Ο πόλεμος έχει κάμποσα χρώματα.
Στην αρχή λευκό.
Ο πρώτος μας χιονοπόλεμος,
παγωμένα χέρια,
κόκκινες μυτούλες.
Ο μαξιλαροπόλεμος,
ο χαρτοπόλεμος
μετά ο πετροπόλεμος,
των αγοριών,
Κιτραμάνου, Βουλόγκα…( γειτονιές του χωριού μου),
καθώς κατεβαίναμε για την Αγία Τριάδα, κοριτσοπαρέα,
ερχόταν πετριές από την πάνω γειτονιά.
Μετά ήρθαν οι πόλεμοι στα βιβλία,
Τρωικός, Πελοποννησιακός, Ελληνοτουρκικός. Βαλκανικοί, Μικρασία…
Α΄και Β΄παγκόσμιος, Εμφύλιος, Κύπρος.
Πόλεμος σε απομνημόνευση, για τις εξετάσεις, μπλα, μπλα…
μα και στην τηλεόραση, οι γνωστές σειρές-ταινίες, μη σας κουράζω.
Κάτι σαν παιχνίδι μάς φαινόταν.
Μα, μεγαλώνοντας,
αυτό που μάθαμε
είναι πως ο πόλεμος έχει το χρώμα του χρήματος,
αστράφτει, όπως η λάμψη των σπαθιών,
Φωτίζει τις σκοτεινές πόλεις
η λάμψη των βομβών.
Το χρώμα του πολέμου,
είναι σκοτεινό,
γεμάτο κουρνιαχτό και σφαίρες
και δάκρυα για άδικους χαμούς
και οδύνη, ” όι , όι μάνα μου! ”
Έχει το χρώμα του αίματος,
ποτάμια αίματος για μια ανοησία,
ή αλλιώς για την απληστία,
των δυνατών,
να πλουτίσουν,
ακόμα πιο πολύ,
” Χορεύουν οι ελέφαντες και την πληρώνουν τα μυρμήγκια ”
Από πάντα και για πάντα!
Το χρώμα του πολέμου,
είναι μαύρο,
στο
δάκρυ,
στο ρούχο,
στην ψυχή,
για κείνους που χάνονται,
για τα ” μυρμήγκια ”, που λέγαμε,
Μα όσο κι αν μας γεμίζει φρίκη,
ποιος μας ρωτά;
Αν ήταν να διαλέξουμε,
ξέρουμε καλά πια,
μεγαλώσαμε.
Θα προτιμούσαμε να παίζουμε πάντα
χιονοπόλεμο…
Όπως και να’ χει,
θα προτιμούσαμε το φωτεινό χρώμα
της ζωής.
Μα ποιος μας ρωτά;
