“Μερικές σκέψεις για τον πόλεμο στη Γάζα” / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας
Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ο ελεύθερος πολιορκημένος που κάνει ηρωική έξοδο, ή το κράτος- ο δεσμοφύλακας που του έκλεψε τη γη του και έκτοτε τον κρατά φυλακισμένο;
Αν και είναι νωρίς ακόμα για σοβαρή ανάλυση των όσων συμβαίνουν στο Ισραήλ, η σωστότερα –και για να μην ξεχνιόμαστε μερικοί μερικοί– σε τμήματα της παράνομα κατεχόμενης από τους Ισραηλινούς εποίκους Παλαιστίνης, ας αποτυπώσουμε μερικές πρόχειρες σκέψεις.
Η επίθεση της Χαμάς και των συμμαχικών της οργανώσεων, αυτή τη φορά δεν είναι ερασιτεχνική, δηλαδή άιντε και ρίξαμε μερικές εκατοντάδες αυτοσχέδιες ρουκέτες στα τυφλά κι όποιον πάρει ο Χάρος. Είναι μια καλά οργανωμένη, σωστά εξοπλισμένη και με ξεκάθαρη στρατηγική, αντάρτικη επιχείρηση- με στόχο να δείξει στους Ισραηλινούς πως έχουν να κάνουν με έναν αποφασισμένο αντίπαλο, που ξέρει πως να διεξάγει ανορθόδοξο πόλεμο απέναντι σε υπέρτερη δύναμη, μπορεί να χτυπήσει τον αντίπαλο στα μετόπισθεν και στο –τηρουμένων των αναλογιών πάντα– «στρατηγικό βάθος» του, και που βέβαια δεν υπολογίζει τις ανθρώπινες απώλειες. Κάτι σαν τη Χεζμπολάχ, δηλαδή, τη λιβανέζικη οργάνωση που ταπείνωσε το Ισραήλ στον πόλεμο του 2006. Επίσης, κάτι σημαντικό στο τακτικό επίπεδο: όλα δείχνουν πως αυτή τη φορά η Χαμάς χρησιμοποίησε το μπαράζ των ρουκετών σαν κλασικό προπέτασμα πυρός για να αναπτύξει ανενόχλητη τις ειδικές δυνάμεις της και να μεταφέρει τη μάχη στις πόλεις του εχθρού, που πιάστηκε κοιμώμενος.
Όμως και μόνο το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι κατάφεραν να αιφνιδιάσουν σε τέτοιο απόλυτο βαθμό τον ισραηλινό στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες, να σκοτώσουν και/ή να αιχμαλωτίσουν δεκάδες ένστολους –ακόμη και έναν υποστράτηγο των ειδικών δυνάμεων, που πιάστηκε κυριολεκτικά με το μποξεράκι!– μέσα στους στρατώνες τους, και βέβαια να πλήξουν δεκάδες στόχους υψηλής αξίας -(το εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής της Ασκελόν, δεξαμενές καυσίμων, σταθμούς ραντάρ, συνοριακά φυλάκια κ.α.) με ρουκέτες και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τρυπώντας την υποτίθεται αδιάτρητη ασπίδα Iron Dome, είναι από μόνη της μια τεράστια επιτυχία για την οργάνωση.
Για τη Χαμάς, την οργάνωση που κυβερνά εδώ και 15 χρόνια τη μαρτυρική Γάζα, η επιχείρηση αυτή είναι φυσικά πρωτίστως πολιτική: το κάλεσμα της σε γενικευμένη εξέγερση κατά του Ισραήλ, και μάλιστα με πρόταγμα τις συνεχείς προκλήσεις της ακροδεξιάς κυβέρνησης Νετανιάχου στο τέμενος αλ-Άκσα και την ασταμάτητη επέκταση των παράνομων εποικισμών στα κατεχόμενα, αφενός φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τους βολεμένους καρεκλοκένταυρους της Φάταχ στη Δυτική Όχθη, που μόνο «Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» δε θυμίζουν πιά, και αφετέρου βροντοφωνάζει σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η βαθιά πληγή του Μεσανατολικού θα παραμένει ορθάνοιχτη και κακοφορμισμένη, όσο κάποιοι Δυνατοί κάνουν σχέδια για το μελλοντικό στάτους της περιοχής χωρίς να υπολογίζουν τη Γάζα. Αλήθεια, τι απέγινε η λύση των «δυο κρατών»; Ποιους ακριβώς εκφράζει και ποιους και με ποια μέσα «κυβερνά» ο υπέργηρος Μαχμούτ Αμπάς; Και με ποια λαϊκή εντολή; Όχι ότι η Χαμάς είναι τίποτε φανατικοί δημοκράτες, κάθε άλλο- αλλά μην τρελαθούμε κιόλας…
Ίσως η Χαμάς να ποντάρει βέβαια στο «παράθυρο ευκαιρίας» που της δίνει η πρωτοφανής πολιτική κρίση στο Ισραήλ, σαν αποτέλεσμα του συνεχιζόμενου πολιτειακού πραξικοπήματος του Μπενιαμίν Νετανιάχου, καθώς αρκετοί αξιωματούχοι από τη Μοσάντ και τον στρατό είναι έξαλλοι με τον επίδοξο δικτάτορα «Μπίμπι», και ίσως βρουν τώρα θεσμικό τρόπο να τον «ρίξουν», ιδίως αν διατάξει – και τον έχω ικανό… – γενική έφοδο στη Γάζα: μπορεί όμως ο πόλεμος να έχει και το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή να συσπειρώσει τους Ισραηλινούς γύρω από την ηγεσία.
Το βέβαιο είναι πως ο Νετανιάχου και οι σκληροπυρηνικοί, υπερορθοδοξοι και επαγγελματίες εποικιστές σύμμαχοι του έχουν κάνει τα πάντα τους τελευταίους μήνες για να πυροδοτήσουν ένα νέο πόλεμο και με τις συνεχείς προβοκάτσιες τους τα κατάφεραν: δεν είναι άλλωστε υπερβολή ότι όσο η Χαμάς χρειάζεται τον Νετανιάχου για να επιβιώνει πολιτικά, άλλο τόσο και ο Νετανιάχου χρειάζεται τη Χαμάς…
Ένα άλλο «στοίχημα» της Χαμάς έχει προφανώς να κάνει με το αν θα πειστούν ή όχι να μπουν στη μάχη οι παλαιστινιακές οργανώσεις στον νότιο Λίβανο, με ή χωρίς την υποστήριξη της Χεζμπολάχ. Και μην ξεχνάμε ότι ο Νο.1 προστάτης και υποστηρικτής της Χαμάς, που αποτελεί ιδεολογικό παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, δεν είναι το σιϊτικό Ιράν, αλλά ο Ταγιπ Ερντογάν – με τον οποίο ο πολιτικός ηγέτης της οργάνωσης, ο Ισμαήλ Χανίγια, συναντήθηκε ξανά μόλις τον περασμένο Ιούλιο στην Άγκυρα. Τι να είπανε, άραγε;
Και κάτι τελευταίο: πολλοί Έλληνες και ξένοι σταυροφόροι της πολυθρόνας και του Twitter έσπευσαν πάλι να καταδικάσουν τους μαχητές της Χαμάς ως εγκληματίες και τρομοκράτες, επειδή κατά τη διάρκεια των επιδρομών σκότωσαν και βασάνισαν αιχμάλωτους στρατιώτες και αμάχους πολίτες. Είδα κι εγώ κάποια ομολογουμένως αποτρόπαια βίντεο με σκύλευση νεκρών κι άλλα τερατώδη, που προφανώς είναι καταδικαστέα, ανεξαρτήτως του ποιος τα διαπράττει: αλλά θα ήθελα να θυμίσω σε όλους όσους σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τη δίψα των Παλαιστινίων πολεμιστών για εκδίκηση, ότι το Ισραήλ σκοτώνει Παλαιστίνιους αμάχους κάθε μέρα. Και επειδή όλως τυχαίως, αυτοί που τώρα σκίζουν τα ρούχα τους για τις «βαρβαρότητες» και ζητάνε στο καπάκι την εξολόθρευση ολόκληρης της Γάζας και του παλαιστινιακού λαού στο όνομα του…μπολιτισμού, ακολουθούν πάντοτε τον κανόνα «μούγκα στη στρούγκα» όταν οι Ισραηλινοί σφάζουν και δολοφονούν, να θυμίσω ότι σύμφωνα με τον ΓΓ του ΟΗΕ Γκουτέρεζ, μόνον τη τελευταία διετία δολοφονήθηκαν από ισραηλινές σφαίρες και βόμβες 113 παιδιά Παλαιστινίων, και ακρωτηριάστηκαν πάνω από 1000…
Ξεχνάνε επίσης όλοι αυτοί οι φίλοι του «πολιτισμένου» Ισραήλ ότι όλα αυτά συμβαίνουν στα περίχωρα της Γάζας, του μεγαλύτερου στρατοπέδου συγκέντρωσης στον κόσμο, μια ανοιχτή φυλακή με πάνω από δυο εκατομμύρια αποκλεισμένους και πεινασμένους «τροφίμους», που ξυπνάνε κάθε μέρα χωρίς να ξέρουν αν θα ζήσουν ως την επόμενη.
Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ο ελεύθερος πολιορκημένος που κάνει ηρωική έξοδο, ή το κράτος- ο δεσμοφύλακας που του έκλεψε τη γη του και έκτοτε τον κρατά φυλακισμένο;
Και, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά ανέκαθεν πίστευα ότι ο θάνατος είναι θάνατος – δεν έχει μεγάλη διαφορά αν θα πεθάνεις από σφαίρα ή χατζάρι του ενός δολαρίου ή «έξυπνη βόμβα» του ενός εκατομμυρίου δολαρίων που έριξε από απόσταση ασφαλείας κάποιο F-16, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το λέω αυτό γιατί το κράτος- απαρτχάιντ του Ισραήλ, που έχει σκοτώσει με υπερσύγχρονα μέσα χιλιάδες Παλαιστίνιους, χθες ταπεινώθηκε από ένα αντάρτικο σώμα χωρίς βαρύ οπλισμό, με αυτόματα τουφέκια και φορητά αντιαρματικά και αντιαεροπορικά όπλα, αντε και μερικά «σπιτικά» τροποποιημένα drone.
Ο μακαρίτης Ρομπερτ Φισκ, που ήξερε όσο κανείς άλλος δυτικός τη Μέση Ανατολή, έλεγε πως οι βομβιστές αυτοκτονίας της δεύτερης Ιντιφάντα ήταν «τα F-16 των φτωχών»: και αυτοί οι ξυπόλητοι ουσιαστικά, αλλά αποφασισμένοι άνδρες (κάποιοι οπλοφόροι στα βίντεο από τη Σντερότ φοράνε σανδάλια) – έφυγαν από την Γάζα με μηχανάκια και αλεξίπτωτα πλαγιάς (!), και γυρίσαν με πάσης φύσεως ισραηλινά οχήματα, από τζιπάκια και αγροτικά μέχρι…άρματα μάχης «Μερκάβα ΙV»!
