“Η ισραηλινή κατοχή δεν χρειάζεται προσχήματα για τα σχέδιά της” / γράφει ο Μαρουάν Τουμπάσι

Αν και η εθνική αντίσταση σε οποιαδήποτε κατοχή απαιτεί πάντα την πρόκληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων απωλειών στην κατοχική δύναμη με τη μικρότερη δυνατή βλάβη στο λαό της, ώστε να πετύχει πιο μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, μέσω της επιλογής στόχων, και της προσεκτικής επιλογής του χρόνου και του τόπου για την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου, (ειδικά αν δεν έχει υπομόχλια ή εξωτερικές στηρίξεις, όπως συμβαίνει με την αντίσταση στην Παλαιστίνη που πολεμά την τέταρτη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο), τότε αντιλαμβάνεται πως εν προκειμένω, η περίπτωση της Παλαιστίνης διαφέρει από ό,τι έχουμε δει να γίνεται σε άλλα αντιστασιακά κινήματα στον κόσμο κατά το παρελθόν, ιδίως αυτά σε γειτονικές χώρες.

Η πρόκληση αυτής της αιφνιδιαστικής επιχείρησης, μετά από δεκαετίες καταπίεσης από έναν από τους  πιο ισχυρούς στρατούς στον κόσμο, ήταν ορόσημο μεταξύ άλλων λόγω των επιπτώσεων που επέφερε σε διάφορους τομείς, σε περιφερειακό αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Υποτίθεται πως θα επιτύχει τη συνέχιση της νίκης που επιτεύχθηκε εκείνη τη μέρα, μέσα σε όλη τη σχετικότητά της, απέναντι στα συνεχιζόμενα εγκλήματα της γενοκτονίας, προκειμένου αυτό που δεν δεχόμαστε να μην μας επιβληθεί, ή τουλάχιστον να εμποδίσουμε την κατοχική δύναμη να επιτύχει όλους τους στόχους της, ειδικά, τώρα, εκείνον του βίαιου εκτοπισμού.

Αυτή η ξαφνική εξέλιξη ως αποτέλεσμα μίας στρατιωτικής επιχείρησης αντάρτικου είναι κάτι που δεν είχε συνηθίσει το κατοχικό κράτος σε προηγούμενους πολέμους του, δεδομένης της πολιτικής και στρατιωτικής ανισομετρίας που δημιούργησε το σημερινό καθεστώς στο κατοχικό κράτος, ή ακόμη και στοιχεία της ισραηλινής εβραϊκής κοινωνίας, που εμφανίζεται εντεινόμενα κατακερματισμένη μέσα στον τελευταίο χρόνο.

Επίσης, το μέγεθος της ισραηλινής αντίδρασης δεν χρειάστηκε την ξεκάθαρη εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά αυτή εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από το έγκλημα της γενοκτονίας και των επιπτώσεών του κατά του λαού μας αλλά και στους λαούς της περιοχής υπό την έννοια της ασφάλειας, της ειρήνης και της σταθερότητας εάν τα γεγονότα της 7^ης Οκτώβρη δεν είχαν διαταράξει τα σχέδια που προωθούσαν Τελ Αβίβ και Λευκός Οίκος στην ευρύτερη περιοχή.

Επομένως, από την αρχή, έπρεπε να απορρίψουμε τις συναντήσεις με αξιωματούχους που προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν τις πολιτικές λύσεις με τις λύσεις για ασφάλεια και οικονομία, σύμφωνα με εκείνα τα σχέδια που εξυφαίνονταν (από ΗΠΑ και Ισραήλ) ώστε να εξαφανίσουν την πολιτική και νομική διάσταση του παλαιστινιακού ζητήματος προωθώντας, αντ’ αυτού, μία περιφερειακή οικονομική «ειρήνη» δίχως την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος στη βάση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του λαού μας. Θα πρέπει ωστόσο να επισημανθεί πως αυτές οι προσπάθειες συνεχίζονται ακόμη με τις ΗΠΑ να προσπαθούν να σύρουν την περιοχή στο δικό της όραμα με νέες προσθήκες.

Τώρα, όμως, που φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, υπάρχει και μία άλλη συζήτηση σε εξέλιξη, σχετικά με τα ζητήματα που εγείρονται εδώ, και σε σχέση με όσα συνόδεψαν την επίθεση της 7^ης Οκτώβρη όσον αφορά τους υπολογισμούς ετοιμότητας και την προστιθέμενη αξία σε σύγκριση με την τεράστια απώλεια ζωών και της καταστροφής ολόκληρων υποδομών στο πλαίσιο διάπραξης πρωτοφανών εγκλημάτων.

Εντούτοις, η αντίσταση παραμένει σθεναρή ως σήμερα και έχει επιτύχει πολλές επιτυχίες και εκπλήξεις, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς περί της «ανώτερης ικανότητας» της κατοχικής δύναμης να καταστρέψει το δικαίωμα και την έννοια της αντίστασης ή να ξεριζώσει οποιαδήποτε πολιτική δύναμη κερδίζει λαϊκή αποδοχή. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πάρα πολλές δεκαετίες από την εμπειρία των προσπαθειών (του Ισραήλ) για την εξάλειψη της PLO (σ. μτφρ. Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και των παραρτημάτων της στον Λίβανο το 1982.

Εντούτοις, σε όλη του την ιστορική διαδρομή, το Ισραήλ δεν αναζήτησε κανένα πρόσχημα για να διαπράξει τα εγκλήματα κατά του λαού μας. Ακόμη και όταν οι σιωνιστικοί οργανισμοί και οι συμμορίες έκαναν την εμφάνισή τους πριν την Νάκμπα (την Καταστροφή της ιστορικής Παλαιστίνης) με τη μορφή μεταναστευτικών εποικιστικών ροών που διευκολύνθηκαν από την αποικιοκρατική Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Ναζιστικής Γερμανίας κατά την περίοδο της Συμφωνίας Haavara, (σ.μτφρ. Η συμφωνία Haavara ήταν μια συμφωνία μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και των Σιωνιστών Γερμανοεβραίων που υπογράφηκε στις 25 Αυγούστου 1933), ακόμη και τότε δεν περίμεναν να βρουν δικαιολογία  για να διαπράξουν τις σφαγές και την εθνοκάθαρση. Έτσι, και σήμερα, το κατοχικό κράτος δεν περιμένει να βρει μία νέα δικαιολογία για να κάνει ό,τι κάνει. Αυτή είναι η μορφή της γενοκτονικής επίθεσης κατά του λαού στη Γάζα που είναι απαράμιλλη στη σύγχρονη Ιστορία.

Ο Αριέλ Σαρόν (σ.μτφρ. πρώην υπουργός άμυνας, ε.α. στρατηγός που διετέλεσε 11^ος πρωθυπουργός του Ισραήλ από το 2001-06 και είχε διευθύνει τον πόλεμο στο Λίβανο το 1982 διαπράττοντας σφαγές και εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας) δεν περίμενε να βρει δικαιολογία όταν εισέβαλε στον νότιο Λίβανο και πολιόρκησε τη Βηρυτό για 88 μέρες υπό έναν τρελό βομβαρδισμό και σφαγές. Ό,τι βλέπουμε σήμερα δεν είναι παρά ό,τι έκανε και εξακολουθεί να κάνει το κατοχικό κράτος όχι μόνον στη διάρκεια της κατοχής μετά τον πόλεμο του 1967 αλλά και εδώ και 75 χρόνια με σκοπό την επίτευξη της σιωνιστικής σκέψης και την εξαφάνιση του παλαιστινιακού ζητήματος και των στοιχείων της δικής μας εθνικής ταυτότητας και της ύπαρξής μας στο έδαφος της πατρίδας μας, μέσω διαφόρων μορφών καταπίεσης και διώξεων. Όλες οι κυβερνήσεις του Ισραήλ  το διαπράττουν αυτό δίχως καμία διαφορά μεταξύ των κοσμικών ή θρησκευτικών προσανατολισμών τους, δίχως πρόσχημα και δίχως τιμωρία από κανέναν, πράγμα που τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν να κάνουν ότι κάνουν ως σήμερα.

Αυτό το σημείο καμπής ήταν μια φυσική αντίδραση σε μια μακράς διάρκειας πολιορκία και επιθετικότητα εναντίον του λαού μας και των χαμηλών προτεραιοτήτων της διεθνούς κοινότητας σε σχέση με τον αγώνα μας. Ολόκληρη η προηγούμενη περίοδος χαρακτηρίζεται από προσπάθειες καταπίεσης του λαού μας και σε περιοχές της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, και ακόμη σε αραβικές πόλεις μέσα στο Ισραήλ μέσω του Εβραϊκού Νόμου Εθνικότητας, καθημερινών δολοφονιών και σκοτωμών δίχως καν την παραμικρή μορφή αντίστασης, ενώ διαδραματίζεται η διεύρυνση των εποικισμών και των εισβολών σε χωριά και πόλεις. Τα στρατόπεδα, η πολιορκία και η εφαρμογή πολιτικών καθεστώτος Απαρτχάιντ.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα σε όλη την Παλαιστίνη στοχεύει στην ύπαρξη και τη σταθερότητα του παλαιστινιακού λαού μας, με όλες τις συνιστώσες του, στο εθνικό του έδαφος και με το δικαίωμα στην αντίσταση, που επιδιώκει να καθορίσει τη μοίρα του, να εγκαθιδρύσει το κυρίαρχο κράτος του και να επιλύσει το προσφυγικό ζήτημα, οδηγώντας στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη, που μόνο αυτές επιτυγχάνουν ειρήνη, ασφάλεια.  και σταθερότητα για όλους.

Το Ισραήλ σήμερα, σε συνεργασία με την αμερικανική κυβέρνηση που θέλει να συνεχίσει τον πόλεμο της γενοκτονίας, απέρριψε στις 8 Δεκεμβρίου το σχέδιο ψηφίσματος κατάπαυσης του πυρός στο Συμβούλιο Ασφαλείας, έχοντας διαπράξει επίσης εγκλήματα εθνοκάθαρσης ανανεώνοντας τις βιβλικές ερμηνείες που συνάδουν με το βιβλικό όραμα. Αυτή η ταύτιση μεταξύ τους εξηγεί την από κοινού εφαρμογή της τρίτης φάσης του σιωνιστικού σχεδίου μετά το έγκλημα της Νάκμπα, που επιδιώκει την εγκαθίδρυση ενός «μεγαλύτερου Ισραήλ» που θα εκτείνεται από τη θάλασσα μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό, συμπεριλαμβανομένων ίσως και άλλων, ευρύτερων περιοχών, ανάλογα με την έκταση της εφαρμογής του στρατηγικού οράματος των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή που επηρεάζεται από εβραϊκά συμφέροντα. Οι Εβραίοι και Χριστιανοί Σιωνιστές είναι εκεί, με την υποστήριξη των καθεστώτων ισλαμικών χωρών που κυβερνώνται από τη σιωνιστική ιδεολογία (με την ευρεία πολιτική της έννοια) δίχως αυτές να έχουν κανένα συμφέρον από την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Πρόκειται για καθεστώτα που συνέβαλαν στην ακύρωση του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών το 1991 που εξίσωνε τον σιωνισμό με τον ρατσισμό και αποκατέστησαν τις σχέσεις τους με το κράτος κατοχής πριν μερικά χρόνια. Από την άλλη, ορισμένα από αυτά τα καθεστώτα ξεκίνησαν ακόμη και συμφωνίες εξομάλυνσης (σ. μτρφρ. γνωστές και σαν «συμφωνίες του Αβραάμ) εις βάρος της υπόθεσης του λαού μας, με αποτέλεσμα να στέκονται σήμερα ανίκανα να κάνουν ο,τιδήποτε για να σταματήσουν το συνεχιζόμενο σχέδιο.

Αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη φάση σήμερα εκφράζει μια νέα μορφή και περιεχόμενο για τα σχέδια εκκαθάρισης της εθνικής υπόθεσης του λαού των Παλαιστινίων, τα οποία προτάθηκαν και κυκλοφόρησαν τις τελευταίες δεκαετίες και με αμερικανικό σχεδιασμό, και τα οποία οδηγούν στον αναγκαστικό εκτοπισμό του λαού μας, ειδικά στη Λωρίδα της Γάζας μέσω της συνεχιζόμενης γενοκτονίας και στη Δυτική Όχθη μέσω των καθημερινών επιθέσεων των δυνάμεων κατοχής. Ας σημειωθεί εδώ πως οι ορδές των Εβραίων εποίκων αποτελούν σήμερα περίπου το 23% του πληθυσμού στη Δυτική Όχθη και περίπου το 60% του πληθυσμού των συνόρων της πόλης της Ιερουσαλήμ, μετά τη συνεχιζόμενη εφαρμογή των συνεχιζόμενων σχεδίων επέκτασης των εποικισμών (που αποτελούν τον πυρήνα της αποικιοκρατικής σιωνιστικής λογικής) μέχρι σήμερα με τη διευκόλυνση των ΗΠΑ.

Ως εκ τούτου, οι στόχοι που διακηρύσσει το Ισραήλ μπορεί να ωχριούν σε σύγκριση με τον κύριο στόχο της συστηματικής και εκτεταμένης καταστροφής και καταπίεσης χρησιμοποιώντας φασιστικές μεθόδους, όπως η διακοπή ηλεκτροδότησης, η αποτροπή εισαγωγής καυσίμων, τροφίμων, νερού και φαρμάκων, με απώτερο στόχο τον εκτοπισμό, τον οποίο προσπαθούν να επιβάλουν σαν «εθελοντική επιλογή» έτσι ώστε να μην έρθουν σε αντίθεση με τις δήθεν επιθυμίες των ΗΠΑ για τον «μη αναγκαστικό» ξεριζωμό των Παλαιστινίων. Ωστόσο, αυτός, είναι ουσιαστικά καταναγκαστικός και εντάσσεται σε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο που συζητείται από τη δεκαετία του 1970.

Σήμερα, είναι οι ΗΠΑ που έχουν πωλούν στον κόσμο την ψευδαίσθηση περί λύσης δύο κρατών και την οποία επαναλαμβάνουν τώρα, μολονότι δεν έχουν ποτέ επιδιώξει να εφαρμόσουν. Αντίθετα, δουλεύουν για να εμποδίσουν αυτή τη λύση και να διαχειριστούν τη σύγκρουση χωρίς να την επιλύσουν, ώστε να αποτρέψουν οποιαδήποτε άλλη διεθνή προσπάθεια επιχειρήσει να την εφαρμόσει ενώ παράλληλα εμποδίζουν σήμερα οποιεσδήποτε προσπάθειες επιχειρούν την ανάσχεση της σημερινής επίθεσης. Δεν είναι τυχαίο πως το αίτημα για εκεχειρία, έχει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, εξαιρουμένων των παλαιών και σύγχρονων αποικιακών δυνάμεων, που είναι η Βρετανία και οι ΗΠΑ.

Μέχρι στιγμής, το κατοχικό κράτος έχει αποτύχει να επιτύχει τους «δεδηλωμένους» στόχους του, εκτός από την πρόκληση θανατηφόρων πληγμάτων σε βάρος του λαού μας. Τώρα βρίσκεται υπό τοπική εσωτερική πίεση αφενός για την ανάγκη ανάκτησης των ομήρων που κρατούνται από τις δυνάμεις της αντίστασης και αφετέρου για την επέκταση του ελέγχου του.  Εντούτοις, διεθνώς  γίνονται διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων και εκκλήσεις για μποϊκοτάζ στις πρωτεύουσες πολλών χωρών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, όπου το Δημοκρατικό Κόμμα είναι τώρα εκτεθειμένο σε έριδες και εσωτερικές κόντρες. Επίσης, υπάρχουν εκεί  εβραϊκές οργανώσεις που κινητοποιούνται με σκοπό να σταματήσει η γενοκτονία και να καθοριστεί η μορφή των σχέσεων με το Ισραήλ και το ζήτημα της πώλησης όπλων σε αυτό στο φόντο μίας νέας φάσης επίθεσης που οδηγεί στον πιθανό εκτοπισμό στη Χερσόνησο του Σινά παρά τις αντιδράσεις της Αιγύπτου και της Ιορδανίας.

Φαίνεται, έτσι, σήμερα, ότι το Ισραήλ,  ως αποτέλεσμα της εταιρικής σχέσης και της αμερικανικής παρέμβασης που εμπόδισε,  ως τώρα, την επέκταση αυτού του πολέμου στην περιοχή μέσω πολιτικών απειλών και δελεασμού περιφερειακών δυνάμεων, εγκατέλειψε το πεδίο της αμερικανικής προστασίας και εισήλθε, όπως λέγεται στην καθομιλουμένη, στον αμερικανικό οίκο υπακοής, που επιδιώκει από τις γωνίες του οράματός του και των σιωνιστικών επιρροών (ειδικά από το AIPAC) να σώσει το Ισραήλ από τον εαυτό του. Προκειμένου, να καθορίσει την πορεία των διευθετήσεών του στη Μέση Ανατολή απέναντι στις δυνάμεις της Κίνας και της Ρωσίας, οι οποίες έχουν τώρα εκτεταμένες σχέσεις με τις αραβικές χώρες και έχουν τα δικά τους συμφέροντα αφενός, και για χάρη των οικονομικών συμφερόντων και των συμφερόντων ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών από την άλλη πλευρά,  συνεχίζουν να επιβάλλουν την υποταγή ενός αριθμού χωρών στην ψευδαίσθηση ότι έχουν τις λύσεις για τα πάντα.

Αυτό συμβαίνει αφότου άρχισε να χάνει έναν αριθμό συμμάχων της, υιοθετώντας θεωρίες που επιβάλλουν την ειρήνη στον κόσμο μέσω της βίας και των πολέμων.

Λόγω της ανησυχίας της Ρωσίας σήμερα για τη σύγκρουση που της επιβλήθηκε από τη Δύση στην Ουκρανία, και της συνεχιζόμενης προσπάθειας των ΗΠΑ στον Καύκασο για νέες εστίες συγκρούσεων, η Κίνα μπορεί να είναι πρόθυμη να διαδραματίσει ρόλο στην περιοχή μας με ρωσική υποστήριξη καθώς δεν ενδιαφέρεται για την επέκταση των συγκρούσεων και του πολέμου.  Ειδικά επειδή το μεγαλύτερο μέρος της εμπορικής κίνησης της Κίνας προς την Ευρώπη περνά μέσα από τα στενά Μπαμπ αλ Μαμντάμπ (Bab al-Mandab) εκτός εάν θέλει να εμπλέξει περαιτέρω τους Αμερικανούς στη λάσπη της περιοχής και την αντίστασή της. Η Κίνα, όπως και η Ρωσία, έχει σχετικά καλές σχέσεις με όλα τα μέρη της σύγκρουσης και δεν καταδίκασε την αντίσταση στη Γάζα θεωρώντας την ισραηλινή επιθετικότητα έγκλημα πολέμου, παίρνοντας αποστάσεις από την ισραηλινή θέση περί αυτοάμυνα. Η Κίνα και η Ρωσία ζητούν επίσης να σταματήσει η επιθετικότητα και να εφαρμοστούν τα διεθνή ψηφίσματα και το διεθνές δίκαιο.

Ως εκ τούτου, το Ισραήλ θα πιέσει και θα προσπαθήσει τώρα με όλες του τις δυνάμεις να κερδίσει χρόνο που μπορεί να είναι καθοριστικός για τις επιχειρήσεις του, προκειμένου η αντίσταση να εγκαταλείψει κάποιον από τους στόχους της σε σχέση π.χ. με τις κατοχικές φυλακές ή να ανακοινώσει την παράδοσή της, πριν καταστεί πιθανή η έκτασης του πολέμου στην περιοχή και πέραν αυτής. Η αισθητή αύξηση των ανθρώπινων, χρηματοπιστωτικών και οικονομικών εξελίξεων και των επιπτώσεών τους στην ισραηλινή κοινωνία και από αυτό που υφίστανται τώρα έχοντας απέναντί τους τους περισσότερους λαούς του κόσμου που δεν τους αποδέχεται και υψώνει εκκλήσεις για μποϊκοτάζ εναντίον τους.

Από την άλλη, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο οποιασδήποτε πίεσης σχετικά με την ιδέα μιας συνολικής πολιτικής λύσης, που εξυπηρετεί τις πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την (έστω και ελαφριά) αλλαγή θέσης ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών και την απομάκρυνσή τους από το αμερικανικό όραμα ενόψει αυτής της μάχης και της ανοιχτής επίθεσης στη Δυτική Όχθη,  συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ.

Επίσης, προκειμένου να μειωθούν οι επιπτώσεις της επόμενης ημέρας, όχι στη Γάζα, αλλά στο Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενόψει της λογοδοσίας που μπορεί να κληθούν να αντιμετωπίσουν υπό το φως των διαφορών τους σχετικά με τις ευθύνες τους. Από την μία, στο Ισραήλ, έχουμε μπροστά τα δικαστήρια του Νετανιάχου, τη μείωση της δημοτικότητάς του Ισραηλινού πρωθυπουργού και της εκλογικής δύναμής και ισορροπίας του, ενώ στις ΗΠΑ έχουμε τις επικείμενες προεδρικές εκλογές (2024) και τα προβλήματα της υποψηφιότητας του Μπάιντεν,  του ίδιου προσωπικά και του (Δημοκρατικού) κόμματός του ενώ επιδιώκουν τη νίκη.

Ως εκ τούτου, η Παλαιστίνη σήμερα, και ειδικά αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, θα προκαλέσει αλλαγές σε πολλές πρωτεύουσες του κόσμου, οι οποίες σήμερα (περισσότερο από ποτέ) έχουν πειστεί για αυτό που μοιάζει με συναίνεση σχετικά με την αναγκαιότητα μιας πολιτικής πορείας και την ανάγκη για σαφείς μηχανισμούς με χρονικό περιορισμό για την εφαρμογή των δικαιωμάτων του λαού μας και την υποστήριξη της πολιτικής και γεωγραφικής ενότητας των παλαιστινιακών εδαφών.  που παραμένει Είναι η σειρά μαςΓια να ενώσουμε τη φωνή, το έργο και τις τάξεις όλων των συνιστωσών του λαού μας, ώστε να μπορέσουμε να περάσουμε αυτό το δύσκολο στάδιο της στόχευσης του εθνικού πολιτικού μας σκοπού και να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την ανανεωμένη αμερικανική οφθαλμαπάτη.

———