Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα
ΝΑΖΛΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (Λ)
Ο πολύμορφος Εκκοκκιστής Ανδρέας Ναζλίδης και η Μαγδαληνή
Είναι 12 Φεβρουαρίου 1983.
Ο πατέρας μου φεύγει στον Ουρανό.
Ένα απόκομμα από εφημερίδα της Κορίνθου στο πορτοφόλι του γράφει….
…στον άγνωστο που έστειλε χρήματα για την εγχείρηση του παιδιού μας
ζητώντας να μη δημοσιεύσουμε τ’ όνομά του…
τον ευχαριστούμε απ’ την καρδιά μας…
Ο Μπαμπάς μου!
Τι πλούτο έχω στην καρδιά μου!
Τι γοητεία ασκεί επάνω μου!
Κι εδώ που περπατούν μαζί με τη Μάγδα του
τη μητέρα μου τη Δασκαλοπούλου στη Θεσσαλονίκη,
τι ομορφιά και τι ευλογία!
Θα συνεχίζουν τις βόλτες τους στον Ουρανό…
—————–
Το Χάνι – Τα Χάνια
Το χάνι είναι το στόρι και το σκηνικό ενός φιλμ του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Όλα είναι αυτονόητα και τακτοποιημένα εκεί.
Άνθρωποι και άλογα και κάρα και γυναίκες
και ούζο πίνω, υπουργός θέλω να γίνω.
Τι εικόνες και τι ατμόσφαιρα μιας εποχής που το ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ πρωταγωνιστεί.
Που οι πόρτες απ’ τα χάνια είναι οι ανοιχτές σελίδες μιας πόλης,
που μεταφέρουν κινηματογραφικές μνήμες απ’ τα saloon μιας επαρχίας
που ερωτεύθηκε μικρή μικρή τους μοντέρνους καιρούς.
————————–
Πολυτάλαντος της ΟΥΣΙΑΣ ο Μιχάλης Μαρμαράς
Υπάρχουν πρίγκιπες του ήθους ή Πρίγκιπες Άνθρωποι.
Αυτοί που βασιλεύουν στη στενή λωρίδα των καθημερινών,
που στολίζουν με άνθη την Ιστορία της,
που πλουτίζουν την εικόνα και την ταυτότητά της
με τη σεμνότητα και την αρχοντιά τους.
Ο Μιχάλης Μαρμαράς ήταν ένας Διηγηματογράφος Ερώτων της Πόλης.
Της Μουσικής, της Ποιητικής, της Αθλητικής,
της Χιονοδρομικής, της Φεστιβαλικής,
ένας μεταφραστής Πολιτειακών Πόθων, ένας επαναστάτης της Ωραιότητας.
Ο Μιχάλης Μαρμαράς διατηρούσε μια εταιρία «Εισαγωγής Ονείρων» στην πόλη.
Ένας που έγραψε τους στίχους του τραγουδιού «Άσπρα φτερά»
που μελοποίησε ο φίλος του Γιώργος Καλογήρου
και τραγουδήθηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης.
Χρόνους μετά, φόρεσε τα άμφια και ανελήφθη εις το γαλάζιο τ’ ουρανού.
Μιχάλης Μαρμαράς. Τιμή για την πόλη που φιλοξένησε
έναν τόσο αισθαντικό, ποιητικό, ευγενή και ντόμπρο άνθρωπο.
——————
Αρχιτέκτονας στον ουρανό ο Δημήτρης Τροχόπουλος
Διαγενομένου του Σαββάτου…
Στιγμή γυμνή, ξυπόλητη!
Ο Δημητράκης!!!
Πού να ’ναι τώρα οι αναπνοές του; Πού ξενιτεύτηκαν;
Στη γειτονιά των μυστηρίων στην Παιδούπολη τ’ ουρανού.
Χριστός Ανέστη, Δημητράκη!
Καρδιές σταματημένες στα χαμόγελά σου που ρύθμιζαν τον «Εσωτερικό ΚΑΙΡΟ μας».
Πού πέταξες, αγόρι μου, σε ποια άνοιξη;
—Να σου πω κάτι, Γιάννη;
—Να σου πω κάτι, Μαίρη;
—Να σας πω κάτι, παιδιά;
Τρίτο πρόγραμμα. Χάρτινο το φεγγαράκι…
Θα φέρει η άνοιξη πουλιά κι άστρα πολλά τ’ αγέρι…
Διηγείται το παραμύθι της αγάπης ο Δημητράκης.
…το λοιπόν κατά κει που ζούσε η Αγαθότητα κατοικούσε
και σπούδαζε την Αρχιτεκτονική της ΖΩΗΣ αντί των κτιρίων.
Μάλιστα, πολλές φορές ο Παπαδιαμάντης
έλεγε πως αυτός άκουγε μονάχα ουράνιες μελωδίες
και τον χτύπο των φτερών των αγγέλων.
Όμως, ο Διευθυντής της ορχήστρας έφυγε σιωπηρά,
όπως αποχαιρετά κανείς την περίοδο των κρίνων,
ή τις τελευταίες σκηνές του οξυγόνου!
Όπως όταν σηκώνεις τη σημαία της μνήμης,
όταν αγκαλιάζεις στιγμές που η φιλία κυβέρνησε,
όταν έκαμνες τα στραβά μάτια στις ταπεινώσεις
που η δέλτος της Ουτοπίας ανακήρυξε ευδόκιμες μέρες του Αοράτου.
Δημητράκηηη.
Εεεε Δημητράκη. Πού πας;
Δεν θα ’ρθεις άλλο;;;
Δεν θα «Διανυκτερεύει» άλλο η Αγάπη σου;
———————–
Μπουγάτσες Υπέροχες Βεροίας
Με τυρί,
με σπανάκι,
με κιμά,
με μανιτάρια,
με πράσο, με κρέμα, με… με… με… με… με…
Είναι καταπληκτικά τα μπουγατσατζίδικα της Βέροιας.
Του Κριαρά, του Καρατζόγλου, του Βούλγαρη, του Ζαγάρη, του…
Τις καθημερινές,
υπάλληλοι, κοσμικοί, συνταξιούχοι, μαθητές, επαγγελματίες, αυτοκινητιστές
και την Κυριακή,
οικογένειες, ταξιδιώτες, ομάδες, ερωτευμένοι, περαστικοί.
Είναι ωραία η ατμόσφαιρα των μπουγατσατζίδικων.
Άνθρωποι χαρούμενοι, ορεξάτοι,
μπροστά στις βιτρίνες με τις μπουγάτσες που μόλις ξεφουρνίστηκαν.
—Θα τη φάτε εδώ ή την παίρνετε για το σπίτι;
—Βάλε μια εδώ στα γρήγορα για μένα, τρεις για το σπίτι,
και μια για όσους ζηλέψουν.
—————————
Ταξιτζίδικες Ιστορίες…
Ιστορίες να θες ν’ ακούσεις!
Που μία ετοιμόγεννη… Που ένας τύπος μ’ έβαλε να τρέξω με διακόσια
για να προλάβει το τρένο… Που… πάνε με όπου θες, μ’ άφησε η κοπέλα μου…
που κλαίγανε βράδυ Πρωτοχρονιάς γιατί θα χώριζαν.
Έπειτα εκείνος που ξέχασε την τσάντα του με τα λεφτά,
ο άλλος που ήθελε τη «Μαντουβάλα» στο ράδιο,
εκείνη που την πήγαινα στις 10 κάθε βράδυ στα ραντεβού της,
κι εγώ που πήρα μια φορά το «ταξί του ΝΟΥ μου» για ν’ ΑΛΛΑΞΩ.
Δεν υπάρχει κάποιος να μαζέψει τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες,
τις πιο παράξενες αποκαλύψεις, τις μη αναμενόμενες εξομολογήσεις,
να γράψει τις «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΑ ΤΑΞΙ»,
τα ξεχωριστά μυστικά και τα επείγοντα της Πολιτειακής ΖΩΗΣ;
——————
Ψαράδικο «Ψιψίκας»
Τι κάνει τα ψάρια να θέλουν να έρθουν στο ιχθυοπωλείο του Ψιψίκα;
Με τι ωραίο πάγο τα σκεπάζουν!
Τι ωραία φωνή…
…φρέσκα, φρέσκα,
σημερινά μπαρμπούνια, που ακόμη δεν συνειδητοποίησαν πως βγήκαν στην στεριά…
Μαζεμένος ο κόσμος γύρω απ’ τα καφάσια.
Είναι Δευτέρα βράδυ και αύριο όλη η πόλη θα καθίσει στο τραπέζι
με σαρδέλες,
με λυθρίνια,
με καβούρια,
με τσιπούρες,
με γοβιούς, με γαρίδες,
με ξιφία, με χταπόδια,
με καλκάνια απ’ τον Βόσπορο.
Είναι ψαρική συνήθεια της Τρίτης. Όλοι στη Βέροια να τρώνε ψάρια.
Θάλααασσσαααα, κι αλμυρό νερό, στη Βέροια παρακαλώ.
Μπαρμπούνια έχωωωωω,
Σαργούς έχωωωωω,
Χριστόψαρα έχωωωω,
Και τι δεν έχω
—————–
Εφημερίδα «ΛΑΟΣ»
Εφημερίδα ερωτήσεων μιας οικογένειας.
Λες αυτό; Λες εκείνο; Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Είναι δυνατόν; Είναι αδύνατον.
Οι Πατσικαίοι, ο Μιχάλης, ο Ζήσης, ο Τάσος, ο Μίμης,
στην ΑΓΟΡΑ των ειδήσεων.
Ένας κουμπαράς της μνήμης της πόλης.
Ένας καθημερινός κήρυκας
των αρραβώνων, των γάμων,
των βραβείων, των γηπέδων,
των ανησυχιών των πολιτών,
των εμμονών των πολιτικών,
των εθνικών εορτών,
των εθνικών ανησυχιών.
Εκεί συχνάζουν ιστορικοί, λογοτέχνες, σχολιαστές, ευθυμογράφοι,
δημοσιογράφοι, αγγελίες, εξαγγελίες, φωτογραφίες, επικαιρότητες, διασημότητες,
μια γωνιά απ’ όπου μπορεί κανείς ν’ ακούει τους χτύπους της καρδιάς της πόλης
και να μαθαίνει τις αδυναμίες της, τα μικρά όνειρά της,
και τ’ άλλα που τα ’χει στο συρτάρι του Μέλλοντός της.
—————-
Όμως η Βέροια!!!
Η εντός των συνόρων επαρχιακή φωνή της,
οι επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις των τεχνοκρατικών παρεμβάσεων,
οι ασφαλτοστρώσεις, οι φωτισμοί, τα παρκινγκ,
τα σκουπίδια, οι δίωρες αθηναϊκές μουσικές στις πλατείες της,
η κυριαρχία γεγονότων που δεν μπορούν να αγγίξουν τα βαθύτερα
και ευγενικότερα αισθήματα των ανθρώπων της.
Η καθημερινή «Yπόκλιση» των ΕΠΑΡΧΙΩΝ στα ΝΕΑ των αθηναϊκών ειδήσεων
των αθηναϊκών Τ.V. και εφημερίδων
των δελτίων ειδήσεων, είναι η περίληψη της παθητικότητας.
Και ξάφνου ένας Βεροιώτης, ο Ερωτόκριτος Κατσαβουνίδης,
Καθηγητής στο σπουδαιότερο πανεπιστημιακό
ερευνητικό κέντρο του Κόσμου, το ΜΙΤ της Βοστώνης, παίρνει ΝΟΜΠΕΛ ΦΥΣΙΚΗΣ.
Ίσως είναι καιρός να σκεφθεί η πόλη ν’ ανοίξει τα μικρόφωνά της
για να ακουστούν και να μάθουμε τα όνειρα των νέων παιδιών,
τα σχέδιά τους, τις ιδέες τους για τον μέλλον τους και την πόλη;
Μια εξόρμηση για τον ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟ της πόλης με το ΠΝΕΥΜΑ της εποχής.
Φωτισμένοι άνθρωποι να προικίσουν την πόλη,
να την «εμβολιάσουν», να την εξομολογήσουν
να πουν της Κυρίας Μετριότητας πως δεν τη χρειάζονται άλλο.
Μια πόλη τόσο πλούσια, δεν έχει παρά ν’ ανανεώσει τις σχέσεις της με την ιστορία
ανοίγοντας το θησαυροφυλάκιο των δημιουργικών αναζωογονητικών της δυνάμεων.
——————–
Εφημερίδα «ΣΥΝ (+) είδηση»
Η εφημερίδα
που άνετα μπορεί κανείς να διαβάσει το 2056,
«μελετώντας» ΑΥΤΑ και τα ΑΛΛΑ της πόλης.
Ο διευθυντής και εκδότης της Γιάννης Αγγέλογλου
«σκάβει» βαθύτερα και γρατζουνάει,
όλα αυτά που θα γεμίσουν αργότερα σελίδες της Ιστορίας της πόλης.
Τα ΝΕΑ της πόλης,
η εφημερίδα τα εικονογραφεί με σκίτσα και κολλάζ
περίτεχνα και ευρηματικά,
έτσι που μπορεί κανείς να αντλήσει
εκτός των επισήμων δημοτικών πληροφοριών,
μια ποικιλία από εκφράσεις
που υπογραμμίζουν την ταυτότητα των πρωταγωνιστών των σκίτσων.
Διάλογοι και αντεγκλήσεις και διαφωνίες και καταγγελίες και προτροπές,
και ιδέες και προτάσεις,
στον Κουμπαρά του Μέλλοντος για την πόλη.
Ένας σύγχρονος Ταχυδρόμος,
που διακηρύσσει στις πλατείες, στα καφέ, στα emails,
στα πηγαδάκια, στις λεκτικές κόντρες,
την αξία του διαλόγου,
είτε είναι ήρεμος, είτε φασαρτζής, είτε επίσημος,
είτε συνοικιακός, είτε σόφρων, είτε υπερβατικός,
είτε των άκρων, είτε των μέσων, είτε της ελευθερίας της έκφρασης.
———————–
Εφημερίδα «Μακεδονική Ηχώ» του Σμυρλή 1935-1940
«Και πάλι κοιμώνται και πάλι χασμώνται οι Βεροιείς»,
γράφει η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΗΧΩ του Σμυρλή!
Τι τολμηρός τίτλος για 1935!
Αυτός είναι τίτλος από ένα άρθρο της εφημερίδας εκείνων των καιρών,
που κέντρισε το ενδιαφέρον μου.
Είχε βέβαια η εφημερίδα και την παρουσίαση
της πολιτικής επικαιρότητας,
τις διαφωνίες,
τις κόντρες,
τις διακηρύξεις
και τα σχόλια
των αντιθέτων πολιτικών ρευμάτων.
Εξαγγελίες και προτροπές των χρόνων που κυκλοφορούσε,
αλλά και άρθρα γενικότερου ενδιαφέροντος
των χρόνων που έζησε η εφημερίδα την τοπική ιστορία.
Όλοι οι Βουλευτές,
όλοι οι Κυβερνώντες,
όλες οι εξαγγελίες,
όλες οι προστριβές,
οι αντιθέσεις,
οι πύρινοι λόγοι,
οι παρελάσεις,
στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΗΧΩ.
—————-
Λείπει ο πολύμορφος αρχιτέκτονας Tέλης Σιδηρόπουλος…
Αν πεις μια κουβέντα,
αν πεις «γεια σου»,
αν πεις «πού πας»,
αν πεις «τι δουλειά έχεις εσύ στο μέλλον»,
αν πεις…
Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες τώρα ΣΙΩΠΗ!!!
Μη διαλέγεις λέξεις της αλμύρας!
Όπως στέλνεις γράμμα σ’ έναν φίλο ή σ’ έναν άγγελο στον Ουρανό,
όπως διαλέγεις ένα τροπάριο για να εξυγιάνεις τις λέξεις,
όπως μ’ ένα κλείσιμο του ματιού
συνεννοείσαι με την ακρίβεια των παπαδιαμάντειων διηγημάτων.
Αν πεις μια κουβέντα, πες την αν μπορείς εις τον ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ!
Λόγος μακρύτερος απ’ τον καιρό,
μιας θλίψης ετοιμόρροπης, άθικτης απ’ τις κακουχίες των συμφερόντων.
ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ για καινούργιες μέρες απ’ τα φοιτητικά χρόνια.
Αυτά που έβλεπε η άκρη του ματιού,
τα ενδοφλέβια τσιμπήματα μιας νιότης αφιερωμένης στην υπέρβαση!
Στέλεχος της Τράπεζας του Ουρανού, φροντιστής επίγειων Δανείων επιλεχθείς.
Αν θέλεις να «ΔΙΝΕΙΣ», δεν τελειώνουν ποτέ οι θησαυροί του Κόσμου!
Και γιατί τα γράφω όλ’ αυτά;
Η ανάγκη να κρατήσεις στη ΖΩΗ αξίες, που βρήκαν τρόπο να ευεργετούν το Μέλλον.
Τόσα απροστάτευτα παιδιά,
τόσα διαγγέλματα δακρύων,
τόσα μικρά αγγελούδια
ΖΟΥΝ στον προστατευτικό κύκλο της ΑΓΑΠΗΣ
που ο Τέλης και οι φίλοι του δημιούργησαν στη ΣΤΕΓΗ των «άπορων» παιδιών.
Αν πεις «γεια σου, Τέλη»,
αν πεις «Τέλη, έφυγες τα ΘΕΟφάνια όταν ανοίγουν τα θαύματα τ’ ουρανού»,
αν πεις «Τέλη, τι καθήκοντα ΑΝΑΛΜΒΑΝΕΙΣ στη μνήμη όλων μας»;
Να μιλάς σιγανά, με λέξεις απείραχτες απ’ τη βιασύνη του Καιρού,
να νοιάζεσαι για την ευτυχή ισορροπία των αδυνάτων,
να διδάσκεις ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ της Καλοσύνης,
να ΣΥΓΚΙΝΕΙΣ με λέξεις προσφάτως αποφυλακισμένες,
είναι ίδιον των ΤΑΠΕΙΝΩΝ της ευεργεσίας,
αυτών που πήραν με άριστα το πτυχίο του ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ!
Πού πέταξες, αγόρι μου, πού πήγες, πού μ’ αφήνεις…
