουθοί της τραβήξουν την πρίζα στον αποθηριωμένο Νετανιάχου και τους επιτελείς του. Κι αυτό δεν μοιάζει πιθανό, όχι σύντομα τουλάχιστον – αφού η αδιαπραγμάτευτη στήριξη στο γενοκτονικό Ισραήλ είναι ίσως η μόνη πολιτική όπου Μπάιντεν και Τραμπ συμφωνούν απολύτως!
Να, χτες οι Μπάιντεν, Μακρόν και Σία κατακεραύνωσαν, στα λόγια βέβαια, το άτακτο Ισραήλ που σκότωσε μερικές εκατοντάδες παραπάνω από τη συνηθισμένη ταρίφα των 100-200 νεκρών αμάχων την ημέρα – αλλά την ίδια στιγμή, η ίδια κυβέρνηση έβαζε ξανά βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ξανά μόνη της μεταξύ 15 κρατών, για να μπλοκάρει ψήφισμα καταδίκης της σφαγής, που κατέθεσε η Αλγερία. Το επιχείρημα του Αμερικανού εκπροσώπου ήταν, λέει, πως δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς συνέβη…
Μια χαρά ξέρουν και πόσους σκοτώνει κάθε μέρα το Ισραήλ, και με ποιανού τα όπλα: χτες ο υπουργός Άμυνας του Μπάιντεν, ο Λόιντ Οστιν, κατά τη διάρκεια «ανάκρισής» του από το Κογκρέσο, παραδέχτηκε ότι οι Ισραηλινοί έχουν σκοτώσει «περισσότερα από 25.000 γυναικόπαιδα» από τις 7 Οκτώβρη και μετά. Στην ίδια κατάθεση μάθαμε πως η Ουάσινγκτον έχει παραδώσει μέσα σε ένα πεντάμηνο τουλάχιστον 21.000 κατευθυνόμενες αεροπορικές βόμβες, από αυτές που καθημερινά ισοπεδώνουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα της Γάζας.
Κι όμως, όλη αυτή η καταστροφή, όλο αυτό το ποτάμι αίματος και απανθρωπιάς δεν έχει καταφέρει να κάμψει την παλαιστινιακή αντίσταση – και δεν μιλάω μόνο για τους μαχητές-φαντάσματα που ξεπετάγονται από τα τούνελ και τα ερείπια, που τις τελευταίες μέρες έχουν κάνει μεγάλες ζημιές στους Ισραηλινούς εισβολείς σε κατεχόμενες, υποτίθεται, συνοικίες όπως η Ζεϊτούν. Οχι, μιλάω για τους απλούς πολίτες. Χτες το αλ-Τζαζίρα είχε ένα ανατριχιαστικό ρεπορτάζ με οικογένειες εκτοπισμένων που επεδείκνυαν περήφανοι τα κλειδιά από τα σπίτια που εγκατέλειψαν, και που τώρα είναι στην πλειονότητά τους κατεστραμμένα: είναι μια συνήθεια που πήραν από τους προγόνους τους, εκείνους που έζησαν τους μεγάλους ξεριζωμούς (διάβαζε: εθνοκαθάρσεις) του 1948 και του 1967. «Αυτά είναι τα σπίτια μας, ο τόπος μας, και εκεί θα γυρίσουμε, θα βάλουμε μια σκηνή πάνω από τα ερείπια και θα τα ξαναχτίσουμε», λέει ένας από αυτούς…
Πώς να νικηθεί ένας τέτοιος λαός; Η «Γεβντιότ Αχρονότ» γράφει πως οι ένοπλες δυνάμεις «βρίσκονται σε κατάσταση σοκ» και ζητούν την επείγουσα στρατολόγηση 7.500 ακόμη αξιωματικών και στρατιωτών λόγω των συνεχών απωλειών και της αποτυχίας σημαντικής προόδου στη Γάζα. Όπως διαβάσαμε, δε, σε αποκαλυπτικό δημοσίευμα της αμερικανικής Wall Street Journal, που φιλοξενεί πλήθος από ανώνυμες δηλώσεις Ισραηλινών στρατιωτών, έπειτα από πέντε μήνες ο στρατός ακόμη αδυνατεί να εντοπίσει πολλά τούνελ της αντίστασης: πολλοί Ισραηλινοί παραδέχονται πως ο στόχος της πλήρους εξάλειψης της Χαμάς και των άλλων οργανώσεων μοιάζει αδύνατος, και ότι το μόνο που πετυχαίνουν ώς τώρα είναι «τακτικές νίκες… που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε στρατηγική νίκη», ενώ πέφτουν συνεχώς σε άριστα συντονισμένες και φονικές ενέδρες από μικρές ομάδες 2-3 «φαντασμάτων», που «χτυπούν και φεύγουν».
Γι’ αυτό έχει λυσσάξει ο Νετανιάχου και οι όμοιοί του, και χτυπούν στα τυφλά – γιατί, πέντε μήνες μετά, οι Παλαιστίνιοι δεν το βάζουν κάτω και η θάλασσα των ερειπίων είναι γεμάτη ψάρια!
———–
